'

Auckland, 28 juni

De veiligheidsregels in Nieuw Zeeland zijn zelfs nog strenger dan in Australie. Bij de douanebalie zitten echter beambten die van de Maori mensen afkomstig zijn. Ik heb meteen al een zwak voor deze mensen. Melkchocolade van kleur en lichte ogen. Ze hebben wat Indo-achtig in zich. Ik wil niet bot zijn en al helemaal niemand beledigen maar hier mee vergeleken zijn de volbloed Aboriginals op zijn zachts gezegd; lelijk! Een verademing dus om deze mooi originele bewonders te zien. Ik loop de wachtende mensen tegemoed en pik er haarfijn mijn tante en haar vriendin uit. Patty, mijn tante en haar vriendin Mary stoppen me achter in de Volvo en vol gas rijden we door de buitenwijken van Auckland. Mijn 'eenzame planeet' over NZ heb ik per ongeluk ergens achter gelaten en ben dan ook niet ingelezen. Daarbij wordt het donker, op wat bliksemflitsen na en heb werkelijk waar geen idee waar ik ben. Aangekomen bij het huis, is het comfortabel warm en tot mijn grote vreugde lopen er wat katachtige rond. Ik maak kennis met Vincent, het zoontje van de oudste van de dochters. Beide dochters, mijn achternichten, lijken veel op hun moeder maar spreken geen Nederlands meer. Nou een klein beetje dan, 'ga je tandenpoetsen', zei hun oma altijd. Ze wisten dan precies wat te doen. Morgen gaan we een lekkere koffie halen, die hier schijnbaar heel goed is. Ik kijk erg uit naar een wandeling naar en in de stad. Er zijn 40 kleine vulkaan 'bergjes' in de stad. Sta ook te poppelen om deze eens van dichterbij te bekijken.

Auckland, 29 juni

In de ochtend staan Patty, Cloe (de oudste dochter) en Mary (schoonmoeder van Cloe) in het gareel om me mee te nemen naar hun favoriete cafe. Ik probeer een 'long white'. Een speciale koffie die alleen in NZ te krijgen is. Het is een cappu maar dan veel zachter. Erg lekker. We zijn allemaal opgetogen vandaag want om 4 uur vanmiddag krijgen we te horen of Cloe al 5 maanden van haar zwangerschap een jongen of een meisje draagt. Na het ontbijt/lunch, gaan Patty en ik langs Rachel, mijn andere achternicht. De dochter van tante Yvonne (die tijdelijk met haar man op een eiland bij Samoa/Fuji leeft, Tonga genaamd. Tijdelijk is hier trouwens 5 jaar) Er is ook nog een achterneef maar die heb ik nog niet ontmoet. Het is een kunstzinnige familie en Rachel heeft haar eigen exobitie in de stad. De villa's, wat hier de houten huizen betekend, zijn stuk voor stuk enig om te zien. Het Victoriaanse ijzerwerk ontbreekt hier echter maar is vervangen door houtsnijwerk. Vooral de wijken die hoger gelegen zijn rondom de CBD (central business district) zijn voor de gegoede burgerij. Er rijden heel wat Porsches, Massaratis, Jaguars en andere sportieve auto's langs. Ik heb zelfs een Lamborigini-Aston Martin garage-showroom gezien. Ja, de economie in Auckland floreert nog steeds. De dollar is echter een stuk interessanter voor ons Europeanen en ik kan dus met een gerust hart wat dingetjes inslaan. Aan het eind van de middag worden er wat boodschapjes gedaan en een goede Semillion-Sauvignon Blanc van New Zealandse bodem wordt meegenomen voor het eten. Tania, de jongste dochter des huizes, heeft een date en laat Patty en mij na het eten alleen, om de familie stamboom eens verder uit te diepen en om er binnenkort een nieuwe mannelijke telg aan toe te voegen.

Auckland, 30 juni

Weer een ontbijtje buiten de deur.
Dezelfde club van gisteren neemt me mee naar een ander gezellig café. Een klassieke cappu met scone sieren vandaag de ontbijt tafel. Patty, gaat een paar uurtjes aan het werk. Mary, van huis uit geologie lerares neemt Cloe en mij mee voor een ritje naar een 'vulcano cone'. Mount Eden is zo'n cone die in de felste kleur groen afsteekt tegen het bebouwde gebied van Auckland. De vulkaan doet al eeuwen geen werk meer maar is nog steeds heilig voor de Maori 's. Mary is voorzitter van de raad van toezicht over deze vulkaan bergjes, die je vanaf de hoge mount Eden overal als groene bakens in de stad ziet opdoemen. Ze zorgt er voor dat de bergjes niet bebouwd worden door particulieren en bedrijven, zodat ze nog lang als origineel kunnen blijven bestaan en er geen erosie optreedt. Ik kijk uit over de haven van de stad. Voor de kust liggen meerdere vlakke eilanden en eilanden met vulkanen. De 'ring van vuur' gaat voor me leven. Met als achterliggende gedachte, Christchurch wat maar blijft schudden door de schuivende platen.
Na Vincent (de 4-jarige zoon van Cloe van 'kindi' (kindergarten)) te hebben opgehaald, laat ik me afzetten in de stad. Ik doe even snel de dingetjes die ik wil doen en tref daarna mijn tante weer. Vandaag heeft ze een belangrijke controle afspraak voor een ogen en ik zal haar als een blindengeleidehond weer veilig thuis brengen. Wat achteraf niet nodig blijkt te zijn, want haar ogen zijn nog prima. Er hoeft zelfs geen opticien aan te pas te komen.  We toasten met een glaasje.

