Kho Phangan, 7 november

Het klinkt niet echt als een waar avontuur. Maar wie kan er nu zeggen dat ze een nacht moesten doorbrengen op een houten bankje van een open trolley, als een bijna gemummificeerd lijk? Gisteravond in een dorpje waar onze overstap was, met 12 man en evenveel backpacks in een minivan gepropt. Ik hoopte op zo weinig mogelijk drempels want mijn hoofd zat al tegen het plafond. Duidelijk een auto van Aziatische makelaardij. Helaas is "chauffeur zijn", een onbemind werknemerschap, want alleen slecht gemanierde, niet gesocialiseerde mannen mogen dit beroep uitvoeren. We stopte bij elk benzinestation wat we tegen kwamen. Onnodig om te vermelden dat alle aanwezigen in een ietwat benauwde positie zaten. En dus de voorkeur gaven aan doorrijden zonder niet noodzakelijke stops. Midden in de nacht, moeten we overstappen naar een al even oncomfortabel busje. Wat niet onder het formaat van de vorige onderdoet. Niemand snapt waarom. Beide chauffeurs, die niet beschikte over een andere dan de Thaise taal, konden het ons ook niet uitleggen. Na heel veel rompslomp en vraagtekens deelt de chauffeur bij het ticket kantoor van de ferry geld uit. Onder andere aan Siberië en mij. Dit is om de ferry te betalen. Maar die zat in de originele prijs van de kaartjes die we hadden gekocht? Het loket was echter nog gesloten. ..Om 2 uur s'nachts..?! Je meent het! We kunnen niet checken of de Thaise Bhats die voor onze ogen worden gewuifd, ook daadwerkelijk gelijk staan aan de kostprijs van het kaartje. Daar is maar op een manier achter te komen en dat is wachten totdat om kwart voor 5 de loket dames hun positie innemen. De eerste ferry naar Koh Phangan gaat echter om 8 uur. Beste tijdverdrijf is dus.. slapen. Er staan 2 open trolley wagons, die waarschijnlijk de voetgangers naar het verder gelegen havenpunt brengen. Ik besluit om mijn tassen er naar toe te slepen. Mijn rugtas als kussen te gebruiken en de sjaal gewikkeld om mijn hoofd en gezicht om de muggen weg te houden. Siberië volgt mijn voorbeeld. Als 2 sarcofaag inhouden, liggen we op de smalle houten latten in de buitenlucht te tukken. Er houden 9 zwerf-waakhonden de wacht en elke keer als er een auto of scooter het terrein op komt, slaan ze aan. Brave hondjes. Als de zon zijn warmte laat stralen, zitten we op de ferry. Ik heb me weer vast gehapt in een boek. De boot maakt een monotoon geluid en zet gestaag koers naar het heuvelachtige eiland. Aangekomen in de middag, zetel ik mijn ik-kan-nog-wel-wat-kleur-gebruiken-derriere, in het zand. Het is rustig, heel rustig op het strand. Heerlijk.

Kho Phangan, 8 november

Tja, wat moet je doen op een strand resort? Een beetje bakken, een beetje eten, beetje drinken, beetje zwemmen. Ik verveel me niet snel en ben dus ook niet van plan om dat nu te gaan doen. Er zijn heel wat boeken muurtjes waar je je leesboek kan omruilen. En zo kan het voorkomen dat ik binnen 7 dagen, 5 boeken heb uitgelezen. Dit was ook de bedoeling van mijn planning. Een beetje chillen aan het einde van de reis. Het wordt al wat drukker op het strand. De mensen hebben de weg weer weten te vinden naar het Fullmoon eiland. Morgen komen de Utrechtse dames aan. Misschien vanavond anders morgenochtend komen John & Diana aan. Ik besluit een "bucket"met een fles rum, een flesje redbull en een blikje cola voor ze te kopen. Doe er een briefje bij om ze welkom te heten en vraag de receptie of ze het op hun toekomstige kamer willen zetten. Ik zit graag bij het strandtentje waar ik met mijn voeten over de houten veranda kan zitten om naar de zonsondergang te kijken. Met een vruchten shakje of met een Chang biertje. Die laatste is trouwens aan wat schommelingen onderhevig. Op het flesje staat dat er standaard een alcohol percentage van 6% inzit. Dit is echter niet zo standaard.. Ze kunnen namelijk het percentage niet garanderen. Zo kan je dus een light biertje drinken van 3 of 4 procent of een biertje die rond de 20% zit. De branding ruist als zachte achtergrond muziek, als ik in de avond aan mijn bordje met gezonde rijst zit. Het zand is licht van kleur en het water is groen. Zelfs nog groener op de plekken waar geen plantjes groeien. De baai is maar 2 km breed en heeft een unieke en rustige uitstraling. De zon gaat onder en de hemel kleurt roze.

