Vava'u, 30 juli

The Kingdom of Tonga, ligt in de buurt van Fiji, Samoa en Nieuw Caledonië. Om even een idee te geven waar te zoeken op de wereldbol. Raratonga, Samoa en Tonga vallen onder de noemer; Polynesië. Het koninkrijk bestaat uit 176 eilanden maar niet allen zijn bewoond. Vroeg in de ochtend land ik op het hoofdeiland Tongatapu met als hoofdstad Nuku'alofa. Vanuit daar wordt er door gevlogen naar het eiland Vava'u. Met een veel kleiner vliegtuig als bonus. Het Convir-vliegtuig heeft een interieur van 40 stoelen. het exterieur van het jaren 50-60 toestel, heeft nog de mooie autentieke glimmende grijze aluminium platen die aan elkaar genageld zijn. Al zijn de vleugels niet opgepoetst, een zonnebril op de plek waar ik zit is niet overbodig. Heerlijk dat ik weer op een plek ben waar er niet zoveel regels zijn. De stewardess doet nog even haar veiligheidsverhaal en ik bedenk me dat mijn telefoon nog aanstaat. "Als uw telefoon nog aanstaat, dan is dit nog het moment om hem uit te zetten". Ik grijp deze kans om niet verantwoordelijk te zijn ovoor een eventuele crash of een schaamtevol moment als deze in het midden van de vlucht afgaat. Het vliegtuig taxi't al over de landingsbaan als ik nog in het gangpad sta. De cockpit wordt niet zoals bij alle grote luchtvaartmaatschappijen afgesloten ivm de regels betreffende terrorisme. Iedereen gezeten aan het gangpad kan over de schouder van de piloot door de voorruit heen kijken. Het uitzicht is.. tropisch? Wat je hier verwacht? Schitterend? Onbeschrijfelijk.. Verschillende koraaleilandjes, atollen, liggen in de oceaan. Wat op sommige plekken grotere eilanden heeft gecreëerd met witte zandstranden en verschillende kleuren blauw en groen waar het water ondiep is. Op andere plekken lijkt de oceaan bodem 'gescheurd' en door de lichte ondergrond is het water onnoemelijk fel blauw. Het vliegtuig land veilig en komt tot een stop zo'n 20 meter voor het einde van de landingsbaan.

Neiafu, 31 juli

Elk voordeel heeft zijn nadeel. De muggen hebben in huize Ahmad maar al te snel de nieuwe zoetbloed voorraad gevonden. Ongegeneerd landen ze op mij en doen ze zich tegoed. (Met kans op Dengue fever/Knokkel koorts..) Tot zover het nadeel. Ik verblijf in het huis van mijn andere tante, Yvonne en haar echtgenoot Paul in Neiafu. Ik zal hier 10 dagen zonnen, zwemmen, snorkelen, van het uitzicht genieten en dan weer samen met Patty naar NZ vertrekken. Het huis heeft uitzicht op een natuurlijke baai met blauw water in het midden en groen water aan de zijkanten waar het water overgaat in land. De temperatuur is in deze periode gemiddeld tussen de 25 en 30 graden, met een hoge luchtvochtigheid. Het huis heeft een hoge lichte woonkamer met aangrenzend deck wat de 'buiten' woonkamer annex eetkamer is. Volgegeten gekko's lopen tegen de muur omhoog en over het plafond. De zachte zeebries, die gefilterd door de tropische houten jaloezieen heen komt, zorgt voor een aangename verkoeling. Kleine salamandertjes rennen door de tuin die opgesierd wordt door een grote roze Bougainvilia. Een tuinpad wat overgaat naar een trap, leidt naar de steiger in het water. Het water is helder en al snel duikel ik bijna voorover richting de zee-egels en de blauwe zeesterren. Boven in de tuin staat een wit gebouw wat dienst heeft gedaan als kerkje. Het is nu het kantoor van Paul die architect is. Het andere gedeelte is het gastenverblijf met slaapkamer en badkamer (waar ik gebruik van mag maken). 3 hondjes lopen rond om het terrein te bewaken. Ze zijn alle gered van de pot.. (ze eten hier namelijk hond) 2 hebben er maar 1 oog en de andere loopt een beetje mank. Op het eiland lopen er verder heel veel varkentjes rond. De "Tongan" bewoners hebben echter niet veel. Hun huizen zijn van steen maar zien er verwaarloosd uit. Alleen de huizen van mensen met meer status (dus van de kerk) zien er beter uit. Het nationale inkomen is afhankelijk van familie die overzees wonen en geld opsturen. De inwoners steken zich vaak in de schulden om hun contributie aan de kerk te betalen. Er is wel toerisme maar niet op de schaal zoals Fiji dat heeft. Zoals ik heb gelezen, hebben de bewoners daar ook geen behoefte aan. Misschien blijft het eiland nog jaren zoals het nu is, puur.

