Zuid Afrika 2013

Victoria & Alfred Waterfront met Tafelberg op de achtergrond, Kaapstad

Kaapstad | Zuid Afrika
 
19 & 20 maart 2013,
 
Deze eerste woorden, worden eerst op papier geschreven. 'Je bent een echte wereldreiziger,' zei mijn vader, toen hij vroeg waarom mijn kladblok mee moest. 'Ik kan niet overal die iPad uit mijn tas toveren. Er zijn plaatsen waar het slimmer is om dit niet te doen.'
 
Ik zit op de luchthaven van Kaapstad en zie niemand met een tablet in zijn handen. Ik dus ook niet. Het is wachten op mijn chauffeur die nog andere mensen moet ontvangen.
 
De vlucht was lang en ongemakkelijk. Drie kwartier naar Frankfurt en 12 uur naar de punt van Afrika. Ongeacht dat ik mijn reispillen had ingenomen, ben ik heel beroerd geworden en heb moeten overgeven op het smerigste, net gebruikte toilet van het vliegtuig. Ik krijg van te voren meestal een warmte aanval en daarna krampt mijn maag zich samen. Het onplezierig teruggeven van mijn maaginhoud, via de ingang, word daarna opgevuld door opluchting en koelte. (Lang leve reisziekte) Ik ga trillend terug in mijn stoel zitten en overhandig het weggezette ontbijt met kokhalzen aan de purser. Ik val in mijn tweede hazenslaapje en word wakker bij een helder uitzicht met een vlak landschap en hier en daar een berg. Mijn hart slaat nog steeds harder dan normaal.
 
We landen, veilig.
Mijn tas komt vertraagd aan. Maar hij is er; mijn maxi-me. Wat voor op het moment betekend: al mijn bezittingen. 'Kan best een als een bevrijding voelen,' moet ik zeggen.
Ik zie geen bordje met mijn naam, terwijl ik toch een herinnering aan de receptie van het hostel heb gestuurd, over mijn pick up.
 
Taxichauffeurs zijn aardig, maar ik stel ze allen teleur.
Infodesk medewerker heeft prachtige ogen maar kan me helaas niet verder helpen. Tegen mijn principes in, gebruik ik mijn veel te dure belminuten om het hostel te bellen. Binnen tien minuten staat de vriendelijke knul naast me. Hij moet nog andere gasten ophalen, of ik even wil wachten bij de koffietent. Zingende Angolese jongens bereidden mijn koffie en ik, ik krijg er een écht Lindt chocolaatje bij.
 
Ik zit dus op de luchthaven van Kaapstad.
Dit is het moment waarop ik voel dat het leuk is..
Ik voel de uitdaging.
Ik wil met leuke mensen kletsen.
Ik wil Zuid Afrikaans leren!
 
Mijn hartslag is gedaald.
Ik kan dit aan.
Kom maar op met die Big-5!
Ik ben er klaar voor!
 
Een beetje geschiedenis...
 
Rond het jaartal 1488 kwam de Portugees Bart(olomeu) Bias aan op het zuid-westelijke punt van Afrika. Hij en zijn achterban waren verder niet geïnteresseerd om er een post weg te zetten. Verder dan een kruis plaatsen en een beetje handel drijven voor verversing, kwam het niet en daardoor werd het land niet door Portugal gekoloniseerd. Ze zijn wel verantwoordelijk voor de naam 'Kaap de goede hoop'.
 
Het schip 'Nieuw Haarlem' van de VOC strandde vervolgens in 1647 met als onderkoopman Leendert Janszen en Reijnier van Tzum (waar ken ik die naam van ..) aan boord. De beste man en de bemanning waren op de weg terug naar Holland. Ze bouwde een mini fort, genaamd; 'Zand fort van die kaap die goeie hoop'. Na een jaar survivalen werden ze opgepikt door een dozijn boten van de VOC. Terug in Holland vertelde ze over het goede klimaat en de prettige ruilhandel die ze handen met de originele bewoners; de Khoikhoi.
Waarop de VOC besloot om er een verversing station voor de boten te vestigen. De weg was lang tussen Holland en Batavia (het huidige Jakarta) en dit lag mooi centraal.
 
Op 6 april 1652 was het Jan van Riebeek die de eer kreeg om dit op te zetten. Samen met zijn vrouw en wat andere bouwde hij het fort 'de goede hoop' op, wat nu een 'kasteel' word genoemd en nog steeds in goede conditie te bezichtigen is. Voor het verbouwen van groenten en fruit werd een grote tuin aangelegd; de huidige 'Company gardens'.
De Britten, (die altijd alles stelen van de Hollanders, denk aan de kaart van kapitein Cook, die toen eindelijk Australië wist te vinden) bezette in 1795 een gebied rond de kaap. Ze gaven het echter weer terug in 1803. In 1806 nemen ze het weer in om het vervolgens nooit meer af te geven.
 
De Engelsen wilde de slavernij afschaven (en terecht), alleen de boeren (Hollanders, Duitsers en Franse Hugenoten) waren het hier niet mee eens. Ze onttrokken zich aan de regels en verhuisde naar het binnenland om daar te vechten met de bekende Zoeloes (inderdaad van Shaka Zoeloe) voor 'landjepik'. Ze werden tegen gehouden om Natal binnen te trekken maar vestigde zich verder bijna overal. De Britten hebben uiteindelijk de Zoeloes verslagen.
 
In 1867 en 1886 werden er resp. diamanten en goud gevonden in Kimberley in de Oranje Vrijstaat en Witwatersrand in Transvaal. Blanke immigranten stroomde binnen, twee boeren oorlogen werden gevoerd en de 'apartheid', voorzover die er nog niet was, werd officieel. De apartheid werd afgeschaft maar tot op de dag van vandaag is er een verdeling tussen donker en blank, al dan niet in de boeken vast gelegd.
 
 
21 maart, Kaapstad
Human right day
 
In de achtertuin is er uitzicht op de berg Signal Hill. Aan het einde van de straat kan ik zo aan de beklimming kan beginnen.
Als de andere kant van de straat word uitgelopen, sta ik bij de hoofdweg, die zich kromt tussen deze berg en de waterkant. Bij een blik op links, kijk ik zo op het bekende Kaapstad voetbal stadion. Als ik het zebrapad zou volgen, kom je uit op de top 2 van 'dingen te zien in Kaapstad'; hetVictoria & Alfred waterfront. Al met al zit ik heel centraal.
 
