Victoria Watervallen, Zimbabwe

14 april, Kasane | Botswana - Victoria Falls | Zimbabwe

De Schotse mijnheer Livingstone was de eerste Europeaan die deze grootste watervallen van de wereld beschreef. De 1.3 km brede Zambezi rivier stort op dit punt meer dan 100 meter naar beneden. De originele naam: Mosi-oa-Tunya, oftewel 'de rook die dondert', doet zijn naam meer eer aan dan 'de Victoria watervallen.'

We stappen uit junior, lopen wat trommelende halfnaakte zangers en wat poncho-verkopende winkeltjes voorbij en het 'regent'. De lucht is zo blauw als een ijsvogel maar door de enorme kracht waarmee het water naar beneden valt, ontstaat er een waterdampwolk die opstijgt en vervolgens druppelsgewijs weer neerdaalt. TokioBoy, Mariev, Stijn en ik vinden het niet nodig om een regencape te kopen en lopen optimistisch naar waar het 'gedonder' vandaan komt. De mensen die hier graag wilde raften, moeten hun teleurstelling verwerken. Het waterpeil van de rivier is zo hoog dat deze adrenaline kick niet geboekt kan worden. Er is veel water, heel veel. De rivier stroomt al snel maar als het richting de afgrond gaat, lijkt het wel of de waterstromen elkaar willen verdringen. Vervolgens raast het met een enorme snelheid de diepte in waardoor je na 30 meter al niets meer ziet omdat de waterstofdamp ontstaat. Uit enige ervaring weet ik; of je neemt een oer-Hollandse paraplu naar een waterval mee of een plasticzak mét reishanddoek. De laatste is om continu de lens druppelvrij te maken. Binnen vijf minuten is mijn zijde blouse al helemaal doorweekt en ben blij dat ik mijn bikini onder mijn kleding aan heb. We besluiten eerst maar eens even naar het 'begin' van de waterval te lopen. Hier hebben we een uitzicht op de rivier die stroomt in plaats van dat die naar beneden dendert.

Een paar Pumba's scharrelen rond en al snel komen we een aantal bavianen tegen met hele grote konten. We lopen tegen het standbeeld van Livingstone aan maar hebben toch meer aandacht voor al het water wat met een noodvaart langs stroomt. We besluiten terug te keren en dan richting de échte regenbui te lopen. Inmiddels zijn we helemaal klets, kliedernat. Er word gezegd dat bij de brug het uitzicht heel mooi is maar ik ben er niet helemaal zeker meer van of mijn plastic zak rond mijn camera wel waterdicht is. Ik zeg tegen de rest dat ik terugkeer. Beter een camera die het blijft doen dan één keer een uitzicht. De tegemoet lopende mensen moeten allemaal lachen als ze mijn zien lopen als een verzopen kat. Het is boven de 30 graden en het voelt hartstikke lekker om al die regendruppels op mijn huid te voelen. Ik ben terug bij de entree en kom Jamal bij een café tegen. Ik check mijn camera en laat hem even drogen in mijn handdoek in de zon. Eerst even mijn benen onder de kraan want door mijn slippers zit ik tot boven mijn knieën onder de modder. Niet veel later komt de rest terug. 'En hoe was het uitzicht?' Vraag ik. 'Hetzelfde als in het midden.' Er is teveel water waardoor alles in een mist is gehuld. We hebben nog een uur om op te drogen en lopen rond de afgesproken tijd terug naar de truck. Er rennen wat apen over de weg. Een mama aap heeft haar kindje aan haar buik hangen.

We rijden het dorp door wat gelukkig geen commerciële hup is. Normale hotels en winkels maar dan Afrika stijl. Geen Amerikaanse praktijken, malls of keten na keten. Bij de Adventure Lodge aangekomen, de plaats waar we zullen slapen, word de club geronseld voor activiteiten. Ik besluit de video maar niet te bekijken want daar heb ik allemaal geen geld voor. Wat ik wel ga doen en al even geleden heb geboekt met Stijn en de Ozzies: een helikoptervlucht over de watervallen! Eerst maar even lunchen dus ik help Syma mee voor de laatste keer. Om vier uur worden we door Shady opgehaald en naar het helikopter terrein gebracht. De vlucht is kort, maar 13 minuten. Ik zit bij het raam en heb een goed uitzicht. Mijn laatste toeristische vlucht (in een Chesna over de Nazca lijnen) zit nog vers in mijn geheugen. Laat ik zeggen dat ik dankbaar gebruik heb gemaakt van het papierenzakje in de stoel voor me. Dit keer is dat gelukkig niet nodig. Ik kan foto's maken, filmpjes maken, de stroming van de rivier, de watervallen allemaal zien door heldere ogen en een rustige maag. Als de Zambezi rivier naar beneden is gestort zoekt het zijn weg door de diep uitgesloten kloven in het landschap. Een beetje zoals de Grand Canyon kan ik wel zeggen. Eigenlijk kan je alleen van deze hoogte goed zien hoe de watervallen zich hebben gevormd. (Bedankt voor je cadeau, Chris!) We genieten van het uitzicht.