"Palangi", 1 augustus

Ik ben een 'Palangi', ini de ogen van de Tongan mensen. Het betekend 'mensen-uit-de-lucht'. Toen het schip van kapitein Cook aankwam, kwam de mast tot aan de lucht. Aangezien er alleen blanke mensen van het schip afkwamen, heten nu alle blanken Palangi. Tonga is nooit een kolonie geweest en daardoor is de culture rijkdom zoals het altijd was in haar Polynesische bestaan. Uiteraard zijn er inmiddels wat zieltjes gewonnen en zijn de eilanden zwaar christelijk. (Mormoons) Dus geen arbeid, sport of lol op zondag en zwemmen doe je in de normale kleding en zeker niet ten aanzien van andere in een badbak op bikini. Rokken over de knieen wordt gewaardeerd. Onbedekte schouders is een taboe. Taboe of taboo komt trouwens van het woord 'tapu' wat geheim betekend. Zo heeft het kleine Koninkrijk van Tonga, toch even haar bedrijge geleverd aan de universele taal. Aan het eind van de ochtend gaan we het dorp in. Er zijn maar enkele winkeltjes open ivm de verjaardag van de koning. De winkeltjes zijn klein maar verkopen van alles. Van slippers tot vers brood in een pedaalemmerzakje tot Goudse bevroren kaas en vers vlees, badend in een schaal van jus op de toonbank. (onbedekt uiteraard) In de ochtend ben ik even flink geweest om te gaan snorkelen in de baai. Haaien komen hier niet, zeggen ze. Daarbij heb je van de haaien niets te vrezen. Het zijn de Barracuda's waar je bang voor moet zijn.. Ppff, opluchting.. Ik lig hem al helemaal te trippen, als mijn haar per ongeluk voor mijn snorkel-bril voorbij wappert en weet niet hoe snel ik moet omkijken als mijn voet per ongeluk het touw wat in het water ligt, raakt. Ik ben eerlijk waar, geen held in water waar ik niet bekend ben. Wat trouwens ook nog heel diep is, zodat ik niet kan zien wat er op de bodem naar me loert. Tenslotte zijn er in geen velden of wegen andere mensen te bekennen die slachtoffer kunnen worden van een hongerige vis, zodat ik alle tijd heb om uit het water te plokken. Linda en Owen komen in de middag op de thee. Zij wonen 6 maanden per jaar op hun jacht wat hier in de baai ligt. De andere 6 maanden wonen ze in NZ. Ze zijn inmiddels goede vrienden van Paul en Yvonne en komen geregeld aan wal om met ze te eten, drinken of hun dagelijkse dingetjes te doen zoals wassen en strijken. Ik wordt uitgenodigd, als ik weer een stukje ga snorkelen of zwemmen, om aan te kloppen bij de boot. "Natuurlijk kom ik wel even aangezwommen!" Misschien dat ik het meteen met een snelheidsrecord op de 250 meter kan verbeteren? Heel eerlijk biecht ik ze maar op, dat ik niet gerust ben op al die vissies die om me heen dralen. Alhoewl het me niet weerhoudt om te gaan zwemmen. Ook zij beweren dat er niets gevaarlijks rond zwemt. Al moet je met Crocs (wat is er in hemelsnaam met die schattige klasieke waterschoentjes gebeurt?) ter water, om niet per ongeluk op een zee-egel te gaan staan. De Longtoms (vissen die lijken op snoeken) doen volgens iedereen in de buiten woonkamer, ook helemaal niets. Alhoewel wel pas geleden een jongen uit het dorp een geperforeerde wang heeft 'op'gezwommen. Toen een Longtom een school vissen achterna zat, besloot deze uit het water te springen.... zo in de wang van de niets vermoedende zwemmer.. Misschien dat ik toch maar een Palangi moet blijven in plaats van een mens-in-het-water.