In de ochtend neem ik de afslag naar rechts, samen met mijn Duitse kamergenootje. Er is een free walking tour, waar ik altijd graag deel aan neem en besluit bij het Conventie Center, waar de tour behoort te beginnen, me toe te voegen. Er zijn weinig mensen op straat. Als er al mensen lopen, zijn het donkere mensen. Al blanke zitten in de auto.
 
Aangekomen bij het beeld waar de tour begint, zijn er behalve vier Amerikaanse dames geen personen die ons wat gaan vertellen over de stad. We blijven nog 15 minuten hangen maar alleen een ander Duits stel uit ons hostel voegt zich toe, geen gids. Rebecca, mijn kamergenootje en ik besluiten zelf een route uit te stippelen en het Duitse stel gaat mee. Het is echt verdacht stil op straat en alles is gesloten. Een jongen spreekt ons aan of we een proefdag gebruik willen maken van zijn sportschool. Alsof toeristen niet genoeg wandelen.. We slaan het aanbod af en blijven even met hem praten. Het is vandaag mensenrechten dag en alle bedrijven, banken en winkels zijn dicht. Dat verklaart misschien waarom onze gids niet is op komen dagen. Alhoewel ik niet helemaal begrijp dat je in de toeristische sector die dag ook vrij neemt. Zeker als die tour maar 1x per week is. Het andere Duitse stel druipt af als ze horen dat de winkels gesloten zijn. Etalage winkelen is niet voldoende en ze kiezen het strand boven de stadse sferen. Rebecca, Duits kamergenootje en ik, gaan bij het toeristenbureau naar binnen en halen een eigen stadswandelkaartje. Ik duik nog even snel bij Nomad naar binnen waar mijn safari is geboekt. Alle gegevens zijn gelukkig in orde (check check, je weet maar nooit) en ik mag me volgende week woensdag melden om 07.30 uur.
 
De wandeling gaat over Strand street, een marktplein (St. Georges mall), we nemen een kijkje bij het Hollandse fort wat nu Kasteel de Goede hoop word genoemd en gaan via Roelandstraat (district 6, waar ze heel de boel aan puin hebben gereden omdat ze geen smeltkroes van rassen wilden houden... Sukkels) richting de Company gardens. Tot onze vreugde brengt deze nationale feestdag heel wat attracties met zich mee. De perfect aangelegde groententuin van de oud Hollanders, die is aangelegd om de VOC te bevoorraden, bied aan honderden planten en bomen van over heel de wereld een plekje. Muziek klinkt van verschillende podia, kunst word verkocht en allerlei kraampjes staan vol met nationale en internationale lekkernijen. En, tot mijn grote vreugde word al snel antwoord gegeven op mijn vraag 'zijn hier ook eekhoorns'. 'Ja, die zijn er!' Leuk, knap en grijs, sprokkelen ze de nootjes in deze herfst weer bij elkaar.
 
Als we het park uitlopen, komen we bij de St. Georges Cathedral terecht, waar de bekende Nobelprijs winnaar van de vrede en vriend van Mabel, Desmond Tutu heeft gepreekt. Alle rassen waren gelijk in zijn kerk en dat was in de jaren 80 een unicum in het land. We schuifelen in de kelders van de kerk nog even rond om daar foto's te bekijken van de aanloop naar de afschaf van de apartheid. Longstreet die bekendstaat om al zijn cafés en restaurant moet gezien worden maar ik vind het een beetje vergane glorie. Als we een zijstraten induiken, komen we bij een nog schattiger kerkje dat aan de 'green market' staat. Heel Europees; terrassen aan de buitenkant en de marktkramen aan de binnenzijde. Een jong ventje komt om mijn laatste cola uit mijn flesje bedelen en ik geef het hem. Hij blij, ik blij.
Ik wil Rebecca nog even laten zien wat voor kado er voor mijn zus moet worden gekocht. Jaren geleden was zij de eerst van de familie die het continent aandeed en nam voor mijn ouders en mij een bruin houtsnij werk hippootje (nijlpaard) mee. Jaren later probeerde ze glanzende Hippo van mijn open haard te stelen omdat ze zo'n spijt had, dat ze er geen voor zich zelf had meegenomen. De Afrikaanse verkoper komt aangesneld (ik heb ze nog nooit zo rap gezien) als ik bij zijn verkoopwaarde blijf staan en wijs. 'Nee nee, zeg ik. Ik koop niets, ik leg alleen uit waarom ik de Hippo aanwijs. Hoeveel geld ik bij me heb? Nou ja, bijna niets. Maar 3 dollar.' 'Today is your lucky day,' zegt de verkoper. Ik koop de Hippo voor 3 dollar (koopje! Dank je karma!) maar controleer de kranten waarin ze de Hippo achterin te tent hebben ingepakt toch nog even op de inhoud. Goed, ik ben niet genept, dus dit is mijn lucky day.
 
Onze stadswandeling zit erop en we gaan richting het Victoria & Alfred waterfront. In de jaren '90 van de Arabieren gekocht (voor heel veel geld heb ik me laten vertellen) en omgetoverd naar een machtig stukje rijkeluis boulevard. Als we aankomen blijkt dat hiér alle blanken zijn! En ik maar denken dat we de enige toeristen waren. Het waterfront is inderdaad prachtig. Met mooie pastelkleuren staan de gebouwen er kleurig bij. Een okergele kerktoren staat naast het Nelson Mandela vertrek punt. Hier kan je de boot nemen naar Robbeneiland waar hij een aantal jaren op vast heeft gezeten. Vandaag gaat niet meer lukken, maar misschien later in de week. We slenteren wat rond, bleven even luisteren bij de Soul Sisters die een optreden op het grote podium geven en neuzen in de Afrikaanse kunst winkeltjes. Aan het eind van de middag is het tijd om weer voor het donker veilig thuis te zijn. De zon heeft zijn tol. Mijn nek en borst zijn desondanks ze goed waren ingesmeerd behoorlijk verbrand.
 
22 maart, Kaapstad
'Hop on hop off'
 
Een beetje heel erg 'toeristy' maar wel de goedkoopste manier om bij de 1ste plek van 'dingen te zien in Kaapstad' te komen: de kabelbaan naar de Tafelberg. Deze brengt je binnen 3 minuten naar de top van de Tafelberg om een 360 graden uitzicht te bieden op de stad en omgeving. Gisteren toch zelf een mooie tour uitgezet want de bus leidt ons (Rebecca en ik) langs alle plekjes waar we gisteren langs,- en door zijn gelopen.
 