Later worden we teruggebracht naar de lodge waar we nog even chillen voordat we met z'n allen ons allerlaatste diner samen hebben. Het budget is al zo geslonken dat ik maar besluit om alleen een drankje te nemen en dat ik in de avond dan maar mijn noodrantsoen noodlesoep ga aanbreken. John en Julie gaan daar niet mee akkoord en eisen dat ze mijn eten mogen betalen; als pre- verjaardags kado. Nou vooruit. Ik kies het goedkoopste van de kaart. Tijdens ons diner in de Zambezi lodge krijgen we van een aantal Sjaka Zulu strijders een optreden met zang en dans. Rosa en Gisela worden van de tafel gehaald om mee te swingen. 'In the jungle....' ontbreekt natuurlijk niet.

15 april, Victoria falls

Voordat we met een club richting de markt gaan om souvenirs te kopen, zeggen we eerst Christina gedag. Zij vliegt vroeg in de middag naar Johannesburg om verder te reizen naar Kaapstad. Ze kan dan nog een weekje aan haar scriptie werken en gaat dan richting Nederland. Ik neem drie dollar mee naar de stad. We worden aan allerlei kanten geronseld om hier, nee hier, nee hier te kopen. Iedereen wil zijn koopwaar laten zien, in de hoop dat ze aan ons wat kwijtraken. Mirjam en Franci zijn gisteren al geweest en hebben hun oude t- shirts, sokken en muggenspray tegen een leuke schoudertas geruild. Je hoeft dus niet alleen geld te 'ruilen' maar goederen kan ook. Ik koop voor de zekerheid nog maar een Hippo. De vorige was van steen en mijn zus wilde er eigenlijk één van donker hout. Mijn zus kennende.. Dus toch maar een houten gekocht, voor de drie dollar die ik bij me had.

De vele 4 m² staan vol met uit hout gesneden wilde dieren, armbanden, schalen en poppen voor aan de muur. Nu ben ik zowiezo niet echt van de Afrikaanse kunst en denk of weet eigenlijk, dat ik dat toch niet op ga hangen. Ik laat dus alles maar staan alhoewel ik wel verlekkerend kijk naar een hele grote houten Hippo van 40 cm hoog en zeker 30 kilo. Die zou het heel leuk naast de open haard doen.. Hij past alleen niet in de handbagage. Aangezien in geen zin heb in een logistiek probleem en verder toch bijna geen geld bij me heb, laat ik hem maar staan. Een verkoper wil zo graag iets kwijt dat hij voorsteld om mijn schoenen te ruilen.. 'Moet ik dan op mijn blote voeten naar huis?' vraag ik. Een andere wil graag mijn hoed. 'Nee, dan krijg ik een zonnesteek.' Helaas, niets om in te ruilen. Syma hebben we wel degelijk gisteren een te grote zak geld als fooi gegeven. Die koopt zich helemaal scheel en weet zelfs een stenen beeld van een olifant met jong van 10 kilo te kopen voor 200 rand (€18 ), koopje.

Na ons markt bezoek en alles afgegooid te hebben, gaan Mariev, Stijn en ik nog even een lekkere verkoeling halen in de vorm van een ijsje, als lunch. De prijzen staan aangeduid in Amerikaanse dollars, aangezien ze geen officieel Zimbabwaans geld meer hebben. De straatverkopers 'verkopen' de tien miljoen tot 10 triljoen(!) Zambiaanse dollars voor een habbekrats. Ze zijn nu niets meer waard, ja wat een gek er voor geeft maar verder kan je er nergens mee betalen. Ik vraag of ik in Namibisch geld of Zuid Afrikaanse rand kan betalen en dat is geen probleem. Ik krijg ook keurig precies de wisselkoers aan kleingeld in Amerikaanse dollars terug. Je hoeft hier dus geen commissie te betalen. Hihi, dat is mooi, ben ik toch weer van mijn Rand af.