´Bevoorrecht´, 2 augustus

In de ochtend gaan we naar de markt verse groenten halen. Ik vermaak me prima met de camera in mijn handen om foto's te maken van alle fel gekleurde groenten en fruit die zijn tentoongespreid. Tongan mensen zijn behoorlijk groot van stuk. Niet alleen in de lengte maar zeker ook in de breedte. De mensen zijn behoorlijk vet, om het zo maar te zeggen. Een dikke vrouw zit op haar gemakje riet te weven. Ze heeft hele mooie rieten ronde manden en sieraden doosjes in haar kraampje staan. Ik ben niet in de positie om iets mee te nemen maar een complimentje over haar vaardigheden kan nooit kwaad. Verschillende kraampjes hebben 'bone carving' uit walvisbotten. De botten vinden ze op het strand, ze maken de walvissen niet dood. (Dat laten ze wel aan de radioactieve Japanners over) Glanzende schelpen liggen keurig gerangschikt om te verkoop te bevorderen. Na een gezonde lunch maken we een ritje over het eiland om onze eigen schelpen te zoeken. De 2 stranden die we bezoeken zijn helaas niet geschikt om een gezellig familiedagje te hebben met volgeladen koelboxen en luchtbedjes. Helaas zijn de Tongan mensen er nog niet van bewust dat ook zij een verantwoording hebben over deze planeet. Er ligt overal plastic. Stukken glas steken uit het zand omhoog. Het uitzicht is echter bijzonder mooi. Het water is ook hier weer heel erg helder en de eilandjes die voor de kust liggen hebben witte zand stranden en zijn verder helemaal groen. De kleurdifferentiatie in het zeewater laat je meteen geloven dat je in de Pacific bent. Bij het 2de strand scharrelen er geen toeristen maar varkentjes over het strand. Een moeder met 6 biggetjes ploegen het zand om, op zoek naar wat voedsel. Niet echt wat je verwacht op een tropisch eiland. Maar tegelijkertijd ook zo 'aards', niets kunstmatig aan dit alles. Gewoon puur, brengt je helemaal terug naar je natuurlijke ik. Althans, voor een klein momentje dan. Het idee dat ik hier toch maar even ben.. Blauwe zeesterren kan aanraken, koraal zie groeien en allerlei rare aardse vormen zie, voelt toch al snel weer als 'bevoorrecht'. En dat ben ik natuurlijk ook; bevoorrecht.

"De tropen", 3 augustus

Zelden zo slecht geslapen als vannacht. De honden maken me wakker met hun geblaf om 1 uur midden in de nacht. Mijn kamer is aardedonker en zelfs als ik naar mezelf zwaai, zie ik niets bewegen. Alleen als er in de nacht geen wolk voor de maan is, zie je het contour van het gordijn, wat ik een stukje heb open gelaten. Mijn fantastische visuele fantasie neemt me al snel mee naar grote donkere mannen die het terrein op komen sluipen en kwaad willen. De sloten op de deur zijn niet zo massief als thuis en zonder al te veel mankracht breek je zo de deur in. Ik vraag me af waarom de honden alle drie tegelijk niet meer blaffen. Mijn fantasie is bijna grenzeloos en de meest macabere gedachte komen boven. Vervolgens liggen de 3 honden bij me in bed. Wat ik uiteraard niet echt fris vindt, kleine vlooi baaltjes... Iemand zit aan mijn been en ik schreeuw het uit. Het laatste, de hondjes en de aanraking, is gelukkig een nachtmerrie en ik ben enigzins opgelucht dat mijn geschreeuw in mijn keel is blijven hangen en de familie in het andere huis niet heeft gewaakt. Het is warm. Ik baad inmiddels in een bad van 'angst' zweet en kan de slaap niet meer vatten. Om 8 uur in de morgen, als ik bij wat licht van buiten eindelijk een goed roesje heb, hoor ik stemmen buiten. Het zijn mijn tantes en Linda met wie ik een ochtendwandeling ga maken. Ze kakelen als enthousiaste kipjes. Mijn ochtendhumeur, niet ingepakt voor deze trip, heeft toch op 1 of andere manier de overtocht naar de Pacific gemaakt.. Als we in de middag nog even een ritje over het eiland gaan maken, om weer te genieten van de enorme blauwe zee en mangrove bomen, ontdek ik een enorme kakkerlak op mijn blote voet. Aangezien ik alles behalve een liefhebber van deze klikovreters ben, spring ik uit de stilstaande auto met synchroon gevloek. Laat me vaststellen dat ik warm weer lekker vindt en dat ik de zon in me kan opnemen als een spinnend katje op de vensterbank in de eerste warme lentezon. Warmte betekend helaas kleine ongewenste wezentjes. Die te pas en te onpas mijn lichaam gebruiken als voedselbron of gewoonweg om te vervelen. Dat zal iets zijn waar ik nooit aan kan wennen. Mijn armen en benen zien er inmiddels uit zoals een patient met de rode hond. Waar ik in de tropen oa wel van kan genieten, zijn de kleine gekko's. Die hier goed doorvoed aan de 'lady fingers' (kleine bananen) zitten te peuzelen. Zo betaal je in Australie 19,99 dollar voor een kilo bananen, in New Zealand 1,99 per kilo en hier pluk je ze gewoon van de boom. Kleine salamandertjes met groen-blauwe staartjes onderscheiden zich met kleur maar zeker met hun slankere gestalte van hun licht-groene soortgenootjes. Als ik aan het eind van de middag op de steiger naar de zonsondergang aan het kijken ben, ritselen de salamandertjes nieuwschierig in takjes en bladeren achter me. Om snel weg te schieten en incognito tussen de groene bladeren te blijven zitten als ik omkijk. Braaf salamandertje.