Auckland, 1 juli

Cloe neemt me mee  downtown waar we wat winkels afstruinen en bij de bieb ons rustpuntje vinden. Na de middag heb ik wat tijd voor mezelf en duik de 2de bieb (ik wordt nog eens intelligent..) in voor vandaag. Wat speurwerk in de Lonely Planet en andere boeken over NZ geven me nog niet echt de duidelijkheid die ik wil. Ik kan nog steeds niet blindelings op de kaart aanwijzen waar de bekenste steden zijn. Alhoewel ik nu aardig weet hoe de stad in elkaar zit, kan ik ook nog niet meepraten over de geografie van de wijken. Al ben ik er wel achter gekomen dat de Rainbow Warrior van Greenpeace hier in de buurt op de zeebodem ligt. In de namiddag gaan Patty en ik ons dagelijkse wandelingetje maken. De zon gaat net onder en we hebben een schitterend uitzicht over de haven in de verte met een roze achtergrond. We gaan bij Hetty, de Nederlandse vriendin van Patty even een wijntje doen. Heel braaf laat ik me een rode wijn inschenken, waar ik eigenlijk niet zo van hou. Het is echter niet vies maar een volgende sla ik vriendelijk af. Hetty haar man Lloyd, is architect en heeft een fraai werkje afgeleverd met de aanbouw en het nieuwe achter deck van hun huis. We kijken op het laatste licht wat schijnt aan de horizon. De rugby worldcup wordt in september in Auckland gespeeld en voor een tweede keer wordt geopperd dat ik wel eens verdienstelijk kan zijn om mensen voor de hospitality te trainen. "Als jullie een werkvisa voor me kunnen regelen, doe ik het", zeg ik tegen Lloyd en Hetty die zelf een team gaan onderbrengen, en schijnbaar heel wat interessante mensen kennen. Ik denk ook echt, als ik dit in mijn schoot geworpen krijg en de papierwinkel geregeld zou kunnen worden, ik niet per augustus vertrek. Misschien dan pas eind december terug ipv in november.. of misschien pas volgend jaar..
Tania en ik zitten na het diner, in het donker buiten op de stoep weer gezellig te kletsen als Patty naar buiten komt en vraagt of we de aardbeving ook hebben gevoeld. Ikke niet. Later op de tv en op internet blijkt het maar een kleine te zijn geweest. 2,9 op de schaal van Richter. Heb ik eindelijk mijn eigen aardbeving.. voel ik er niets van. Ben ik toch een beetje teleurgesteld over!

Auckland, 2 juli

Rock & Roll
In de middag heb ik braaf in de keuken gestaan om mijn tomatentaart voor het diner voor te bereiden. Mijn tante heeft in de tussentijd een heerlijke peren-amandeltaart klaargemaakt. In de avond naast de knapperende haart met de poes op zijn poef, met Tania en mijn tante gegeten. Later deze avond gaan we bij de band kijken waar Andrew in speelt. (Andrew, de vriend van Cloe) We kloppen op een donkere deur in een steegje met een oud bord van het ooit gevestigde restaurant 'Gina', op de grond. We volgen de gastheer de trap op en komen op een etage van een pakhuis. Het woongedeelte is groot en ingericht met retro meubels en kitsch schilderijen van zigeuner meisjes. De gastheer Rob heeft een trendy baartje en je zou hem elk vak van de wereld kunnen geven. Zijn vriendin Lilly is een klassieke schone. Met haar rode lippenstift, donker gesminkte ogen, lelie blanke huid en grove krullen in haar zwarte haar, is ze een jaren '60 model. Jaren '30, '40, '50, '60, '70, ze zou eigenlijk in elk decennium of facet van de muziek geschiedenis kunnen plaats nemen. Nadat de gehele 5 koppige band compleet is, gaan we naar de stad om een plekje te zoeken in 'Louche Lounce'. Een band met echte rock "bit...s' op gitaar bijten de spits af. Ze zitten vol met tattoos, hebben kort haar en dragen kleding wat niet echt met zorg is uitgezocht. Ik weet niet of ik me geïntimideerd moet voelen of geïnspireerd.  "Gina's revenge", neemt plaats achter de drums en heisen de gitaren om hun nek. Andrew, als enige man, neemt de drumstokjes over. 3 donkere dames staan achter hun Lilly die de microfoon ter hand neemt. Rock en Roll, denk ik, is hun ding. Of iniedergeval dat zou je denken als je de lead zangeres zou zien. De muziek gaat los en er komt een partij alternative hardrock door de microfoon. Het lijkt Skunk van Skunk and Nance wel. Wat een agressie, wat een woede. Ze heeft de jongens  in het publiek snel op haar hand en daar is haar te korte jurkje mede debet aan. Ik sta met een mixje in mijn hand te genieten van de energie die ervan af springt. Al is ons model architect, onze drummer archeoloog en èèn van de gitaristen net moeder, iedereen heeft op dat moment een twinkel in hun ogen als ze hun ultieme jeugddroom najagen.