De busrit duurt lang omdat de tafelberg precies in het midden van de route ligt. Als we eindelijk zigzaggend door de bergen boven zijn gekomen, voel ik me steeds minder tof voelen. Eerst maar even naar het toilet. Ik me wagenziek, heb hoofdpijn, heb het warm en koud en mijn hals doet zeer van de zon van gisteren. Ik blijf een tijd op het toilet maar niets kan me beter stemmen; geen koud water over mijn polsen, gaan hoofd in mijn handen laten hangen, zelfs niet de rust en even geen stemmen om me heen. 'Oh mijn god, als ik maar geen infuus nodig heb door uitdrogingsverschijnselen. Dat gaat zoveel geld kosten! Dammit, klote zon!'
 
Ik besluit aan een picknick tafel te gaan hangen en beloof Rebecca dat het echt wel zo beter gaat. Als ze een 20 minuten naast me heeft gezeten en ik me nog steeds niet omhoog heb kunnen heisen, zeg ik maar dat ze alleen moet gaan. Ben ik hier, bij één van de 7 nieuwe wereldwonderen, voel ik me super klote. Ik kan het echt niet opbrengen om te gaan en val in slaap. Bij het tussentijds ontwaken hang ik mijn pols over een flesje koud water. De jus 'd Orange die ik gelijkmatig probeer te drinken kan naast vloeistof meteen mijn vitamine C op pijl brengen. Rebecca is terug na een uurtje en ik zie zo tegen de terugreis op. Als ik op sta, is het echt nodig om een run naar het toilet te doen om mijn vitamine c en ontbijt van vanmorgen via de ingang weer te laten ontsnappen. 'Dat kan ik iniedergeval niet in de bus overgeven.'
 
De busrit leid ons langs de mooie Lionshead, een enorme berg naast de Tafelberg, Camps bay; een paradijs aan het water met hagelwit zand, Clifton bay, broertje van.. en we keren weer terug op het Victoria & Alfred waterfront. Het word allemaal met 1 oog open aanschouwd. Ik ga een enorme vruchtensmootie halen mét energyboost en loop naar huis. Rebecca blijft nog even bij de winkels hangen. Ik doe een powernap en eet daarna even een tosti . Vroeg naar bed en morgen een rustige dag. Het acclimatiseren heb ik dus even onderschat, inclusief de hete Afrikaanse zon. Maar beter het nu in de gaten te hebben en er meteen van te leren, dan zometeen midden in de reis.
 
23 maart, Kaapstad
Poging II
 
In een poging om vandaag wel van een uitzicht van de Tafelberg te genieten ga ik op pad. De lucht is blauw met wat witte vegen her en der. In de nacht heeft het geonweerd en is er veel regen gevallen. Het waait flink, waardoor de temperatuur zeker vijf graden lager ligt dan in gisteren. Geen klagen natuurlijk bij de temperatuur van Nederland waar de gevoels temperatuur vandaag op -15 graden licht en volgens de bijgehouden statistieken het daarmee zo kou is als op 29 maart 1952.
 
Enfin, ik wandel dus lekker met hoed en zonnebril op richting het waterfront. Om te zorgen dat ik in de bus me niet hetzelfde ga voelen zoals gister, besluit ik heel ondeugend een ijsje bij de Mac te halen. Dit onder het mom, dat mijn suikerspiegel niet te ver naar beneden kan duiken, waardoor weer flauwte van kan ontstaan (ik heb overal een antwoord op).
Bij de rode Hop on Hop off bus, staat geen rij. Ik loop naar binnen en vraag een kaartje. 'De kabelbaan gesloten? Door de harde wind? Dat meen je niet? Nou, dan wil ik geen kaartje.' Ik bedank de dame en ga me maar vermaken bij 'Market hall' met 'artisane' producten. Hier en daar proef ik wat, laat ik me niet ompraten om een super handig Italiaans bordje waar je knoflook en gember op kan schaven, te kopen maar verlekker me aan de taarten en gebakjes, waar ik niets van koop.
 
Bij de koperen standbeelden van de nobelhelden van zuid Afrika maak ik een foto met keer geen personen erop. Wel heel grappig dat er verderop in de haven een enorm standbeeld is gemaakt van Coca Cola kratten voor de WKvan 2010. Het moet een poppetje voorstellen die op kratten zit en met de vingers op beide handen het V- teken maakt. Ik besluit het, als ik toch niet met de kabelbaan kan, er maar een hele rustige dag van te maken. Ik van nog bij de Boost, de smoothie maker, een vruchtenshake halen en schuifel halverwege de middag weer naar mijn Atlantic Point Backpackers hostel. Ik voel me veel beter dan gisteren. Drink ook echt super veel om te zorgen dat ik echt genoeg vloeistof in me heb.
 
Met wederom een powernap aan het begin van de avond, ben ik weer helemaal fit en is de batterij weer helemaal opgeladen. Met wat Duitse dames tot een uur of 11 in het hostel te kletsen. Voor morgen en overmorgen heb ik twee excursies geboekt. Hopelijk lukt het me later in de week nog om echt op de Tafelberg te komen.
 
24 maart,
Kaap de Goede Hoop | Tafelberg nationaal park (Unesco)
 
Om kwart voor 9 in de ochtend sta ik klaar voor mijn eerste echte excursie op Afrikaanse grondgebied. Ik moet me er zelf aan herinneren dat ik inderdaad in Afrika ben. Het is nog steeds zoiets onrealistisch. Ik weet zelf nog niet helemaal wat ik er mee aan moet.
 
Vandaag een tour naar het zuidelijkste puntje van Afrika. Is niet helemaal waar natuurlijk, want dat 'officiële' grondgebied ligt nog 170 km naar het oosten. Maar ach, wie weet dat nou? De gemiddelde leerling die aardrijkskunde heeft gevolgd, weet toch gewoon dat dit Kaap de goede hoop is?
 
Voor we daar zijn, brengt onze Conglose- vader van 4-gids Dominique ons naar een uitzicht over de 12 apostelen. Wat berg pieken met uitzicht op de woeste Atlantische oceaan. Het waait verdomd hard vandaag en een hoedje opzetten is dan ook geen optie. In de minibus zit een Aziatisch stel uit, ik denk, uit Californië, een hele leuke dame uit Brisbane, 2 slanke dennen uit Sint Petersburg en een Amerikaanse snob, die niet helemaal niet zo leuk is. De meeste maken een bootritje vanuit Houtbaai (waar vroeger de VOC schepen lagen) naar het zeehonden eiland. Mijn reisziekte-perikelen vers in het geheugen en mijn kots actie van eergisteren, zie ik hier maar even vanaf. Zeehonden genoeg in de haven zelf en scheelt me 70 rand (€6) die ik weer kan gebruiken om later op dag de pinguïns te gaan bekijken.
 