Tu'nuku, 4 augustus

De dag start weer met een ferme ochtendwandeling. Dit keer de steile berg ook af. Dat betekend zweetdruppels, want ook weer op. We krijgen een regenbui over ons heen. Het werkt lichtelijk verkoelend in de hoge luchtvochtigheid. Daarna weer op verkenningstocht. We rijden langs een kerk die uit de pen van Paul komt. Hij tekent kerken voor Mormonen. Helaas wordt er weinig aan zijn verbeelding overgelaten. Aangezien alles volgens het boekje moet. We komen aan in Tu'nuku. De kleine schoolkinderen lopen keurig in uniform. Ze zwaaien naar ons. Zoals de Indonesische kindertjes altijd 'hello mister' riepen, roepen ze ze hier vol enthousiasme 'bay'. Ongeacht of je komt of gaat. Bij de school hebben ze een klein bibliotheekje. Opgezet door de ouders van een Amerikaans meisje van begin 20. Ze kwam hier een paar jaar geleden met het 'Peace Corps', om goede dingen te doen als vrijwilliger. Ze wilde een stukje zwemmen maar vergat te vragen of het veilig was. Het cruiseschip was net langs geweest.. Voedsel overboord gegooid. Het was net een feestdag geweest.. Niet opgegeten of meegenomen restanten voedsel werden in zee gegooid.. Haaien werden aangetrokken.. Het meisje onderwater.. Ze had een contract van 3 jaar maar binnen een week kregen haar ouders al bericht dat hun dochter was doodgebloed nadat er 1 been was afgebeten. (mijn watjes gedrag tijdens mijn gesnorkel klinkt nu in 1 keer niet meer zo raar he?) Bijzonder triest verhaal. Maar tijdens de rit vandaag is dit niet het enige trieste. Het hele eiland heeft iets mistroostigs over zich. 'Het wil wel maar het kan niet', zo lijkt het. Afgezien van de stukken paradijs die ze hier hebben, is de bewoonde wereld in staat van ontbinding. Chassis van auto's staan weg te roesten op de plaats voor ze voor het laatst hebben gewerkt. Soms was het gewoon een lekke band die niet te maken was. Of er was geen geld voorhanden om het te laten repareren. Auto's die wel rondrijden zijn standaard ouder dan 15 jaar. Steevast hebben ze schade, een groot aantal hebben ernstig gebarsten voorruiten, andere hebben niet alle portieren meer en de meeste worden achtervolgt door een donker grijze wolk. Huizen hebben vaak ontbrekende of kapotte deuren. De glazen jaloezien ramen zijn zelden volledig en het gros van de verblijven zien eruit als, tja, de salvage dienst heeft moeten langs komen. Omheiningen zijn gemaakt met stukken golfplaat en de ontbrekende onderdelen die aan de schanieren hingen van een een auto of deurpost vullen de rest op. Het is niet dat de mensen zielig zijn, geen basis hebben of geen voedsel tot hun beschikking hebben.. Helemaal niet. Ik heb ook absoluut geen medelijden met de mensen en het is ook geen cultuurshock. Sommige dingen zijn gewoon misplaatst. Al de westerse dingen die de bewoners denken nodig te hebben, terwijl ze nog aan het ontwikkelen zijn. Wij denken dat die mensen dat allemaal nodig hebben, wat helemaal niet zo is.