Auckland | Motutapu eiland, 3 juli

Oei, om 7 uur in de ochtend mijn bed na enkele whisky's de avond ervoor. Maar ik ga wat goeds doen in de wereld! Vandaag ga ik als vrijwilliger bomen planten op Motutapu. Motutapu is een eiland dat ten noorden van de stad ligt en is te bereiken via een snelle ferry die vertrekt uit de Waitemata harbour van Auckland. Samen met een honderd andere vrijwilligers lopen we door het drassige gras, koeien vlaaien te ontwijken. Al is het hele eiland een natuurgebied, geïmporteerde koeien zien we overal. Na een steile klim komen we aan bij een gedeelte wat klaar ligt om de jonge boompjes te planten. Een organisator/vrijwilliger legt uit hoe een boom te planten en welke tactieken te gebruiken. Mijn vaardigheden van de landbouwschool komen weer helemaal boven en ik kan niet wachten om mijn handen in de zwarte grond te stoppen. Vol goede moed loop ik even later met mijn spade bergafwaarts om vervolgens 16 nieuwe stammen te planten. Tevreden kijk ik of de scholieren en ouders met jonge kinderen net zo enthousiast zijn als ik. Zo'n 2 uur verder, maken we een wandeling naar de andere kant van het eiland. Hier zijn nog de restanten van een aantal bunkers, luchtafweergeschut en verblijven van het leger te zien. Dit alles werd in de 2de wereld oorlog gebruikt om de vijand ver van het noorder eiland verwijdert te houden. Terug bij Home Bay, betreden we het historische (1901) Reid Homestead huis. Het huis reflecteert het boerenleven van de vorige eeuw. Inmiddels is er heel wat gemoderniseerd  en in mijn gedachte is het hele huis al weer ingericht met mijn spullen. Hier zou ik wel kunnen wonen. Een paar oude bomen in de tuin, een kabbelend beekje naast het huis, een strand voor de deur en een steiger voor de boot. Het leven kan zo mooi zijn. Zonder het getrappel van de honderden vrijwilligers dan.

Auckland | Waimutu, 4 juli

De wandelingen in weer en wind over Motutapu (het heilige of verboden eiland) heeft zijn tol geëist. 13 uur heb ik geslapen en ik wordt wakker met een zere keel. Maar dat mag de pret niet drukken want ook vandaag heb ik weer een druk programma. Een bezoekje aan het buitenhuis(je) van Mary in Waimutu is gezellig maar koud. Het ligt ten midden van de wop wop's oftewel de New Zealandse 'middle of nowwere.' De kachel wordt volgestopt met hout en op het fornuis wordt een soepje opgewarmd. Het huisje heeft alles wat je nodig hebt om je terug te trekken. Zelfs een complete keuken met barretjes. Een uitzicht over een vallei met her en der een huisje, een schuurtje en verder op de achtergrond de zee, laat je eindeloos naar buiten turen. Na de lunch besluiten we om nog even een rondje te gaan rijden. We gaan richting zee om de Australische Gannet kolonie op de kliffen van Murwai te bekijken. De vogels hebben zich verzameld op de grote rotsblokken. Geen mens kan er bij komen en ze laten zich van een afstandje dan ook graag fotograferen. We rijden terug met een ondergaande zon achter ons. Bij aankomst terug bij de 'farm', zoals de familie het noemt, heb ik tijd genoeg om rond te lopen en foto's te maken. Ik klim over een hek om een beter zicht op de vallei te krijgen. Loop even later langs een groepje schapen die me van een afstandje nieuwsgierig staan aan te kijken. Maar zodra ik dichter bij kom springt een schaap met zijn 4 hoefjes tegelijk de lucht in. Het laat me lachen en terug denken aan de schaapjes op de boerderij. De lucht is super mooi gekleurd en schiet wat plaatjes. De dames hebben inmiddels een voorraad hout bij elkaar gesprokkeld en we gaan weer op weg naar de Skytower stad.

Auckland, 5 juli

Een bezoekje aan een hostel. Dit keer om niet te informeren voor een bed, ik slaap namelijk prima bij de familie in Grey Lynn, maar om wat boeken achterover te drukken. Een nieuwe Lonely Planeten kost hier al snel rond de 90 dollar. Mijn theorie is dan ook om mee te doen met de globale-overdracht-van-reizigers-boeken. In elk hostel staat een boekenkast vol met lees,- en reisboeken. Deze zijn er om te lezen, te ruilen of mee te nemen. De theorie erachter is dat als klaar met je reis of je land bent, je je boek achter laat in een boekenkast. Tenzij je graag met een paar extra onzinnige kilo's in je tas wil blijven rond zeulen...
Met een grote glimlach en 4 nieuwe boeken onder mijn arm, zeg ik nog even vriendelijk de receptioniste van het hostel gedag. Ik weet niet of het wordt goedgekeurd om als 'geen gast' boeken mee te nemen maar eerlijk gezegd heb ik er ook geen boodschap aan. Even later sta ik te informeren voor een auto. Maar de letters op de voorkant van de pui geven niet de juiste informatie over de prijs. Het zal een ander verhuur bedrijf moeten worden. Èèn ding is zeker, dit keer geen campervan maar een gewone auto. De temperaturen zijn te koud om in de nacht in de auto te slapen. Hoe we dan in Christchurch gaan overnachten weet ik niet. Dagelijks is het hier op het nieuws hoe het er daar voor staat. Behoorlijk slecht, om het maar even kort samen te vatten. De CBD is nog steeds afgesloten. De bekende kathedraal staat op instorten en de economie staat er bijna stil. Vandaag bij Lake Taupo, in het midden van het noorden eiland, weer een aardbeving. Dit keer 1 van 6.9 op de schaal van Richter. Het zal niet de laatste zijn in de reeks, ben ik bang.