Ik raak in gesprek met de gids en hoor mezelf over mijn 'luxe probleem' praten. 'Hoe maak je iemand die nog steeds familie en vrienden aan oorlog verliest in het thuisland en hier alles bij elkaar moet sprokkelen om een huis en eten te kunnen betalen, duidelijk maken dat je niet 'happy' was met het feit dat je alles had, maar dat dat het toch niet was.' Dat klinkt natuurlijk belachelijk. Ook dat je durft te zeggen dat je je huis verkoopt om te gaan reizen. Klinkt echt zo ongepast. Dat doen we dus niet meer.
We hebben verder een leuk gesprek over zijn baan buiten het seizoen; ober en zijn manier om nieuwe talen te leren. Als de groep terug is van het zeehonden jagen (met de camera natuurlijk) gaan we richten de Chapman road. Een knap stukje bouwwerk langs de klif van de Atlantische oceaan.
 
Als we even een fotomomentje op de aan de overkant gelegen Houtbaai hebben, verteld een jongeman die daar staat, dat er er verschillende Pilotwalvissen zijn aangespoeld op het strand om de hoek. We kijken op dat moment uit naar patrouille boten die volgens hem op zoek zijn naar andere walvissen die dit zelfde proberen. Het word gelukkig vloed, dus de kans is groot dat de walvissen de zee weer ingaan. Heb eerlijk gezegd ook meer vertrouwen in de zuid Afrikanen die dat vaker doen, dan dan gepruts van die Hollanders met vrouwtje Johannes vorig jaar. Als we inderdaad de bocht omrijden, doemt daar een enorm lang gestrekt en breed zandstrand op. Vijf grote donkere vlekken met heel veel mensen erom heen, maken het duidelijk dat het hier dus om de aangespoelde dieren gaat.
 
Wij rijden verder richting de zuidelijke Peninsula maar maken eerste een stop bij een struisvogel boerderij. Aangezien we vroeger drie van die draken in de achtertuin hadden staan, ben ik enigszins bevoordeeld over hun liefde. Bij een grote ren waar zo'n 25 baby exemplaren zitten, smelt wel mijn hart. 'Wat zijn ze schattig!' Alles hier draait natuurlijk om productie: vlees, eieren, veren en leer. In de weide omgeving staan er hoge hekken en overal lopen de oude dino's rond. Wat natuurlijk aan het oog word onttrokken, dat zijn de 4 enorme schuren waar die diertjes helemaal niet zo vrolijk als hier buiten staan. Zoals de dame van de winkel mooi tegen me zei: 'if they don't fall in love, the become a handbag.' Monogaam bij het leven zijn die vogels en als ze dus een partner hebben gevonden, blijven ze als konijnen voortplanten. Alleen op die manier zijn ze een lang leven beschoren.. Anders; een Prada. Terug in de wagen gehopt komen we in het Tafelberg nationaal park een groepje wilde struisvogels tegen. Zoals in Australië de kangoeroes over springen, zo schuifelen deze vogels hier over de weg.
 
Niet veel later, zitten we met zu'n allen met onze neuzen tegen het raam gedrukt als een stelletje apen om naar ...een stelletje apen te kijken. Kleine, grote en bolle Bavianen lopen hier gewoon lekker aan de zeekant. Gewoon een beetje in een groepje, de boel te verkennen. Kleintjes zitten bij elkaar of rennen hard naar hun mama als ze al die camera's zien flitsen. We waren al op de hoogte gebracht van de aanwezigheid van deze kleine Marokkaantjes. Je mag eten namelijk niet mee nemen. Ze zijn daar, uiteraard, gek op en schromen niet om dit van je te stelen. Als dat betekend dat de hele tas mee moet omdat ze het ergens anders makkelijker kunnen uitpakken, dan doen ze dat zonder schaamte. Ik laat de aapjes even links liggen als ik het grote bord zie, wat markeert dat ik bij Kaap de Goede Hoop ben.
Dit is mijn mijlpaal. Nu heb ik dus officieel op alle zuidelijke punten van de grootste zuidelijke continenten gestaan: Invercargill in Nieuw Zeeland | Ushuaia alias de Vuurkaap in Argentinië en nu Kaap de Goede Hoop in Zuid Afrika. 'Ja, dat geeft wel even een speciaal gevoel hoor. Simpele ikke, die daar toch maar terecht is gekomen. Wie had dat ooit gedacht?' (Ik niet) En dan word mijn gedachten gang weer ruw verstoord door een apen-kreet die van iemand een zak chips heeft gestolen. Hij gaat rustig op zijn grote kont zitten om de zak open te maken. Alsof hij dacht dat niemand anders trek had, word hij al snel door een ander aapje op de hielen gezeten. 'Dag aapjes, we gaan nog even bij Cape Point kijken'.
 
De meningen zijn ook hier weer verdeeld. De één zegt dat hier de Atlantische en Indische oceaan bij elkaar komen en de ander zegt dat dat dus weer 100 km naar het oosten gebeurt. Er staat iniedergeval een vuurtoren die officieel als zuidelijkste bestempeld staat. Het is een hele klim om daar te komen. Maar de zon schijnt en ik heb twee flessen bij me. 'Die paar treden... Op mijn werk loop ik ze binnen een uur twee keer, ben dus wel een beetje gewend.' Als ik boven ben, met zweet op mijn neus, is het inderdaad hartstikke meegevallen. Mijn vetpercentage is het afgelopen jaar dan wel toegenomen maar mijn conditie is daarmee niet achteruit gegaan. Een uitzicht van 360 graden van deze hoogte is moooooi. Je kijkt de hele oostelijke baai af waar vermoedelijk enorm mooie zandstranden liggen, aan de kleur te zien. Ok, rondje gelopen en nu als een speer weer naar beneden om me op tijd te melden bij het '2 Ocean restaurant'.
Het is 'sjiek de friemel' en in mijn huid als hostel bezoeker en arme reiziger, niet te tent waar ik binnen zou gaan. Maar uitzondering op de regel, voeg ik me bij het gezelschap en de prijzen vallen me alleszins mee. Voor een cappuccino betaal je toch maar 15 Rand en dat is € 1,25.. Gelukkig is daar Mister Mastercard die me red, want ik ben natuurlijk al weer door mijn cash heen.
 