'Regen', 5 augustus

Het regent in de nacht, het regent in de morgen, het regent in de middag, het regent in de namiddag en het regent in de avond. Ik vraag me af of we moeten beginnen met een ark te bouwen of dat we bij de gisteren, 6 etage hoge superjacht moeten gaan aankloppen. Het huis staat meters boven het water, dus we hebben niets te vrezen. Maar toch..  Het lijkt op een zondvloed. Op geen enkel momentje van de dag is het droog geweest. Vandaag geen ochtendwandeling, niet rondhangen op de steiger en geen ritje voor wat eilandontdekking. De lucht is de gehele dag grijs. We zitten allen met een lange broek aan en een extra trui over onze shirts. Linda komt in de morgen weer aangezoefd op haar 'dingie' (motorbootje) en knoopt hem in de gietende regen vast aan de jetie (aanlegsteiger). We drinken even een cappu en gaan dan naar de markt. Er zijn veel mensen op de been. Het lijkt of de mensen uit hun hitte schuilplaats zijn gekropen en eindelijk tot leven zijn gekomen. Nu de temperatuur zo'n 10 graden is gezakt. De 'boaties' en de 'jachties', zoals de mensen van de boten in de volksmond worden genoemd, blijven echter zitten waar ze zitten. We gaan voor een simpele lunch terug naar huis en blijven daar. Rustig met een filmpje op de bank. De elektra heeft in dit weer nog meer te lijden dan gewoonlijk. Ze dimmen automatisch als je water gebruikt en soms is er gewoon niet genoeg stroom om alles tegelijkertijd te laten branden. Een enorme olietanker met veel herrie de rustieke baai in gevaren. De 'Sara Theresa' vaart voorbij het huis en legt een stukje verder aan. 1x per maand wordt dit herhaald om het eiland van gas en benzine te voorzien. In de namiddag komt Christie langs, een vriendin van Paul en Yvonne. Ze komt oorspronkelijk uit de VS, San Francisco. In 1998 is ze met haar zeilboot in Tonga aangekomen en eigenlijk nooit meer weggegaan. Ze heeft nog steeds een zeilboot die ze verhuurt met haar zelf en 2 bemanningsleden om rond de eilanden te varen. Daarnast heeft ze een klein sieraden,- souvenirwinkeltje. Onder het genot van een paar glazen wijn, wachten we tot het eten klaar is. De-niets-doe-dag is toch vermoeiender en rond 9 uur vertrekt iedereen dan ook naar bed.

'Regen II', 6 augustus

Vandaag ziet het er iets belovender uit dan gisteren. Qua weer dan. Maar gedurende de dag blijkt dat dit ook een relax-film-kijk-dag gaat worden/is. Het is niet dat ik me verveel. Ik lees boeken, tijdschriften, probeer internet connectie te krijgen, maak wat geroosterd brood klaar en dat is het eigenlijk. Patty en Yvonne gaan even snel naar de markt. Daarna gaan Yvonne en Paul een rondje rijden en ik blijf thuis. Bezig met mijn simpele dingetjes. Het voelt als een echte vakantie en inmiddels ben ik wel gewend om niets te 'moeten'. Kan me er dus heerlijk bij neerleggen, dat ik me niet schuldig hoef te voelen over mijn luiheid of het nuttig maken van. Linda en Owen komen weer aangesjeesd op hun dingie. Owen is vrij direct, waarschijnlijk niet altijd de makkelijkste man maar hij vind het leuk om met mij te praten. Al zegt hij grappige dingen, in mijn ogen dan, hij lacht er zelf niet om. Je weet dan ook niet of hij het grappig bedoelt of serieus. Ik mag iniedergeval hun kajak lenen die bij de aanlegsteiger ligt. Dus morgenochtend (hopelijk iets beter weer dan vandaag) ga ik de baai maar eens rond kajakken. Aan het eind van de middag, uiteraard onder het genot van een wijntje, zitten de dames en ik in de buiten woonkamer weer verhalen te delen over de familie. Gisteren een mail gestuurd naar onze 'matriach' in de familie, ome Jan. Waarschijnlijk meteen doorgestuurd binnen de familie, want Yvonne krijgt al meteen een mail van een ander familielid (Peter) wat van mijn premiere weet. Het is fijn om dit deel van de familie te 'ontdekken' en misschien meer te betrekken bij de Hollandse kant.