Auckland, 6 juli

Een rustige dag. In de ochtend met Cloe een koffie gaan drinken in mijn inmiddels stamcafé op de hoek. Ze hebben heerlijke koffie en de open haard brandt altijd. In de supermarkt nog even wat lekkers voor bij de koffie gehaald; Hokey Pokey, chocolade vierkantjes met krokante caramel schuim van binnen, jammie. Schijnbaar komen hier altijd veel bekende NZ'rs, jammer dat ik er niet zo veel ken.. Afgezien van Sam Neill, Rusell Crow en Peter Jackson (de regisseur van Lord of the Rings). De meeste worden trouwens gezien als Australische acteurs omdat de film business in NZ niet zo wordt gesubsidieerd als in Oz. Mijn tante Patty praat maar al te graag over de export producten van haar land. Zoals wij Nederlanders eigenlijk ook altijd doen..
Weer een bezoekje aan de bieb voor wat research en het lezen van de Hollandse krant online. Daarna braaf weer voor het eten gezorgd en rustig een avondje voor de buis. Nog even relaxen en opladen voor het reizen weer verder gaat.

Auckland,7 juli

Een tsunami waarschuwing, maar dan uit Nederland. Ik heb hier nog niets gehoord. Later in de dag is het op het journaal en laat het beelden zien van hoog water in Christchurch. Of ze nog niet genoeg ellende hebben meegemaakt? Vanmorgen een beving van 7.3. De 'Kermadec stretch' oftewel de breuk van tektonische platen die ten noorden van New Zealand ligt is flink aan het bewegen. Wat betekend dat er nog heel wat bevingen en daar bij eventuele tsunamis zullen volgen. De grote golf is echter uit gebleven. Het water staat wel hoger en surfers, zwemmers en mensen op boten zijn gewaarschuwd voor de eerst komende 4 dagen. Door de sterke stroming is het niet veilig. Op het antwoord machine van de telefoon, is in de ochtend wel een automatisch bericht achter gelaten met een waarschuwing. Gelukkig is het huis zo'n 3 km van de zee verwijdert en zitten we op een berg.

Auckland, 8 juli

Vandaag ga ik mijn autootje halen, yee! Het verhuurbedrijf heeft zelfs een hotel ophaalservice. Ik spreek met ze af dat ze me om 12 uur bij de Quality Inn, wat hier net om de hoek is, komen ophalen. Om 11 uur vertrek ik al naar de bank en de bieb. Bij de bank aangekomen blijkt mijn pinpas het niet meer te doen. Mijn pincode incorrect? Ik probeer het nog een keer met een medewerker van de bank. Weer niet. En dan toch voor de 3de keer proberen, al weet je in je achterhoofd dat het de laatste kans is en dat je de kaart kan kwijt raken. Noop, geen geld. Ik probeer bij de bieb in te loggen op mijn internetaccount. Maar inloggen gaat ook niet.. Hoop echt niet op illegale praktijken zoals een geskimde kaart. Zou bijzonder vervelend uitkomen nu zo aan de andere kant van de wereld. Met het verhuurbedrijf gebeld en afgesproken dat we de ophaal datum maar naar maandag zetten, bluuhh!

Auckland, 9 juli

Gisteravond tot middernacht 4x aan de telefoon gezeten met de bank in Nederland. Ze hebben mijn bankpas geblokkeerd omdat ze schijnbaar iets frauduleus aan mijn uitgave hebben gezien. Ja, ook ik weet dat ik teveel geld heb uitgegeven maar dat de bank zich daarmee moet gaan bemoeien... Alleraardigst natuurlijk van die medewerkers maar zonder geld kan ik nergens naar toe. Maandag maar bellen met een manager om de kaart te laten deblokkeren. Vanmiddag staat de verjaardag van Gabriel op de planning. Gabriel is het zoontje van mijn andere achternicht Rachel en haar echtgenoot Leon. De hele familie is er. Zo ook mijn achterneef Daniel en zijn vriendin Anna (he, naamgenootje?!) Daniel is broodmager en heeft meer van zijn vader die half Pakistaans en half Brits is, dan zijn moeder. hij heeft een getint gezicht met groene ogen. Zijn gezicht is bewerkt met een beetje oogpotlood onder zijn ogen, een neuspiercing, een lippiercing en een tongpiercing. Op zijn duim, zit donkere nagellak en hij draagt een zwart gehaakt strak truitje. Meer voor vrouwen dan voor mannen, als je het mij vraagt. Maar hij is een toffe gast, een beetje gothic maar verder is hij heel aardig en slim want hij zit op de Auckland Uni. Mijn tante Yvonne komt een hlaf uurtje later binnen, vers van het vliegveld. "Je lijkt veel op je moeder', zegt ze. Een groter compliment kan je me niet geven. Ook zij is allerhartelijkst en heeft een meer Hollands koppie dan haar zus Patty. Ik heb voor de gelegenheid een Hollandse appeltaart met geweven deeg als topping gemaakt. (En een scheutje Whiskey natuurlijk, geen appeltaart zonder alcohol uit mijn keuken..) In de avond gaan Cloe, Andrew, Tania en ik naar een afscheidsfeestje van Collin. Collin heeft een Duitse vriendin en vertrekt as dinsdag voor onbepaalde tijd naar Berlijn. Collin maakt advertenties en korte films. Hij belde van de week nog naar Cloe om te vragen of ze mee wilde werken aan een korte film. Haar rol was om in een praatgroep van HIV patienten te zitten. Het regende en ze had geen zin om te gaan. Ze kaatste de bal naar mij, of ik niet wilde? Ik kan een betere start van mijn acteer carriere bedenken dan dat van een een HIV patient.. Dus ook maar overgeslagen. Het was daarbij 20 minuten lopen door de stromende regen en onweer. In de avond de nodige wijntjes weg getankt. Van drinken kon je helaas niet spreken. Ik kwam de nodige bekende tegen, die ik vorige week had ontmoet of had gezien. Best grappig in een stad waar je net bent. Na een fotosessie en take away burgers en friet achter ons latend, was het tijd om te slapen. Voor de gelegenheid bleven Cloe en Andrew ook in het huis van Patty. Andrew, anders vrij verlegen, had zijn hart op zijn tong wat voor hilarische momenten zorgde. Het hilarische moment was echter van korte duur nadat ik een uur later mijn te vette friet al weer terug aan de natuur moest geven. Toch weer te veel gedronken.. Wanneer zou ik het nu eens leren?!