Terug in de bus gehopt genieten we heel de weg richting Simons Town, Simon was een beetje narcistisch.. Hij vond zich zelf zo belangrijk dat hij vond dat het dorp naar hem moest heten. Net of Stellenbosch niet voldoende was. (Simon van der Stelle), van het uitzicht. Bij Boulders Beach maken we kennis met de Zuid Afrikaanse pinguïn kolonie. De kleine mannetjes (en vrouwtjes) staan met de borst naar de zon lekker op te warmen na een zwem voor vis. Kleine grijze pluizige pinguinos worden door hun ouder gevoerd. 'Zo schattig.' Liep ik net nog iemand uit te lachen die met een baby stem 'there so cute!' riep, nu doe ik precies hetzelfde.
Ik zou ook zo bij National Geografic kunnen werken. Ik zou heel de dag op mijn buik kunnen liggen om de beste foto te maken, hoe die mamsie om en om d'r kindjes eten geeft.
 
Het is het eind van de dag. De kooplui zijn hun spullen aan het opruimen. We zijn verlaat omdat we allen zo ingenomen waren door die kleine rakkers op het strand. We moeten nu echt weer richting Kaapstad. Onderweg rijden we langs Constancia, een enorme wijngaard en landgoed van de voormalige Engelse Rhodes, waar vroeger Zimbabwe naar was vernoemd: Rhodesië - Het ziekenhuis: Groote Schuur, waar de eerste harttransplantatie ter wereld is uitgevoerd door Christiaan Barnard, en zo weer naar Atlantic Point Backpackers. Morgen: wijn!
 
25 maart,
Wijntour: Stellenbosch & Paarl
 
- Wat grappig kan zijn om je kamer te delen met 7 andere is: dat er midden in de nacht een jongen slaapdronken uit zijn bed springt, iets roept, door de kamer gaat lopen rennen en uiteindelijk tegen het raam aanloopt. Zijn vriendin probeerde hem nog te kalmeren, te laat.. Toen hij met een rotvaart met zijn neus tegen het raam aanliep, was hij wel ontwaakt uit zijn slaapwandeling. Zelden zoiets hilarisch gezien bij het wakker worden. Ik hoorde hem daarna enkele minuten even snuiven of beter gezegd; hardop gniffelen over zijn eigen stomheid. -
 
Bezoeken in het verleden aan Franse, Australische, Nieuw Zeelandse en Chileense wijngaarden, geven het aardige doch dwingende advies, niet van die alcoholische rout(in)e af te wijken. Braaf heb ik me dan ook opgegeven aan de wijntour die onder andere langs het wereldberoemde Stellenbosch en Paarl gaat.
Met de tour company 'Wine flies' oftewel 'wijnvliegen' gaan we met 13 man op weg..
Eerst krijgen we de vijf S'en te horen: see- snif- swing - swallow -slinger. (Kijk, ruik, wals, slik, nadronk) en de 'silent S': Some more..
 
Dan gaan we op bezoek bij maar liefst vijf wijngaarden:
# 1. Fairview, groot, commercieel maar met eigen kaasboerderij die we (en ik ook) allemaal mogen proeven, samen met de wijn. De eerste wijn is een Sauvignon blanc (Fairview Darling) en voor mij meteen een schot in de roos. Krek droog en heerlijk fruitig. Een heel licht wijntje die smaakt naar meer maar aangezien het 10 uur in morgen is en we er hier nog aantal gaan proeven hou ik me in.
(2. Fairview Viognier, eerste keer dat deze druif in Zuid Afrika werd geproduceerd. Voor mij te zwaar voor witte wijn. 3. Fairview Oom Pagel Semillion, jammer maar was ge-eikt. 4. Goats Do Roam Rosé, met rode bessen maar ik proef aardbei, jammie! 5. La Cabra Pinotage, een 'fijne' zachte rode wijn. 6. Sweet Red, een rode port met de smaak van cassis en rode bessen. Te zoet voor mij.)
 
# 2. Welgemeend, een kleine club in Paarl met alleen rode wijnen. Vrij stroef en hoog in alcohol percentage. De druiven worden nog met de hand geplukt en er worden geen chemische middelen of sulfaten in het proces gebruikt. Eiken vaten worden uit verschillende werelddelen geïmporteerd om de wijn in te produceren. (Geproefde wijnen: Estate Reserve - Douelle - Amadé - Soopjeshoogte)
 
# 3. Middelvlei, een keurige wijngaard die we bezoeken nadat we door het énige stadje Stellenbosch zijn gereden. Stellenbosch, wat naast de vele wijngaarden ook bekend staat om zijn universiteit, is zo schattig dat ik daar minstens een week zou kunnen verblijven. Oude eiken staan aan weerszijde van de weg een verkoelende schaduw te geven aan de studenten die er rondlopen. Ik zie ook voor het eerst een huis met een tuin waar je rechtstreeks aan de voordeur kunt aanbellen. Tot nu toe is elk gezien stukje vastgoed ommuurd met twee meter hoge hekken met glasscherven erboven op of elektrische draden. Kortom, de stad is een stuk veiliger dan de rest van de regio. Oud Hollandse huizen domineren het stadszicht. In de vooral wit gestuukte huizen zijn de kleine raamverdelingen meer regel dan uitzondering. De afwerkingen van het dak krullen mooi op kop en bij de dakgoten.
 
Bij het verlaten van Stellenbosch komen we bij Middelvlei waar we de lunch op de veranda zullen gebruiken. Eerst roepen we met hoge stemmen 'oh', en 'ah' als we bij het veldje staan met opgevangen dieren. Een 3 maanden oud zwart zwijntje, schildpadden, eenden, konijnen, kippen en een kleine Walibi zijn allen tam en genieten (hopelijk) van hun nieuwe huis. In de schuur krijgen we weer uitleg over de productie van wijn en zien we het verschil tussen de grote RVS cilinders van duizenden liters en de cementen bakken waar de druiven hun natuurlijke gisting hebben. We mogen uit een klein kraantje van de cilinder zelf onze wijn tappen. Deze is bijna klaar om het laatste stadia in te gaan en dat is bottelen. Uit de cementen bakken mogen we een hand druiven pakken en deze samen knijpen boven ons glas. Dit smaakt echt nog naar druivensap want de gisting is bezig maar nog niet klaar.
 
We krijgen grote emaille potten op tafel met vlees. Voor mij is er een combi van aardappelsalade, kikkerertwen, sla en een zoet baksel. Wat veel beter moet smaken dan die hompen vlees, als je het mij vraagt. Er word tijdens het eten, na de Chardonnay, nog twee maal een rode wijn geschonken (proefbodem, geen vol glas).
 