'Kajakken', 7 augustus

De kerkdienst begint met het luiden van de klok. Deze bestaat bij veel kerken uit een lege zuurstoffles die onder een klein afdakje hangt. Een uur later klinkt er gezang uit het gebouw. Tijd voor mij om maar eens aan de zondag te beginnen. Na een ontbijtje en een kopje koffie breek ik mijn hoofd erover, hoe ik hemelsnaam in die kajak te klimmen. De oplossing blijkt ook hier, gewoon proberen. Met de peddel klaar op de steiger, stap ik voorzichtig in mijn rode 'oceaan kajak'. Zonder een nat pak te krijgen, zit ik zal snel gereed om de baai te gaan verkennen. Op sommige plaatsen is het water 15 meter diep en nog steeds is de bodem te zien. Of je in een zwembad aan het peddelen bent. Er staat een stevige wind waar ik af en toe driftig tegen in moet worstelen. Na 40 minuten rond gedobberd te hebben, besluit ik even een bezoekje aan de boot van Owen en Linda te brengen. Ook hier laat mijn intuitie me niet in de steek. Ik kom precies op tijd om de bananencake die warm uit de over komt, te keuren. Met een kopje koffie erbij zitten we al snel weer een uur te kletsen over van alles en nog wat. Ik krijg een plastic doosje met cake mee voor het thuisfront. Owen zit al smachtend te wachten op dat ik de grootste blunders bega bij het instappen van de kajak. Maar net als bij aankomst, weet ik mijn afvaart ook weer bijzonder elegant te houden. Zonder te-water-lating van mezelf, zit ik weer dapper en getraind, zonder aarzeling binnen no time in de kajak. Als ik bij de steiger aankom, manoeuvreer ik in 1 keer op de juiste manier. Geheel gecontrolleerd plaats ik het Tupperwaer bakje en de peddel op de steiger en klim uit de kajak. Ook hier weer professioneel mijn einddoel bereikt. Geluid over water reist goed en ik hoor Owen van een afstandje roepen; "well done". Nu ik van een afstandje heb kunnen inspecteren hoe en wat er in het water zwemt, is mijn vertrouwen om te zwemmen weer aanwezig. Na de 2 dagen regen kan ik niet meer wachten om in het heldere water te plonsen. Het snorkelen ging de vorige keer niet zoals ik gehoopt had. Dat betekend dat het nog een keer over moet. Na een rondje zwemmen ben ik weer helemaal in staat van paraatheid en besluit de bodem maar weer te gaan bestuderen. Dit keer zonder hyperventilatie en hartaanvallen te krijgen van touw of haar. Al zal het nooit mijn hobby worden om naar vissen te kijken.

'Zwemmen met...', 8 augustus

Zwemmen met dolfijnen... is voor watjes. Wat ik vandaag heb gedaan, gaat zelfs mijn fantasie voorbij. Het heeft nooit op mijn 'things to do' lijstje gestaan. Nooit gedacht, dat het mogelijk zou zijn. Vandaag heb ik gezwommen met... walvissen! Een Bultrugwalvis met 2 kalfjes. Het was fantastisch. De kleintjes zwommen onder, boven en naast hun moeder. Wat een adrenaline kick om op sommige momenten maar 10 meter van dit fantastische wezen te zwemmen. Om het uit het water te zien springen is natuurlijk al geweldig. Een foto ervan proberen te maken is bijna onmogelijk. Er naast zwemmen is echt onbeschrijfelijk. De dag begon al met een bijzonder mooi uitzicht over het blauwe water. De kleur is echter op geen enkele foto vast te leggen. Ik zie eerst een gigantische groene zee-schilpad met een hoofd zo groot als een rugbybal. Zodra het in de gaten heeft dat er verschillende palangi toeristen vol enthousiasme hem aan zitten te gapen, duikt hij het diepe in. Alle 7 toeristen, inclusief ik, hebbben hun eigen positie ingenomen om een tijdstip te roepen waar de walvis wordt gespot. We zijn dus op een soort van walvissen jacht maar dan positief. De voorkant van de boot is 12 uur, de achterkant is 6 uur en de daartussen liggende uren zoals standaard aanwezig. We zien het eerste water de lucht in spuiten en daar zijn ze. We zien ze eerst van een afstandje. De walvis springt meerdere keren uit het water en plonst met grof geweld weer terug in zee. De kapitein besluit om dichter bij te gaan en degene die met de instructeur mee willen, moeten met hun flippers aan hun voeten en hun zwembril en snorkel op hun hoofd klaar zitten. Ik ben zo blij dat ik gisteren mijn generale repetitie heb gehad betreffende het snorkelen. Mezelf vertrouwd heb gemaakt met het ademen en de vissies rondom mij. 'All in the water', roept de kapitein. Ik laat mezelf van boord vallen met mijn hand op mijn snorkelwaar. Ik voeg me bij de groep en we flipperen gezamelijk richting waar we de walvis voor het laatst gezien hebben. We worden terug geroepen want de walvis is al te ver weg. Terug aan boord geklommen krijgen we 4 minuten later weer de instructie om het water in te gaan. Met 5 man, inclusief instructeur, zwemmen we schuin achter de walvis. De walvis is enorm. Zwart wit gekleurd met verschillende littekens aan haar zijkant op haar witte gedeelte. Een kalf zwemt naast haar. Ik voel me als de cameraman/vrouw van de dvd-serie 'Earth'. Waarin schitterend filmmateriaal is gebruikt. De persoon moet eenzelfde 'rush' hebben gevoeld zoals ik nu. Even later gaan we weer aan boord, denkende dat dit het is. Maar ik mag nog voor een duik. OK! Mijn snorkel werkt niet fantastisch, dus besluit het maar op de ouderwetse manier te doen. Adem in, lang inhouden, nog langer inhouden (ben blij dat mijn long inhoud aan het vergroten is, nu ik al een maand niet meer gerookt heb) uitblazen en weer even boven water om een nieuwe voorrraad zuurstof te halen. Ik zie de walvis met een klein exemplaar boven haar en 1 onder haar. Ze heeft 2 jonkies! Eigenlijk wil je het op zo'n moment meteen uitschreeuwen, 'zien jullie dat? 2 ukkies, dat wist ik niet. Wauw!' Maar ja, dat gaat natuurlijk niet als je onder water zit... Nog vol ongeloof probeer ik aan boord een aantal foto's te maken van de rustig zwemmende mams met haar kids. Het dringt nog niet helemaal tot me door wat ik zojuist gezien heb. We varen naar rustig vaarwater waar we weer uitgenodigd worden voor een snorkelzwem in een grot. Inmiddels helemaal vertrouwd met het snorkelen en met een nieuwe set op mijn snoet, die veel beter werkt dan de vorige, flipper ik de grot in en baal dat ik geen onderwater camera heb. Je kan perfect zien hoe het koraal het eiland heeft opgebouwd en ziet honderden kleurrijke visjes. Iets enorms licht op de bodem. Ik kan het niet definieren. Het is een levend organisme, met een oppervlakte van een grote iglo. Maar moet opzoeken wat het is. Bij een volgende en laatste stop ga ik verder met mijn bodemonderzoek en zie clown visjes, paarse visjes, fel blauwe visjes, gele visjes, wuivend koraal, anamonen en allerlei andere planten. Ik ben de onderwater wereld in de laatste 2 dagen veel meer gaan waarderen maar kijk nog steeds in mijn ooghoeken of ik niet wordt aangezien als voedsel door iets groots en grijs.