Auckland | Piha, 10 juli

Tsunami waarschuwingen, tornado waarschuwingen? Wat is dit voor een 'macht der natuur' land? Op internet lees ik dat een tornado wordt verwacht in het westen van het noordereiland. De wind in de stad was gisteravond al bijzonder hevig met de nodige ongelukken als resultaat. Om van de plens buien maar te zwijgen. We gaan met een clubje (nu het nog even lekker weer is) en de hond Rabies (..ik heb het ook niet bedacht..) naar de westkust om naar de hoge golven te kijken. Met een 'hangover' op de achterbank en ook nog last hebben van wagenziekte, laat mijn maag aanvoelen als een boksbal van Casius Clay. Maar na 5 minuten op het Piha strand te hebben rondgewandeld, voel ik en de rest zich een stuk beter na een avondje zuipen. We vinden een grove houten paal die op het strand is aangespoeld. Aan het hout vastgezogen zitten schelpen en wat lijkt op langwerpige naaktslakken. Een van de jongens belt zijn 'prive hulplijn' om erachter te komen wat het is. De prive hulplijn is toevallig marine bioloog en kan hem haarfijn uitleggen wat het is. Voor mij is het echter een gelijkenis aan het gezicht van de rivaliserende kaptien van captian Jack Sparrow in Pirates of the Carabien. Verder wordt ik gewezen op de blauwe kwallen die in het zand liggen. Ze lijken op doorzichte zeepaardjes maar doen wel pijn als  je ermee in aanraking komt. De tornado heeft inmiddels ten noorden van Wellington de grond geraakt en voor heel wat schade gezorgd. Gelukkig hebben wij alleen zon gehad. Al voelde onze hoofdjes zwaarbewolkt.

Auckland, 11 juli

Ik moet een keuze maken uit een Ford Ka of een Uckly Duckly. De een verbruikt 1 op 10 en de andere 1 op 13. Ik ga voor de zuinige optie, al betekend dat wel, dat ik tot eind augustus in een Uckly Duckly moet rond rijden. Ach, wat intresseert mij het ook. Zolang hij maar niet teveel benzine gebruikt als de campervan in Ozzie. Het is niet dat ik als hippe dame met mijn luxe zonnebrilletje, dure jasje en fancy tasje achet het stuur zit en iedereen denkt; zo, die is wel bedrogen uit haar scheiding gekomen.. Het interesseert me echt niets. Al moet ik natuurlijk wel toegeven dat ik liever in een nieuwe Mini of Peugeot had rond gereden maar meer voor de fun van het rijden. Het eerste rondje eindigt in de buurt van Mount Eden/ Waar een bzoekje wordt gebracht aan het huis van Mary. Het huis is tegen een andere "vulcanic cone" aangebouwd, genaamd St. John. Ik neem Rabies mee voor een rondje lopen over de kratertop. Hij weet precies de weg. (Wat natuurlijk niet moeilijk is als je een rondje loopt) Nog even een kleine tour door de stad met de auto en dan weer richting mijn adres in Grey Lynn. Vanaf morgen weer lekker touren. Yippie!