We keren terug naar de lodge waar we even gaan rusten aan zwembad. In de tussentijd zijn John en Julie verhuist naar de Rainbow Lodge en Ricardo en Rosa naar Elephant Hill. De lodge waar we slapen is zeker niet één van de beste. De kamers zijn net zo groot als een cel. Eigenlijk ook net zo groot als onze tenten maar dan met badkamer. Gisteren is uit Jamal zijn kamer 100 dollar gestolen en hij is alles behalve blij. Zeker omdat hij nog een 'game drive' en een helikopter vlucht heeft geboekt. Stijn en ik delen weer een kamer en alhoewel hij  me steeds 'ambetanter' gaat vinden, kletsen we heel wat af.

Als hij terug naar de kamer gaat en 10 minuten later terug komt met de mededeling 'we hebben een dief', komt bijna het stoom uit mijn oren. 'O nee, alles ligt op de kamer: camera's, paspoort, iPad, mijn zakgeld, creditcard, pinpas!' 'Bij mij is 20 dollar  uit mijn portemonnee gehaald,' zegt hij. 'Die zat in mijn broek die op het bed lag.' Mijn hartslag schiet omhoog en ik ga snel naar de kamer. Wat een klote lodge! Ik zag vanmorgen toen we van het terrein afliepen al vier kleine (zwerf)kinderen in vieze kleding het complex oplopen. Ook niemand van de bewaking die er iets aandeed. Ik heb wel alle ramen dichtgedaan en uiteraard alle sloten op mijn tas gecheckt voordat ik de kamer verliet. Alleen mijn kleine camera met wat klein geld had ik onder een stapel kleding gestopt. Als ik er achterkom dat er iets gestolen is, gaat het écht los. Dan trek ik zo de medewerkster over de balie en zal ik eens in mijn beste Jules de la Tourette verhaal gaan houden bij de manager. Ongeacht dat er een brief bij de receptie hangt, dat ze niet verantwoordelijk zijn voor diefstal uit de kamer. Mijn handen trillen van boosheid maar als ik check of mijn sloten nog dicht zijn en mijn ezelsbruggetje heb afgelopen genaamd Picts: portomonees, iPad, camera's, telefoon, sleutels, kom ik tot de conclusie dat alles er is. Ook de kleine camera met kleingeld. Ik vraag aan Stijn of hij dit niet wil melden bij de receptie maar hij verwijst al snel naar dat kansloze briefje bij de receptie; 'wij zijn nergens verantwoordelijk voor.' Nu ben ik helemaal niet meer op mijn gemak hier. Mini-me gaat gewoon weer overal mee naartoe. Dan loop ik liever het risico dat iemand de tas van mij persoonlijk steelt dan dat ik deze achter laat en me druk maak dat er iemand in de kamer kan. Schijnbaar passen de sleutels op meerdere deuren en de badkamer ramen zijn ruim genoeg voor kleine kinderen.

In de avond gaan we met Syma, Ricardo en Rosa (die voor ons nog even terug kwamen), Jamal, Mirjam, TokioBoy, Mariev en Stijn een hapje eten in 'In the belly'. Mijn groentenburger is 8 dollar, oplichters. Het is Zimbabwe hoor, geen St. Tropez. Voor friet moet ik ook nog twee dollar bij betalen, dat doen we dus niet. Een krokodillen burger is maar 6 dollar, gewoon twee dollar goedkoper. Alhoewel ik krokodillen hartstikke stom vind, behoren ze wel bij het dierenrijk en kan ik ze niet eten. Achteraf misschien wel een beter idee geweest want de burger en het brood zijn zo droog dat ik de halve ketchupfles nodig heb om niet in het brood te stikken. Wat een ranzige muk. We lopen met onze lampjes op onze hoofden weer terug. Er is geen straatverlichting en het word zowiezo afgeraden om in het donker op straat te lopen. Niet voor de mensen.. Maar voor de wilde dieren die hier s'nachts over straat lopen.