 Kho Phangan, 9 november

In de ochtend hang ik in mijn hangmat op veranda. Ik hoor bekende stemmen. Mijn vriendjes zijn er! Schijnbaar ben ik niet de enige die enthousiast is over hun komst. Uit meerdere huisjes komen mensen gelopen die hun komen begroeten. Het zijn hun vrienden uit London die zich hier voor de Fullmoon party hebben verzameld. Ik krijg een kus en een knuffel. Super leuk dat ze hier zijn. Ik mis Lou Lou (Louise) wel. Voor haar was Cambodja ook een vakantie en geen reis. Ze is sinds de 28^ste weer terug in London. John & Di hadden van de ferry naar het resort al kennis gemaakt met de Nederlandse meisjes. Ze zeiden tijdens de tuc tuc rit dat ze beiden een Nederlands vriendinnetje zouden treffen. Al snel werd mijn naam genoemd en zij wisten van elkaar dat ik hun allen zou treffen. Met 9 Britten lopen we het strand over om te gaan ontbijten. In "mijn" strandtentje zitten de Nederlandse dames met Merijn uit Almere en Lenke uit Gent. Met Lenke had ik 2 dagen geleden al zitten kletsen. Ik ga ze snel gedag zeggen en voeg me bij de 9-mans groep. We komen aan bij een ander resort met zwembad zonder rand. Waar je een schitterend uitzicht over de palmbomen en de zee hebt. We nemen plaats op matrasjes op de grond en bestellen een ontbijt. In de middag voeg ik me bij de Hollandse clan. Voordat de zon ondergaat "moeten" we in het restaurantje zitten. Er volgt een hele fotosessie met het surrealistische schemerspel op de achtergrond. In de verte zien we een klein vuurtje wat steeds groter wordt. Het lijkt wel een hut die in de brand staat. De vlammen worden groter en het vuur spreid zich uit. "Is dat normaal?", vragen we de jongen die ons bediend. Het kan iets van een kampvuur zijn ofzo. Hij legt zijn hoofd schuin in zijn nek, kijkt naar het vuur zegt met de een grote glimlach op zijn gezicht "No, that's not normal." (Zo die zou echt perfect zijn voor een slecht nieuws gesprek) We lopen een beetje te dollen en moeten erg lachten om zijn laconieke houding. Als we aan het eind van het diner wat biertjes hebben gebruikt, gaan we op zoek naar de Engelse groep. Die hebben zich heerlijk Bourgondisch gezeteld op het strand aan een lange tafel. Zo te zien hebben ze een feestmaal op. Er liggen grote visgraten, kreeftenschalen op de borden en er staan wijnkoelers met wijn op tafel. De meeste zijn dan ook op vakantie.. We sluiten aan voor een drankje en gaan daarna naar een soort reggae/strandtent. Er hangt een feestelijke stemming. Er zijn een paar jongens verkleed als dames (niet van de groep) en hebben schattige witte zomerjurkjes aan. De trend is gezet. Er wordt geprobeerd, en uiteindelijk ook met effect, een roze waxine ballon op te laten. Sfeer ten top. De drank vloeit rijkelijk.