Waitakere Ranges, 12 juli

Een stop in Titirangi. Om met een cappu achter de kiezen, de bergen en dalen van Waitakere Ranges te beklimmen. Mijn groen Uckly Duckly (UD) doet de beklimming natuurlijk, niet mijn beentjes. De Ranges bestaan uit duizenden hectare bomen waaronder de Kauri boom, de heilige boom van de Maori's. Verschillende stops worden gemaakt om de zand-, en steenstranden aan de kant van de Tasmanzee te bekijken. Een toeristische route wordt gevolgd. Die lijdt naar een schitterend uitzicht over de bergen, naar zee. De weg boven op de berg gaat helaas niet verder en ik zal moeten omkeren. Uiteraard is dat geen straf want zo is het uitzicht nog mooier. "Als je geen keuze kan maken tussen het wonen aan het strand of het wonen in het bos, dan is dit de oplossing", bedenk ik me, als er kleine cottages worden gepasseerd. Sommige staan wel heel dicht bij het water maar ze zien eruit of ze in de jaren '40 zijn gebouwd. Ze staan hier dus langer dan. Er zal wel over nagedacht zijn om ze hier weg te zetten. In de achtertuinen hebben de meeste een jungle van zwarte palmbomen, (palmen met zwarte basten) grote varens en een diversiteit aan bomen. Lnags steile hellingen aan de kant van de weg, zijn kleine watervallen ontstaan en hier rondom ziet alles felgroen van het mos. Een beekje komt uit in de zee maar loopt over de weg. Er liggen her en der keien die meegenomen zijn door sterkere stromingen maar trots passeert mijn UD de losse ondergrond en het stromende water. Wat toch wel zo'n 20 cm hoog staat. Mijn tante, die naast mijn vertrouwde Ipad de weg probeert te wijzen, moet ik meer op haar nonverbale communicatie vertrouwen dan op haar verbale. Als ze zegt dat ik links moet, wijst ze rechts en moet ik rechts, dan wijst ze links. De rotonde wordt vaker dan 1x genomen. Ze klets heel erg graag en heeft over elk onderwerp wel iets te vertellen. Bij de weg wijzen... niet zo handig.. Aangezien ik alleen hoef te horen welke afslag ik moet nemen, moet ik af en toe een beetje bot haar verhaal afkappen voor meer duidelijkheid. We brengen nog even snel een bezoek aan het Arataki visitor center. Aan de voorzijde van het gebouw prijgt een grote totempaal met kleine mannekes met grote ....... Pornografie in de buitenlucht.

Bay of Islands, 13 juli

Aotearoa 'Lange witte wolk' Is de andere naam voor New Zealand. Ik begrijp die naam. Vandaag heb ik namelijk speciale aandacht aan de wolken gegeven in verband met het fotograferen. Sommige onderwerpen zijn in het zonlicht net even wat levendiger dan anders en daar moet je dan af en toe even op wachten. Soms een minuut, soms 2 en soms 7 minuten. Maar het is altijd het wachten waard. Want de zonnestralen maken het beeld net even mooier dan dat het eigenlijk al is. Met de focus op, wanneer de zon vrij spel had, zag ik een continue lange witte wolk voorbij trekken en bedacht me, dat ze dit waarschijnlijk hebben gezien bij de ontdekking van het land, Aotearoa. Een lange witte wolk. Het landschap is onbeschrijfelijk mooi. Dit is de hemel op aarde. Althans ik kan me indenken, dat als mensen zich voor moeten stellen hoe het hiernamaals er uit zo moeten zien, dit dicht in de buurt komt. Ik kom er maar niet over uit dat het gras zo ongelofelijk groen is. De bomen zijn perfect in balans. Kalmerende beekjes kabbelen door het landschap en bossen met Arendskelken staan er als artefacts tussen. Het is bijna een fantasie. Je mist op de achtergrond de muziek van huilende violen, prinselijke trompetten en een voorbij galloperende ridder op zijn paard. Maar verder voldoet het.. aan alles.., eigenlijk. Ik vervolg de weg naar het noorden en passeer Orewa Beach, Warkworth en rij door de Dome Valley. Een billboard wijst de toerist erop dat het voorzichtig met de bossen om moet gaan omdat het 'de wereld aan het redden is'. Achter het bord doemt echter een berg op die volkomen leegeroofd is van zijn natuurlijke bossen. Het is bijna hartverscheurend om te zien. Wellsford, Mangawhai Heads en Waipu Cove, zijn gezien en bezocht. Ik kom aan bij One Tree Point. Het lijkt op een fascinerend uitzicht op een baai met vulkanische bergen maar bij het naderen ervan, doemt er een enorme rafinaderij op.. Wat een domper! Grote wit/rood gestreepte schoorstenen domineren nu in een het keer het uitzicht. En dan besef je dat je in een gewoon Westers land bent. Waar het bruto inkomen grotendeels wordt verdient met zuivel en ze hier ook rijk worden van het ontginnen van moeder natuur en het uitbuiten van dieren. In mijn fantasie lopen er nu even geen mythologische wezens door het landschap maar gewone mensen, die geld proberen te maken zoals ieder ander. Niet uit het veld geslagen door de hedendaagse maatschappij, arriveer ik bij mijn doel van vandaag: Bay of Islands. De enigzins Aziatische aandoende baai is de bakermat van de Europese kolonisatie. In  Paihia/Waitangi is de 'treaty' getekend in 1840 tussen de Europeanen (Britten) en de 'natuurlijke inwoners' de Maori's. Een museum, een golfterrein en een groot grasveld met rode totempalen verraden de specialiteiten, van het anders slaperige dorpje. De route gaat terug naar het zuiden. Op elke beklommen bergtop ontvouwd zich weer een nieuwe bladzijde vol met verse groene heuvels. Heerlijk.

