Brazilië 2012
Foz do Iguazú, 21 maart
Als iemand zich altijd al heeft afgevraagd waar toch die (gestolen) VW busjes zijn gebleven; die zijn naar Brazilië verscheept en allen, nou 99,9% dan, zijn incognito wit gespoten. (Een beschouwende opmerking van de auteur)
De busreis duurt niet de geplande 20 uur maar 26 uur. Mede door een monsterfile waar werd aangesloten. Bij het ongeval staat er ook een militiar politievoertuig schuin in de berm, althans wat er van over is. De gehele politie brigade die zeggenschap heeft over de openbare wegen, rijdt in VW. Laten we zeggen dat het een Bora was. Het dak is namelijk nog maar 60 cm breed inplaats van de gewoonlijke 1.85 cm. Ik hoop dat er niemand ten tijden van de crash inzat, want die kan het duidelijk niet meer navertellen.
Als ik ergens rond 4 uur s' middags bij mijn 'Your place' hostel aankom, ben ik ook gebroken. Het heeft geen zin om nu nog naar de Iguazú watervallen te gaan. Ik vind het prima om op een grote bank, bij een ventilator in kleermakers zit, een beetje op internet te rommelen. In de avond schuif ik aan bij 3 Belgische dames. Voor de kost zingen ze bij het opera maar nu even niet. We blijven tot middernacht kletsen als het onweer zachtjes naderbij komt. Hopen doen we dat het morgen allemaal is overgedreven.
Parque National Foz do Iguazú (Unesco), Foz do Iquazú, 22 maart
Een ontbijt met 2 eitjes die tegelijkertijd mijn lunch zijn, in het gezelschap van de Belgische dames. Ik neem het openbaar vervoer naar het park en zit even later in een bus zonder ramen het groen van de bomen af te kijken. De onweersbui van vannacht en vanmorgen is overgewaaid maar de regenbui is blijven hangen. Ik ben blij (heel blij) met mezelf dat ik bij de twijfel 'wel of geen paraplu mee in de rugzak?' heb gekozen voor 'wel'. Foto's onder een paraplu maken gaat nog altijd een stuk makkelijker dan dat geklooi met een regencape. Er komt nog een flinke regenbui over, die niet zozeer mijn droge pak verpest als wel mijn foto's.
Maar zie daar, mijn humeur klaart: een klein wollig mormeltje met een lange staart die voorbij komt geschuifeld. Wat is dat? Dat is meneer Coatis oftewel een neusbeertje. In de jaren al lang gedomesticeerd door alle toeristen en stiekem toch eten gekregen al staan er 1001 borden om ze niet te voeren. Waggel waggel met zijn antenne staart loopt hij te snuffelen langs het hek om vervolgens met zijn achterpoot even achter zijn oortje te krabben. Gevaarlijk zijn ze niet maar toch doe ik een stapje voorruit als hij wel heel dicht langs mijn enkels loopt. Ik heb geen specifieke voorkeur om ook nog een rabiës prikje in mijn vaccinatie paspoort te krijgen. Naast alle andere doorweekte mensen neem ik plaats in de bus die me vervoert naar de stadsroute 120 van Foz.
Ik ga mijn grote tas en achtergelaten belangrijke spullen ophalen bij het hostel en neem de bus naar de grens. In mijn beste Portugees vraag ik of hij stopt bij de grens. 'Si', zegt de rakker achter het stuur. Nooit de situatie helemaal vertrouwend kijk ik gebiologeerd naar de weg voor ons en scan op mogelijke tekens van een grensovergang. 'Oh oh oh, dit is.... Ja, dit toch? Of niet? Misschien niet'. We rijden een 'post' voorbij. Het lijkt op een grenspost maar kan net zo goed een douanepost zijn. We rijden de brede rivier over. In mijn topografische geheugen is dit toch de natuurlijke grens van Brazilië en Argentinië. De bus stopt nu wel bij een grensgebouw. Samen met alle andere passagiers stap ik uit. Bij de beambte breng ik niet zo vlekkeloos als ik had gehoopt 'trenta diaz' oftewel dertig dagen over mijn lippen. Veel toeristen gaan de grens namelijk voor één dag over, om de watervallen aan beide of soms zelfs vanaf 3 zijden (Paraguay) te bekijken. Ik heb echter een visum nodig voor zeker een maand en kan dus niets met de standaard dag-stempel die ze hier geven. Ik vraag, tegen beter weten in, of ze hier ook nog een Braziliaanse post hebben. Ik moet me wel laten uit-stempelen in Brazilië, anders krijg ik een boete als ik in augustus weer terug kom. 'No', is het antwoord. Dus weer busje in, terug naar Brazilië. Busje uit. Stempeltje halen. Busje weer in. En dan moet ik volgens die chauffeur de bus weer uit om me in Argentinië te laten stempelen. Mijn paspoort dan. 'Nee, dat hoeft niet want die heb ik al'. Tja, leg dat maar eens uit in het Portugees, niet dus. We halen versterking. Iemand die Engels spreekt. Oké, hij snapt. Maar nu moet ik de bus uit om door de douane heen te gaan. Tas door de scanner. Andere tas door de scanner. Ik door de scanner. Daar ben ik dan:
Tot ziens Brazilië, Hallo Argentinië!
Maak jouw eigen website met JouwWeb