16 april, Victoria falls

Om 11 uur is het dan echt zo ver. Mijn Belgische maatje gaat ook naar huis. Het liefst zou hij mee reizen naar oost Afrika maar zijn vriendin en werk keuren dat helaas niet goed. Samen met Gisela en Mirjam vertrekt hij naar het vliegveld. 'Waar zijn Günter en Rosie eigenlijk gebleven?' vraag ik. Niet dat het me echt interesseert maar ben wel nieuwsgierig waar die vrolijke vlinder eigenlijk is gebleven. Ze blijken gisteren al zijn te vertrokken.. Ze hebben niet eens gedag gezegd. 'Ik heb ze toch nooit vertrouwd, veel te aardig in de omgang (afgezien van hun luide conversaties voordat de vogels gingen fluiten) maar toch, ergens klopte er gewoon iets niet. We houden de Duitse variant van Martijn in de gaten.

Alleen Jamal en Ione aka TokioBoy zijn nog over. Maar als Ricardo en Rosa weer bij de lodge zijn, heb ik weer een paar vriendjes terug. Ricardo heeft een plastic tas bij zich als ruil materiaal. Hij wil graag geleid worden naar de plek waar het stenen beeld van Syma is gehaald. We lopen richting de markt waar we natuurlijk door de eerste beste naar binnen worden gelokt. Iedereen hier praat Engels dus ik moet op mijn Spaans vertrouwen om te melden dat dit een 'winkel' is en daardoor de prijzen hoger zijn. Beter op de echte markt kijken waar er geen huur is door gefactureerd in de prijs. Uiteraard is ons stalletje helemaal achterin zodat we alle 40 andere verkopers teleur moeten stellen. De man van gisteren herkend mij nog en bedankt me dat ik nieuwe mensen heb gebracht. Ik zeg dat we mijn commissie later wel bespreken. Een knul die zijn stal twee zaken verderop heeft staan, komt ook gedag zeggen. Ik heb gisteren een foto van hem gemaakt omdat ik het zo grappig vond dat hij een oer Hollands shirt aan had. Hij geeft me zijn email adres zodat ik de foto kan doormailen. Niet veel later krijg in een 'lucky charm' kettinkje aangeboden. Zomaar voor de aardigheid. Of dat is eigenlijk mijn provisie. Voor Rosa weet ik twee schalen voor 10 dollar te krijgen ipv 20 dollar. Ricardo heeft heel wat stenen beeldjes bij elkaar geschraapt en ik probeer mijn Spaanse lessen van vorig jaar weer terug te krijgen om de getallen met drie cijfers voor te leggen. Ergens tussen het geboden bedrag en het gewenste bedrag eindigt het. Waarschijnlijk teveel betaald maar als je dit in Argentinië (waar hij woont) zou kopen, zou je veel meer geld kwijt zijn. Hij heeft naast contanten ook wat ruilhandel mogen inleveren. Des te meer plek in zijn tas en voor mij levert het een pakje waterzuivering tabletten op.

We wandelen nog even de OK supermarkt binnen voor wat water, brood en kaas. Ze komen nog even met mij mee om te lunchen en dan neem ik ook van hun afscheid. Hopelijk kan ik mijn volgende geplande reis nog eind dit jaar voortzetten en dan kan ik hem weer opzoeken in Buenos Aires.

In de middag komen John en Julie nog terug naar de lodge. Ze willen nog een keer een hapje eten in de stad. Ik heb mijn bolletjes met kaas al ingeslagen als diner maar dat ik geen geldig alternatief voor een diner, volgens hen dan. Om vijf uur spreken we af in de ijssalon waarna ze me meenemen naar een ander restaurantje. Ik voel me een beetje opgelaten dat ze weer voor me willen betalen, maar ik krijg er geen speld tussen. Ik kies een tapas hapje en een cola. Alhoewel John dan weleens chagie kan zijn en zich kan gedragen als een twee jarige, zijn het echt hele leuke mensen. Ik ben bang dat ik toch een keer terug naar Australië moet om ze op te zoeken.

17 april, Victoria falls | Zimbabwe - Livingstone - Lusaka | Zambia

Vandaag is het dan zover; de reis gaat weer verder. Mijn spullen zijn allemaal weer gepakt, alles is gewassen en geordend en de batterijen zijn opgeladen. Samen met Jamal en twee andere jonge lui: Sam en Kate ontbijten we. Sam en Kate hoorde bij een groep die een dag achter ons aan reisde vanaf Botswana. Zij gaan ook naar Nairobi maar komen van Johannesburg. Ze hebben elkaar leren kennen in Port Elisabeth waar ze sport coaches waren in de Townships. Ik ben benieuwd naar het tweede gedeelte van de reis.

- Lees verder bij Zambia -