 

Bay of Plenty | Coromandel Peninsula, 15 juli

Vanuit Auckland wordt koers gezet naar Papakura en Clevedon om richting de Coromandel Peninsula te trekken. Het is een fascinerend uitzicht met rechts bergen, heuvels en kleine beekjes en links zee, eilanden en de bergen aan de overkant. Kawakawa bay, Whakatiwai, Kaiaua (ook wel Seabird Coast genoemd) en uiteindelijk Thames om een taart winnende lunch te gebruiken, liggen schitterend aan het water. De planning is om meer zuiderlijker te gaan en bij Thames wordt er dan ook na de lunch omgedraaid om via de oostkust naar het zuiden af te zakken.  Matatoki, Puriri, Paeroa (van het NZ bekende frisdrankje), Karangahaka, Waikino, Waihi en Athenree gorge zijn maar wat rare namen die onderweg zijn gepasseerd.
Op de Pacific Coast Highway richting Katikati, roep ik uit het niets "Flip de beer"! De maximum snelheid is 100 km per uur maar indicatren geven 45 aan voor de naderende bocht bergafwaarts. De plotselinge uitroep geeft mijn tante bijna een hartaanval en ze zit met haar hand op haar borst. Langs de kant van de weg staat er een bord dat verwijst naar onderliggende pannekoekenhuis wat 'Flip 'n bear' heet. Mijn nichtje kan soms uit het niets op haar aller hardst 'Flip de beer!' roepen. Als haar moeder, mijn zus in de buurt is doet ze vrolijk mee. Ik heb geen idee wie Flip is maar ik moet er altijd hard om lachen als ze een wedstrijdje doen wie het, het hardst kan roepen. Het bord zorgt voor een zelfde reactie bij mij.  Nogmaals, om mijn tante net voor een bocht bijna te laten sterven van schrik.  
Het is bijna donker als we bij Rotarua aankomen. Lake Rotarua moet ik zeggen of Sulphur City.. Een enorm meer met het Motoia eilandje in het midden, ligt ten noorden van dampende modderpoelen en rokende rioolputten. In de avond trakteren we ons zelf op een hapje bij de NZ keten; Lone Star. Een Marborough Sauvignon Blanc genaamd Kopiko wat dolende betekend, laat zich prima bij het diner smaken. Terug bij het hotel aangekomen, is het verwarmde buitenzwembad wel heel aanlokkelijk en ik ga als afsluiter van de dag nog even een half uur baantjes trekken. Morgen gaan we de boel verkennen.

Lake Rotarua, 16 juli

Het is zo koud geweest vannacht, dat ik de ramen van de auto moet krabben. Bijna klaar, komt een medewerker met een emmertjezwembadwater aan, om over de voorruit en achterruit te gooien. Met schone gedesinfecteerde ramen, rijden we de stad in voor een ontbijtje. Het hippe ontbijtcafe 'Lime'  ligt op steenworp afstand van het meer.  En na een flat white en een cappu met rasberry muffin verorberd te hebben, zijn we klaar voor wat actie.  Met  bevroren dauw op het gras, lopen we door het Kuirau park.  De stinkende modderpoelen van sulfaat en zwavel hebben een onmiskenbare rotte eieren lucht. De naastgelegen wekelijkse markt heeft op artistieke wijze haar verse groenten en fruit uitgestald (die gelukkig niet te lijden hebben onder de stank) en we slaan wat vitamne C in. De dag staat vol gepland met bezienswaardigheden en niet veel later vinden we ons bij Lake Okareka, het groene meer, het blauwe meer en Lake Tarawera. (onderdeel van een gebied met 16 meren) Daartussen in ligt de 'burried village' dat door de laatste vulkaan uitbarsting in 1886 letterlijk en figuurlijk in de as is gelegd. Het uitzicht op de 3 vulkanen is geweldig en biedt de ideale situatie voor een landschapschilder. Mede dankzij het goede weer, lees geen wolkje aan de lucht en vollop zonneschijn,  hebben we bijna een oneindig uitzicht. We rijden de ronde langs het meer van Rotarua zodat we het eilandje Mokoia, van elke kant kunnen aanschouwen. Met het Kaimai-Mamakui park aan de rechter zijde, reizen we totaal geobsedeert door de schitterende beboste bergrug weer naar het noorden. De immense 'Wairere' waterval stroomt vanuit het gebergte 150 meter naar beneden en zoekt via verschillende wegen haar weg verder door het landschap. De boeren in de regio zijn goed vertegenwoordigt om maar te zwijgen van de koeien die er rondlopen. Wetende dat er 40 miljoen schapen in NZ rondlopen, vraag ik me serieus af hoeveel van hun gevlekte mede herbivoren er dan wel niet zijn. Wat weer leidt naar de volgende vraag, waarom 2 liter melk 5 dollar kost als het land zo groot is in zuivel?