'Tongan dans', 9 augustus

Ochtendwandelingetje met de dames en als beloning een kop koffie. Dat is inmiddels een gebruikelijke morgen. Patty en ik besluiten om de tuin van de buren (die niet thuis zijn) in te duiken en wat papaja's en bananen te scoren. De rijpe papaja's worden van de boom geslagen. De bananen echter, hangen in zo'n grote tros dat er een machete hakmes aan te pas moet komen om het uit de boom te halen. Dit laten we maar aan een kennis over die vanmiddag komt. We rijden daarna even het dorp in, om een tafel te reserveren voor ons 'lady's night out'. Paul zit namelijk voor 1 van zijn projecten op Tongatapu en zal niet aanwezig zijn vanavond. We hebben Linda al meegevraagd en gaan even langs Christie's winkeltje om te checken of zij ook mee wil. Ik maak van de gelegenheid gebruik om te vragen wat die 'onderwater iglo' was, die ik heb gezien. Na wat napluis werk in de Pacific Ocean boeken, blijkt het 'brain coral' of 'boulder coral' te zijn. Goed, weten we dat ook weer. Bij Mango Cafe aangekomen leggen we mijn eet-wensen uit en plaatsen een reservering voor 5 dames. We keren terug naar huis want ik heb nog een sportieve middag op het programma staan. Ik heb voor mezelf nog de afspraak staan om naar de boot van Owen en Linda te zwemmen. Met mijn Crocs aan mijn voetjes, zwem ik niet in de war gebracht door mogelijke grote vissen, in een rechte lijn naar de boot. De kajak is bij de boot geparkeerd en het is net zo makkelijk voor iedereen als ik deze weer naar de kant breng. Het zonnetje schijnt lekker, dus ik besluit eerst naar de overkant van de baai te peddelen, alvorens te boot terug te brengen. Rond 6 uur melden we ons bij Mango. Het is nog licht en gretig maak ik gebruik van de avondzon om nog even wat plaatjes te schieten van de vissies in het water en de jachten, catamarans en zeilboten die voor anker liggen. Het zitgedeelte van het restaurant is gesitueerd op een buitendeck. Ik hoef me letterlijk maar om te draaien en zie de vissen achter me zwemmen. Vanavond is een speciale "Tongan dansavond". Tijdens het diner komen kinderen van 4 tot 18 jaar in authentieke kledij hun kunnen opvoeren. Al is niet alles origineel nationaal. Ze voeren een vuurdans op, die zijn origine in Hawaii vindt. Al staat dit ras niet ver van de Tongan mensen af, het is een beetje jammer. De originele dansen met, voor de vrouwen een stil lichaam met bewegende handen en voeten en voor de heren een krijgersdans, ziet er in de zwaar geoliede lichamen heel vermakelijk uit. Ze dragen kettingen van verse kokosbladeren en verse bloemen in het haar. En uiteraard dragen ze hun kenmerkende rieten matjes als rokken.