# 4. Lovane, boutique wine estate, is een kleine B&B met chique gehalte wat je mag verwachten bij het woord 'boutique'. Ze (familie Gous) produceren ook champagne die de naam champagne natuurlijk niet mag hebben. Dit is alleen voorbehouden aan de wijn geproduceerd in het Franse Champagne.
We krijgen uitleg hoe het bezinksels handmatig word verwijderd (dmv diagonale draaiing op de kop en als het bezinsel dan onder de dop ligt, word de hals van de fles bevroren waardoor het als een vast gedeelte verwijderd kan worden) door de eigenaar. Hij doet vier flessen per keer omdat zijn vriezer niet zo groot is..
Ook hier krijgen we weer de volle laag aan smaakjes en ik gebruik al geruime tijd de spuugbak om niet ladderzat te zijn aan het einde van de toer. Als laatst mogen we een huis port drinken maar die sla ik even over. Ze produceren op hun 2,5 hectare; 90% Cabernet Sauvignon, 5% Petitie Verdot en 5% Cabernet Franc.
 
# 5. Annendale in Stellenbosch is prachtig gelegen tussen de wijnvelden en de bergen. Het klimaat is heerlijk en de boerderij naar mijn taalkennis; oud Duits. De 5de generatie heeft de bloeiende tak inmiddels overgenomen. Alhoewel de wijngaarden grotendeels gebruikt worden voor verkoop van de rijpe druiven aan andere wijnhuizen, is de familie er toch ingeslaagd om goede wijnen te maken. Zo goed zelfs, dat ze de wijn voor de bruiloft van Albert van Monaco en zijn Zuid Afrikaanse bruid Charlene mochten leveren op de bruiloft. .. En laat daar nou net nog een flesje van over zijn.. Chalbert genaamd, uit 2005 (€25 per fles). Zo goedkoop als de wijn dan wel weer is genoemd, ruikt smerig en oud (vind ik dan, maar smaken verschillen) maar smaakt voortreffelijk, wat voor mij als - niet rode wijn drinker - een opluchting is.
 
We krijgen bij de laatste wijn, een Shiraz uit 2004 (8 jaar in nieuwe Franse vaten gezeten) een chocolaatje met chili. Een pittig chocolaatje dus. De combinatie van de wijn en de chocolade versterkt elkaar zo goed dat je het bijna als dessert zou kunnen beschouwen. Voordat we, allemaal lichtelijk tot zwaar aangeschoten, naar huis gaan, krijgen we nog een Brandy (mag ook geen Cognac heten omdat het niet uit de Franse Cognac streek komt). (Tussendoor nog een Cabernet Sauvignon uit 2004 en een Cavalier van Merlot, cab France, cab Sauvignon en Shiraz ook uit 2004)
 
En dan gaat het dak eraf. Er word gekaraookt in de bus. Allebei de groepen hebben de quiz gewonnen dus we moeten met zu'n alle de enige witte wijn die door Annendale gemaakt is, 'Sir Prise' opdrinken. De fles wijn gaat van hand tot hand. Glazen zijn er niet meer. Het is één grote dolle boel, helemaal als het serieuze oudere Finse stel mee gaat zingen en de laatste wijn achterover klokt. Een meisje uit Johannesburg valt van d'r stoel, bijna in Pandora's box, waar alle extra's voor de dag hebben ingezeten, hilariteit alom.
Iedereen word uitgenodigd om op Longstreet verder de feesten en de meeste stemmen daar ook mee in. Ik denk dat het een wijze keuze is om even mijn roesje uit te slapen (voor 2 uur) en dan even een goede maaltijd tot me ga nemen.
 
26 maart, Kaapstad
Poging III
 
Zou het vandaag wel gaan lukken om op de Tafelberg te komen?
Er is maar één manier om daar achter te komen en dat is weer naar het waterfront lopen, wat geen straf is en informeren bij de hop on bus. Vandaag is de wind gaan liggen en dat stemt me al heel positief. Inderdaad, ik heb groen licht met betrekking tot de kabelbaan. Ik dus weer - (dit keer alleen) anderhalf uur in de bus- door de stad- inmezelf de vrouw te herhalen die via de speaker in mijn oren praat. 'Zouden ze Judy Dench hier voor hebben gevraagd? Ze klinkt wel erg hetzelfde als M, van James Bond.'
 
Eenmaal aangekomen bij de berg is het hartstikke druk en ik mag me dan ook in een lijn van twee uur voegen om een kaartje te bemachtigen. De afgelopen drie dagen is het ding niet open geweest en velen met mij hebben dus geduldig hun kans afgewacht. De rit naar boven is kort maar doordat de vloer 360 graden draait, heb je een mooi compleet overzicht. Boven aangekomen ga ik eerst voor een koffie mét bijzonder spectaculair uitzicht. Als je de stemmen van de mensen weg zou zuiveren, zou het zo ongelofelijk stil zijn. De stilte doet me denken toen ik vorig jaar met mijn moeder op Macchu Picchu stond. Zo ongelofelijk geruisloos en rustgevend. Je denkt er niet meer bij na, maar al die elektriciteit die we gebruiken geven zulke hogen tonen en zoemen, dat we altijd wel wat horen. Muis,- en muisstil is het. Heerlijk!
 
Ik ben inmiddels aan het wandelen geslagen en kijk over de diepe kloven naar de Atlantische oceaan. Via een dal kijk ik, volgens mijn laatste geografische kennis, zo de Houtbaai in. De Tafelberg heet niet voor niets zo, zo vlak als een tafel. Eeuwen geleden zouden hier nog speciale zebra's hebben rondgerend maar die huppelen al geruime tijd in het Walhalla. Door het enigsins poreuze gesteente op de berg, die schijnbaar 6x ouder is dan de Himalaya en zich onder de zee heeft ontwikkeld, zijn er door waterdruk of erosie 'kommen' ontstaan in het gesteente. Hierdoor blijft er bij regen en ochtendmist, water staan. Dat zullen de zebra's naast de volle begroeiing van planten en struiken heel fijn hebben gevonden. Want even 1085 meter naar beneden springen of wandelen gebeurt niet zomaar. Een kleine marmot-achtige, hier Dassie genoemd, knabbelt in de schaduw aan wat gras. Hij lijkt zich niet veel van de bezoekers aan te trekken, want eet rustig door en gaat daarna als een diva op een steen liggen om even voor de camera te poseren.
 
