Vervolg..

Ik was klaar om een hele opsomming te geven over de oog-rollende-vragen die we af ten toe krijgen. Of de "ik begrijp niet dat mensen zo kunnen zijn' dagen.

We hebben afgelopen week gedag gezegd tegen een super lief Nederlands echtpaar. Waar ik dan weer helemaal blij van kan worden. Enthousiaste mensen die enorm kunnen waarderen waar ze zijn. Niet alleen deze gasten maar door heel het hoog seizoen hebben we bijzondere leuke mensen mogen leren kennen. Waarmee het toch weer duidelijk word dat er goede mensen op de wereld zijn en dat dit werk het toch allemaal maar weer waard maakt.

Ik had mijn lijst met anekdotes al klaar liggen. Mijn razernij over wat sommige mensen 'normaal' vinden terwijl ik bij mezelf denk; dat doe je toch niet? Het inmiddels vertrouwde zinnetje in ons huishouden: 'you can not fix stupidity' blijft een anker in deze woelige maanden van internationale bezoeken. Ik zou een boek kunnen schrijven, misschien niet zo'n gek idee, over wat sommige mensen denken dat je allemaal niet doet als B&B host.

"Toevallig" gisteren kwam er een bericht voorbij van 'roddelwaar voor gite eigenaren' een soort klaag annex vragenmuur voor mensen in hetzelfde beroep als wij, in Frankrijk en Engeland. Alhoewel wij natuurlijk geen gite hebben, mochten we wel bij het clubje want kamers verhuren hoort er toch ook wel een beetje bij. Huisjes verhuurders klagen hier over gasten die in de tuin plassen (ze kon waarschijnlijk de trap naar de badkamer niet meer op), de regels negeren, van Engeland naar Frankrijk vliegen en dan aan de eigenaar vragen hoe ze van het vliegveld naar het huisje kunnen komen als ze al een auto hebben gehuurd maar geen rijbewijs hebben.. (ja, ik trok ook allebei mijn wenkbrauwen op) Om maar een paar voorbeelden te noemen. Maar er kwam dus de vraag, omdat we schijnbaar allemaal zo goed weten wat de beste gasten zijn, hoe we dan zelf goede gastheren/vrouwen konden zijn? Met mijn hand op mijn hart antwoorde ik dan maar: flexibel zijn, gasten verzorgen zoals jij ook zou wensen dat er voor jou werd gezorgd en als mensen een bepaalde standaard verwachten, probeer deze dan altijd te overstijgen. Ik kreeg de meeste likes..

Maar mijn anekdotes volgen!

Gedachtengoed

Augustus 2017

Niet meer op reis maar nog wel dolend. In mijn hoofd. Dolend.

Laatst zag ik een bericht of Facebook langskomen en daar stond een wens  cq vraag wat blijkbaar velen hebben: Zou je niet eens ergens helemaal overnieuw willen beginnen waar niemand je kent? Ik had het antwoord ingetypt: Ja, heb ik gedaan 2,5 jaar geleden. Maar ik heb niet op enter gedrukt. Want niemand heeft daar interesse in.

Mijn reizende leven lijkt zo ver weg. Mijn jongere ik verdwijnt langzaam in het 'stabiele leven'. Mijn vorige levens, mijn jeugd in Zeeland, mijn studentenleven in Breda mijn fulltime baan in de restaurant en hotel business zijn een grijs verleden geworden. Er rest een wazige schim van herinneringen. Ik kom niet meer op plekken waarvan ik droomde of op plaatsen die de geschiedenis zijn ingegaan als belangrijk of grotesk. Mijn thuis is nu in zuid-west Frankrijk en al heeft onze achtertuin een enorme schat aan historie en cultuur, het blijft 1 land en eigenlijk is het gewoon 'thuis'. Niets uitdagend aan, alhoewel de taal dat wel blijft. Onze uitjes zijn de Fete de Voisin (het burenfeest) en als ik geluk heb, lukt het ons om een hele dag op ontdekkingstocht te gaan in die achtertuin die zo imposant kan zijn.

Mijn radars werken continu over vernieuwing, verandering en de toekomst. Al lijken de stapjes minuscuul wanneer het recente verleden wereldschatten zoals Machu Pichu, Paaseiland, Uluru, Angkor Wat en de Halong Bay hun zonnestralen werpen over mijn gedachten. Wat betekend een nieuwe keuken voor algemeen gebruik als je geest beelden van een zwemmende Blauwe vin vis heeft? En waarom maak ik me druk over gasten die denken dat je de nationale VVV bent en vragen of je een lunch voor ze kan boeken op de weg van Toulouse naar Genève (3 maanden op voorhand) als ik mezelf in gedachten blij kan maken met de herinnering dat ik met een walvis heb gezwommen. Wat zijn de prioriteiten in het leven? En wederom, waarom ben ik nooit tevreden met wat ik heb? Ooit?!

Ik maak me echt druk om de stupiditeiten van het humane ras. En schaam me ervoor, dag in dag uit, dat ik daar deel van uit maak. Al ben ik bijna uit de leeftijd dat 'je zou denken dat je het allemaal wel weet' en nu overga in het echte volwassen-schap, het verbaasd me continu. En dan reist de vraag wederom; heb ik er wel goed aan gedaan om te stoppen met reizen? En me te focussen op een bestaan wat vastigheid geeft en waar we indirect allemaal van geboorte af aan voor worden opgeleid. En dan volgt de grootste vraag: waarom zit ik in de hospitality business als ik mensen niet eens leuk vind?! Een analfabeet gaat toch ook niet voor de lol in een bibliotheek werken? En een digibeet wordt toch ook geen accountant?

Voedsel voor mijn gedachten dus, tussendoor als ik bezig ben met de gasten, als ik in de drukke zomer een moment voor mezelf kan vrijmaken. Ik heb geen inspiratie meer om te schrijven of de discipline (als ik dat ooit al had) om mijn verhalen in boekvorm klaar te maken voor druk en uitgave. Ik heb schijnbaar alleen tijd om me druk te maken over kleine total irrelevante dingen zoals de stommiteiten die mensen cq gasten begaan. Mijn hersenspinsels over deze (in)morele kwesties overschaduwen de mooie momenten des levens. Het gedachtegoed van deze verder-niet-interessante-anekdotes moet ik maar eens gaan uitschrijven voordat het een gedachteslecht word en als een kwaadaardige tumor mijn positieve realiteits-,- en droombeelden verzwelgt

 

Wordt vervolgd

 

'Met jou sterven mijn geheimen'

Maart 2017

In een klaslokaal bij de opleiding Journalistiek ontmoette ik je voor de eerste keer

'Met jou sterven onze geheimen'

---