'Laatste dag Tonga', 10 augustus

Iedereen is een beetje gaar van de wijn die we gisteren gedronken hebben. Yvonne heeft daarbij een dikke knie, Patty heeft buikkrampen van het eten en Linda was er niet op de afgesproken tijd. Waardoor ik dacht dat er niemand zou gaan lopen vandaag. Met mijn wandel kleding en schoenen aan, ben ik een beetje teleurgesteld. Een beetje beweging zou ik nog wel fijn vinden, aangezien we vandaag terug vliegen naar NZ. Dus bikini aan, Crocjes aan de voeten en hop, weer in de kajak. Ik peddel naar een gedeelte wat ik wel eerder heb gezien maar waar ik niet naar het ondiepste gedeelte ben geweest. Het voordeel van de Oceaan Kajak is, dat hij bijna geen diepgang heeft. Waardoor je makkelijk in ondiepwater en over touwen kan varen. In een vaargeul die ik ontdek, die uiteindelijk via een buis naar de oceaan leidt, zie ik met een ferme schoolslag een schildpad links van me zich uit de voeten(?) maken. Naast de felblauwe zeesterren die standaard op de bodem liggen, zie ik enkele uit de kluiten gewassen exemplaren met een diameter van wel 40 cm. Kleine zebravisjes en blauw-groene exemplaren zwemmen ongestoord een halve meter van me vandaan. Een paars/grijsachtige watervogel met fel gele pootjes en gele snavel denkt elke keer dat hij veilig voor me is. Helaas hebben we dezelfde route langs het water. Om kwart voor 3 is het tijd om afscheid te nemen van de hondjes Beauty, Suzy en ..Coco. Uit het vliegtuig wat wij moeten hebben, komt Paul aan. We hebben nog net even de tijd om hallo en gedag te zeggen, voordat we heerlijk primitief over de landingsbaan naar het vliegtuig lopen. Met een handgeschreven ticket in de vingers, neem ik gelukkig weer plaats naast het raam. Tonga is absoluut mooi maar waarschijnlijk het best te bekijken.. van een afstandje.

'Terugreis', 11 augustus

Het is inmiddels middernacht. De vlucht van Vava'u (vertrek 15.30 uur) naar Tongatapu (aankomst 16.30 uur) ging helemaal zoals gepland. Tussen de vluchten door moeten we voor enkele uren onze tijd zien te doden in de halflege hangar. De vlucht naar Auckland van 22.20 uur is vertraagd. Om 23.30 uur mogen we dan eindelijk boarden. Er hangt ineens mist over het vliegveld. Het zorgt voor een zekere verkoeling na een broeierige dag. Ik ga zittend op mijn plekje, meteen verder met het bekijken van de film waar ik de vorige keer ben gebleven. Ik zit blijkbaar zo geconcentreerd te kijken, dat ik niet eens besef of we al vliegen of niet. Zijn we eigenlijk wel opgestegen? Nee, we staan nog steeds geparkeerd op het vliegveld. De piloot roept even later om, dat we moeten wachten met opstijgen ivm de mist. Een half uur later, wordt iedereen verzocht het vliegtuig te verlaten. Het ziet er niet naar uit dat we binnen een geringe tijd vertrekken. Alle pasagiers moeten in de vertrekhal wachten. Nergens een winkel of cafe open. Geen eten. Geen drinken. Geen drinkbaar water uit de kraan. Waarom moet het voor mij altijd zo moeilijk zijn om naar NZ te reizen? Opeens is de mist opgetrokken. Iedereen weer aan boord. Aangekomen in Auckland, eindelijk. Paspoort controle.. 'Heb je wel een ticket reizende uit NZ?' 'Ja, maar niet bij me. Wel een printscreen op mijn IPad'. 'Reis je alleen?' 'Nee, met mijn tante.' 'Dan moet je samen door de paspoort controle.' 'En waar staat dat aangegeven dan?!' Ja, daar wist ze geen antwoord op te geven. Maar, 'dan wist ik het iniedergeval voor de volgende keer'. Bitch! Het is inmiddels kwart voor 5 in de ochtend. We zouden hier om half 1 zijn. 20 minuten staan we bij de bagageband te wachten.. Geen koffers. 'Dames en heren, we hebben wat problemen om het luik van de bagage te openen.' We verwachten dit binnen 5 minuten te hebben opgelost.' Ze mogen nog wel even hun routine oefenen, voordat ze volgende maand hier duizenden mensen ontvangen voor de World Rugby Cup. Prutsers! In de stromende regen rijden we naar huis. Ik kan mijn ogen niet meer open houden. Ben iniedergeval blij dat mijn vertrouwde ochtendhumeur dit keer niet de oversteek in zijn eentje hoefde te maken.