Alhoewel de lichte bewolking zorgt dat het uitzicht niet kristal helder is, is het uitzicht op de stadskom indrukwekkend. De 'Leeuwenkop' op links lijkt meer op een alligatorsnuit maar a'la. Daar rechts van ligt het voetbal stadion waardoor ik me gemakkelijk kan oriënteren op Green Point, de wijk waar ik verblijf. Na drie kwartier te hebben rondgewandeld, moet ik weer twee uur in de rij gaan staan om beneden te komen. Klinkt behoorlijk verveeld maar ik heb wel 120 minuten lang uitzicht 'vanaf' de Tafelberg op de hele mooi baai van Kaapstad.
 
Ingestapt in de bus, luister ik dit stuk van de tour wel aandachtig want dat heb ik de vorige keer helemaal gemist. De betekenis van de naam 'de 12 apostelen' die de spelonken aan de zijde van de berg als naam hebben, zijn helaas ergens in de tijd verloren gegaan. Met een s-bocht komen we weer aan bij Camps bay, waar ik een welverdiend maar veel te duur ijsje neem en deze rustig oppeuzel op het strand. Al snel komt er een verkoper van tekeningen op doek bij me zitten. Ik lieg niet als ik zeg dat ik geen cash heb. Kaya komt uit Namibië en werkt nu vier jaar in Kaapstad. Na 20 minuten kletsen neem ik afscheid en spring weer op de bus. Clifton bay is alleen voor de 'rich & famous', dus daar heb ik niets te zoeken. Ik klik wat foto's en blijf in de bus totdat ik bij mijn eindpunt op het waterfront ben.
 
Bij Boost, de smoothie-keten, ga ik nog even langs voor een gezonde shake en wandel op het gemakje terug naar mijn hostel. Waar ik hoop nog wat te kunnen schrijven en gebruik te kunnen maken van het internet, wat hier niet als beste uit de bus komt. De zwerver die bij Mainstreet ligt, zoals elke dag, vraagt om iets. Zijn bakje met klein geld is goed gevuld en ik besluit hem te vragen of hij de rest van mijn shake wil. Hij neemt het met beide handen aan. Als ik niet veel verder voor het stoplicht sta te wachten, zie ik dat hij met volle teugen geniet van de koele vitamine. Ook heeft heeft het warm en blijkbaar ook de verkoeling en vitamine nodig.
 
Ik sla nog even een jerrycan van 5 liter water bij de Woolworth in voor de safari en maak in het hostel, na het schrijven, alles klaar voor mijn vertrek van morgen.
 
27 maart, Nomad tour; Kaapstad naar Nairobi
Kaapstad - Citrusdal in Cederberg mountain region
 
'Zo Flopsie, daar lig je dan. Onder de Afrikaanse sterren. In een tent met gaas waardoor je ze nog echt kan zien ook.' De krekel staat op repeat en de meeste van de 18-talige groep zijn nog aan het praten. Ik lig fris van een warme douche (nog wel) met enkele bloedzuigers in de kuip, in mijn slaapzak.
 
Vanmorgen ontwaakte ik rond zes uur en nam een taxi richting de stad. Bij Nomad op Strandstreet aangekomen, heb ik me ingecheckt en ben nog even snel een meeneem ontbijt gaan halen aan de overkant bij het toeristenbureau. De meneer daar, had te weinig melk voor mijn cappuccino maar ik vond het prima. Ik wilde terug naar de truck die al klaar stond en waar zich al wat mensen hadden verzameld. De beste meneer van de overkant komt later nog even snel, met zijn kannetje opgestoomde melk mijn kartonnen beker aanvullen. 'Wat ongelofelijk attent!'
 
De groep is uiteindelijk compleet en het eerste wat we doen op deze safari is: naar de mall.. Er moeten eerst inkopen worden gedaan en daarbij krijgt iedereen precies 50 minuten om geld te pinnen, snacks en drank te kopen. Dat is ook precies de volgorde hoe het ons word opgedragen.
 
Daarna gaan we op weg naar onze eerste mini excursie die door de San-mensen (wij noemen ze Bosjesmannen) bij Kwa ttu park word gegeven. We krijgen uitleg welke hoeven van welk dier zijn, hoe ze pijlen maakte, gif uit planten haalde en terwijl we aandachtig in een kringetje zitten en luisteren, struinen de zebra's en struisvogels achter ons langs. We krijgen een lunch gepresenteerd in de groene tuin van het hoofdgebouw waar we in eerste instantie zijn ontvangen. Het uitzicht bied een exotisch uitzicht op de Atlantische oceaan met aan de kust hemelblauw water. Ik weet met wie ik vrienden moet maken en dat is de gids annex chauffeur. En dat betaald zich meteen al uit in het feit dat ik als eerste voorin de overland truck mag zitten.
 
Bij de eerste stop blijkt dat dat niemand is ontgaan en ik krijg wat jaloerse opmerkingen. Positief wel te verstaan want tot nu toe is het een hele leuke club. We hebben Stijn uit Gent met wie ik al veel heb zitten kletsen. Günter en Rosie, Duits ergens in de 70. Franci, Duitse: is mijn slaapie. Gisela, Duits: is al 2x omgevallen tijdens het rijden en kan geen 10 minuten stil zitten. 3 Engelse Pakistanen of Indiërs; Toof of tofu, Nav van navigatie, Cheers en van iemand de vriendin; Rachel. De Braziliaanse in Buenos Aires woonachtige Ricardo met een vriendin (met of zonder benefits, dat weten we nog niet); Rosa. John en Julie, de kiwi en ozzie uit Perth die duidelijk onder de noemer alcoholisten vallen maar wel heel erg gezellig zijn. Mariev uit Canada; een stille muis en waarschijnlijk de jongste van het stel. De Zwitser met een Duitse vader en Tunesische moeder; Jamel. Het Duitse honeymoon stel; Thomas & Silvia. De kokkin Syma of 'mama', de chauffeur 'chief' alias Chadie en onderdeel van de familie: Junior, de truck.
 
Het grootste gedeelte van de 230 kilometer die we afleggen vandaag gaat door de 'graanschuur' van zuid Afrika. Helaas is de oogst al binnen en zijn de terrassen kaal gebrand voor het regen seizoen, wat over twee maanden begint. Dat wil niet zeggen dat het uitzicht niet uniek is. De gedraaide terrassen zijn bruin, beige en zwart van kleur en lijken op een kunstwerk. Kan me tevens voorstellen dat als het graan groen is, het land er een stuk vruchtbaarder uit ziet dan nu.
 