Kho Phangan - Bangkok, 10 november

Oh oh oh oh oh, wanneer? Wanneer leer ik het dat alcohol en ik niet samengaan? Ik ga er prat op dat ik coma zuipen heb uitgevonden. Niet dat je daar trots op kan zijn, maar geeft aan dat ik nog steeds niet het effect van alcohol kan inschatten. 2 Chang biertjes en gedeelde 'buckets'.. (Strandemmertjes met rum en cola of een andere mix met een sterke drank), dat is het. En al wordt ik laffe borrelaar genoemd, ik snuif nog graag dat ik niet diegene zal zijn, die aan een nierdialyse komt te liggen. Ik snap niet waar het mis ging. Mijn Nederlandse vriendjes, Belgische vriendinnetje en de Britse kolonie en ik, zijn gisteravond neergedaald bij een strandtent. John & Di (oftewel Javier, omdat hij op de acteur van 'Eat, pray, love' lijkt en Lady Di) staan erop dat ze drank voor me kopen, omdat ze hun welkomstcadeautje zo leuk vonden. De eerste emmer arriveert met 7 rietjes erin. Na een paar slokken, het is heerlijk spul daar niet van, beginnen mijn hersens hun eigen spinsels al te krijgen. Laat ik even verantwoordelijk doen en laat ik de rugzak met iPad, portomonee en camera's terug naar de kamer brengen, voordat ik mijn onverstoorbare havikoog verlies, die al 7 maanden de tas als mini-me in de gaten heeft gehouden. Ik loop over het strand naar mijn kamer. Het is bijna volle maan. Het water is ver weg. Heel ver weg! Nu heb ik al geïnformeerd over de tsunami kans hier in de Thaise golf en die blijkt minimaal te zijn. De tsunami in 2006 was ook aan de westkust van Thailand en niet hier, in het oosten. Ok, gelukkig dat scheelt weer een holletje de berg op. In mijn kamer, sluit ik de tas weer hermetisch af met 1 van de slotjes die ik niet ben kwijtgeraakt. Verplaats mijn nodige spulletjes in een opvouwbare rugzak, die in deze verhouding alles weggeeft van een klein handtasje. 10 minuten later, voeg ik me weer bij mijn vriendjes. Het is super gezellig! Er worden groepsfoto's gemaakt en veel geklets. Er wordt tig keer gezegd dat we het allen zo leuk vinden dat we elkaar hier weer treffen. Er wordt met de heupjes gezwaaid en er wordt nog een emmertje besteld. Ik heb geen idee wanneer we weer naar huis lopen. Ik ben duizelig, draaierig en zodra ik mijn kamer binnenkom, weet ik dat ik zal gaan overgeven. Oh man, wat voel ik me slecht. Ik besluit dat het toilet mijn vriend wordt voor vannacht. Ik ga op mijn hurken voor het toilet zitten en omarm mijn nieuwe liefde. Tussen de kotsbuien door val ik in de gehurkte houding in slaap. En dat doet me verdomd veel aan 14 jaar geleden denken. Toen afgevoerd met onderkoeling, hartritme stoornissen en een alcohol vergiftiging. Toe, alsjeblieft, laat me morgen gewoon wakker worden. Ik heb mijn lesje geleerd. Ik wordt in de ochtend wakker (vindt dat al heel wat) en ben nog steeds heel duizelig. Dit keer geen hoofdpijn. Heel raar, een andere kater dan anders. Zal er iets van drugs in de emmer zijn gedaan? Afgezien van de over consumptie van alcohol, ben ik een brave wereldburger en gebruik geen drugs. Dat zal menigeen wel snappen, als ze weten wat alcohol al voor uitwerking op me heeft... Om 1 uur in de middag, besluit ik toch voorzichtig maar wat te eten en het blijft binnen. Om 3 uur ga ik iedereen gedag zeggen en om half 4 staat Tony, de resort manager, klaar om me naar de Ferry te brengen. Fantastisch, die dagen dat je moet reizen als je niet 100% bent. Not! De Ferry overtocht duurt 2 uur en laat me in het donker op het vasteland in 'Don Sak' aankomen. Ik stap in de 'goverment' bus en we gaan richting het noorden. Rond een uur of 9, maken we een stop en blijkbaar is het buskaartje tevens een dinervoucher. Nou ja, diner? Ik ga aan tafel zitten waar de rvs schaal met rijst al klaar staat en de rest van de plastic serveer borden, bijna allemaal een vleesinhoud hebben. Ik schep wat rijst op en schep de enige groente zonder vlees erbij. Denk ik. De groente is al koud geworden. Staat waarschijnlijk al een tijdje op tafel. Getverderrie, er zit een dooie mug in mijn groenten.. Dan alleen maar wat rijst. Hhmm, een donker rijstkorreltje. Oh nee, het is een klein torretje.. Ik schuif mijn bord terzijde. Ik heb gegeten. Dan maar wat water. Oh, daar drijft ook een beestje in. En gedronken... Ik kijk naar buiten. De maan is in zijn volle glorie te zien. Full moon. Vannacht feest.

Bangkok - Dusseldorf, 11 november

Om half 6 in de ochtend komt de bus aan op het zuiderlijk busstation in Bangkok. Er is hier geen wateroverlast. Duizeligheid is nog steeds niet weg. In de bus ook niet zoveel geslapen. Dat zal ook wel zijn bijdrage leveren. Ik gooi de tas op mijn rug en ga op zoek naar een busticketloket die me kan vertellen hoe ik verder kan reizen. Een taxi chauffeur komt naar me toe. Hij vraagt waar ik naar toe moet. Ik geef antwoord en hij zegt dat de bussen niet rijden omdat alles is ondergelopen. Er rijden alleen taxi's.. Ja ja, nou daar trap ik niet in. Achteraf is dat wel een van de stomste dingen die ik heb gehoord. Net of je met hoogwater verder komt met een gewone auto dan met een hoger gelegen bus.. Beetje domme meneer. Ik ga verder informeren en ik wordt naar de straatkant gewuifd. Wijzen doen ze niet in Azie. Ze geven een soort 'oprot gebaar' als ze met hun handpalm naar boven proberen aan te wijzen waar je moet zijn. 'Thailand, het land van de glimlach.' Is het ook, de mensen zijn heel aardig. Ik vind de bus en geef mijn ogen de kost in Bangkok. Ik zie geen ondergelopen straten. Op sommige momenten denk ik iets zie, maar dan zijn de mensen gewoon hun stoepje voor hun winkeltje aan het schrobben. Ik wacht een paar uur op het vliegveld. Als het vliegtuig boven Bangkok vliegt, zie ik inderdaad de vernietigende kracht van het water. Er is veel ondergelopen. In het noorden dan. Niet in het zuiden van de stad waar ik net doorheen ben gereisd. De stad lijkt op het Hollandse polderlandschap na een flinke herfststorm. Vierkante en rechthoekige lappen grond, mét huizenrijen en huizenblokken die onderwater staan.

Ik sluit mijn ogen en ben ...thuis..