Laat in de middag komen we aan tussen de sinaasappelbomen in het toepasselijke Citrusdal. Onze camping heet Marcuskraal en is keurig verzorgd met nette toiletten en hete douches. De tent opzetten met slaapie gaat met behulp van de Brazilianen na de tweede keer wel goed. De Engelsen trappen een balletje, de rest zit aan de alcohol en 'mama' is aan het koken. We doen officieel een voorstelronde zodat iedereen de namen van elkaar weet. Ik word Adele genoemd..
 
28 maart,
Namaqualand - Gariep (Orange) river
 
Ti's weer om zes uur uit bed. We hebben ongeveer tien uur rijden voor de boeg om de 570 km naar de Namibische grens te overbruggen. Vandaag slapen we aan de rivier, nog aan de Zuid Afrikaanse kant. Om kwart over zeven zitten we in de bus, om de eerste twee uur alleen landbouwgrond in de vorm van citrusbomen en wijngaarden te zien. Een aangelegd kanaal hoger in de bergen, slingert met de bergrondingen mee en irrigeert het hele gebied.
 
'Mama' is vandaag jarig en Stijn en ik hebben de verantwoording op ons genomen om geld in te zamelen en een taart voor haar te kopen. Rond de lunch zullen we aankomen in Springbok en zullen hier een grote mall treffen waar we hopen een giga taart voor 20 personen te kunnen scoren. Het landschap is heel veel: niets. Helemaal niets. Bruine bergen met stenen en struiken.
 
Het landschap verandert iets als we bij de stad Springbok komen in de middag. Kleine boompjes die bij de wortel heel bol zijn en naar boven slanker worden. De kruin bestaat meestal uit een splitsing van de stam en daarna vormen zich nieuwe takken met palmbladeren. Het zijn een soort vetplanten maar dan groot. We zitten voor het Paasweekend en Springbok loopt over van de mensen. Iedereen doet zijn inkopen bij de supermarkt en de rijen zijn langer dan bij de Aldi. We scoren twee taarten en gaan even bij de drogist een kado halen in de vorm van een spiegel en een luxe doucheset. De mensen in het dorp zijn heel licht van kleur. Ik denk dat het door de inmenging van de blanken komt, omdat er al sinds jaar en dag een kopermijn hier is. Chief zegt dat het afstammelingen van de Bosjesmannen zijn. Ik heb definitief een zwak voor melk chocolade mensen. De huid is zo mooi gekleurd en de ogen zijn altijd opvallend; tussen lichtbruin en groen.
 
Als we allen de truck weer zijn ingedoken moet junior (de truck) nog even een laatste check hebben voordat we in Namibië over on-geasfalteerde wegen gaan hobbelen. Gelukkig zitten we binnen een kwartier weer binnen. Junior is helemaal gezond verklaart en we gaan verder voor anderhalf uur.
 
Aan het einde van de dag zie je dat het landschap wel is verandert. Er is nog steeds niets maar de kleur van de stenen en zonnestand tekenen het licht anders af dan aan het begin van de middag. De begroeiing is nu heel laag bij de grond en we stoppen heel even zodat Chief kan vertellen welke plant we moeten eten, mochten we verdwalen in de woestijn. Het is een vetplant en de dieren, onder andere Jaguars halen hier hun water vandaan. De Atlantische oceaan is hier 100 km vandaan maar de ochtendmist die van de oceaan komt, brengt genoeg vocht mee waar de planten zich mee volzuigen. Goed om te weten, alhoewel ik niet echt van plan ben de groep voortijdig te verlaten.
 
We komen aan bij de Orange river. De naam doet het geen eer aan want het water is gewoon groen. Echter, dit is de eerste theorie, de andere is dat een kolonel van de VOC bij de rivier kwam en deze vernoemde naar Willem van Oranje. De rivier die nu als Gariep word aangeduid, is de langste rivier van Zuid Afrika en beslaat 1800 km. Het ontspringt in de Drakensberg in Lesotho, waar het de Senqu word genoemd. De stroming vervoert diamanten die vaak bij de Namibische kust gevonden worden. Aan de overkant ligt Namibië , die oversteek nemen we morgen pas.
 
We rijden 15 km over een hobbelige zandweg om bij Fiddlers Creek, een camping aan de rivier te komen. Het is een groene oase met een blonde labrador (die hier schijnbaar allemaal kanker door de zon krijgen, zwarte niet) en twee ondeugende puppy's. Aangezien het hier 57! graden Celsius kan worden hebben we het uitzonderlijke geluk dat het licht bewolkt is. De temperatuur zal rond de 26 graden liggen met een droge lucht. De zon gaat onder en kleurt de hemel oranje en rose.
 
Ik ga bij de bar onderhandelen over een fles drank die we bij de taart kunnen drinken. Geen verjaardag zonder toast natuurlijk. Het budget is 120 rand maar een fles kost 150. Ik heb hoog ingezet voor een fles wijn én een fles wodka voor 120 en eindig bij een volle fles karamel wodka voor mijn budget. Een goede combi om naast een chocolade taart te eten dacht ik zo. Ik schrijf een briefje namens de groep met een verjaardagwens en na het eten verrassen we 'mama' met taart, drank en cadeautjes.
Ik blijf in de avond natafelen met Stijn, 'mama' en Jamel om het te hebben over racisme en openlijke geweldpleging in zuid Amerika.
 
29 maart,
Gariep (Orange) river | Zuid Afrika - Fish river canyon | Namibië
 
We mogen uitslapen. Althans, dat geld voor degene die niet gaan kanoën. Ik ga niet kanoën. Het geld ga ik gebruiken voor vele leukere dingen op plaatsen waar er meer te zien is dan hier. Toch zijn we met zu'n alle weer vroeg wakker. Het ontbijt wat bestaat uit koffie, thee, brood met pindakaas of jam en cornflakes neemt iedereen zoals het uitkomt.
 
Om half 12, als de Engelsen en Günter en Rosie terug zijn van het peddelen, gaan we brunchen. Daarna haal ik mijn waslijntje binnen met keurig gedroogde was en nemen we plaats in junior. We gaan richting de Namibische grens. Aan de zuid-oever, Zuid Afrika dus, stempelen we uit en ik krijg er zomaar weer 3 exemplaren uit. We moeten nog even langs de politie om de paspoorten te laten zien, waarom weet ik ook niet, en kunnen daarna de rivier oversteken om ons daar weer in te laten stempelen.
 
-Lees verder bij Namibië-