The King Country | Lake Taupo, 17 juli

Via Waiterimu, Te Hoe, Tahuna, Mangateparu en Morrinsville (de enige Engelse naam die ik voor lange tijd ben tegengekomen) rij ik naar Matamata. Matamata is Hobbitland oftewel 'de Shire'. Alleen fantasy liefhebbers weten nu waar ik het over heb... De Shire is het dorp van Lord of the Rings film. Ik hoef voor de mensen die de films hebben gezien, niet uit te leggen hoe dit pitoresque groene-heuveldorpje eruit ziet. Voor degene die het nooit hebben gezien: sluit je ogen en laat je meevoeren door de volgende woorden: "Bedenk donker groene bergen vol met bomen en lichte groene heuvels zover het oog rijkt. Bomen staan eenzaam of in groepen op een hoog rif. In het lagere gedeelte worden de heuvels, heuveltjes en het gras is zo groen als net ingezaaid gras. De zon gaat onder en er hangt een lage streep bewolking over het land. De lucht is zacht blauw en de wolken hebben een roze gloed van de zon die langzaam ondergaat. Schaapjes lopen grazend door het heuvellandschap en natuurlijke heggestruiken bakenen hun territorium af. Kleine beekjes hebben door de jaren heen voor erosie in het landschap gezorgd en liggen dieper in de geulen die de kleur van zandsteen hebben." In het echte leven is het Matamata en Tirau die deze verbluffende achtertuin hebben. Als de zon verder ondergaat zorgt het gefilterde licht voor een extra dimensie op mijn uitzicht. Als ik dichter bij Lake Taupo kom, blijkt maar weer even dat ik op hete kolen loop. Het 'central plateau of Taupo Volcanic Zone' waar ik me bevindt staat barstensvol met vulkanische activiteiten. De vulkaan Ruapehu blaast nog steeds met als laatste uitbarsting 2007. Overal zijn er geisers die hun stoom de lucht in blazen wat zorgt voor de rozige dunne wolken boven land.

The King Country | Pio Pio, 18 juli

Slecht weer vindt ik niet zo heel erg. Met mist echter, is er niet zo veel te zien. Ik verlaat het Taupo-meer zonder er veel van gezien te hebben (ik kom later wel terug) en ga op weg naar Pio Pio waar ik een 'home stay' heb. Bij Te Kuiti kom ik aan naar wat blijkt, Dé schapen-scheer-hoofstad van de wereld te zijn. Pamplona heeft er een duchtige concurrent bij, met de schapen die eens per jaar door de straten heen rennen. Al is het niet zo angstig om door een wollig schaapje achtervolgt te worden dan door een horde briesende gehoornde stieren.
Pio Pio heeft een welkoms poort in de vorm van het cafe 'Fat pigeon'. Aangeraden door Hetty (die tevens voor me heeft geregeld dat ik bij haar vrienden op hun boerderij kan blijven slapen) maak ik hier even een stop. De zon is doorgebroken en ik zit met mijn 3 lagen kleding, inclusief 2 truien iets te overkleed op het terras. Een uur later, aankomend op de gravelweg die moet leiden naar mijn gezochte straat, breekt er net een schaap door het hekwerk heen (nummer 26?). De bol wol blijft maar voor de auto uitrennen. Na 2 km hupst zijn staartje nog steeds van links naar rechts en ik ben aardig onder de indruk van zijn conditie. Een kilometer verder vindt hij het eindelijk voldoende en rent een openstaand hek door, waar hij denkt dat hij veilig is. Een vrouw sluit meteen het hekwerk achter hem. Het schaap kijkt me vanuit een hoekje enigzins wantrouwend aan. Ik stap uit om aan de dame te vertellen waar het schaap vandaan komt en wordt bedankt voor de hulp. Niet veel later kom ik aan bij nummer 522. Een keurig wit huis staat vier op een heuvel. Gastvrouw Sue komt me al tegemoet gelopen vanuit haar moestuintje. Ik krijg meteen een kop koffie in mijn handen gedrukt en we nemen plaats op de veranda uitkijkend over bergen, dalen en de jacuzzi. Niet veel later zit ik met mijn rubberlaarsjes en groene wax bodywarmer achter op de quad met een hond op schoot. We gaan een kijkje nemen bij de schapen die in rap tempo van hun winterjasje worden verlost. In rap tempo betekend voor de snelle scheerders 250 schapen per dag. Voor de langzame 200, wat nog steeds indrukwekkend is... Het antwoord op de vraag hoeveel schapen ze hebben zorgt voor een gerezen wenkbrauw: 3000 stuks?! Dat is even wat anders dan de 60 hobby schaapjes die wij vroeger hadden. Bij de wolschuur komt echtgenoot Mark met een hond achterop de quad aangereden. Hij gaat met de buurman op wilde geiten jacht. Dus vanavond staat er geit op het menu. Ik laat me achteloos maar even ontvallen dat ik geen vlees meer eet. Stilte. Op de quad scheuren we voor het donker wordt, nog even over de heuvels en door de valleien. Het uitzicht biedt zicht op, enorme keien die in het gras liggen, koeien, leistenen verticale muren en in de verte 2 besneeuwde bergen. Op het land van de buren wordt in november begonnen met de opname van een nieuwe epic van Peter Jackson, 'The Hobbit'. Waarschijnlijk zullen Sue en Mark dan even hun huis verlaten en dit verhuren aan de crew.
Voor het diner halen we prei, selerie en peterselie uit de groententuin. Mark komt thuis en duwt me een plastic bakje in mijn handen. De nieren en het hart van het geitje.. wat nog steeds warm is...
Ik reageer laconiek en zeg dat ik het maar even houd bij de groente. Volgens een lachende Sue niet echt de hysterische reactie waar Mark op had gehoopt.

Pio Pio, 19 juli

Kohatunuai (many rocks) boerderij
We halen de paarden uit de wei en geven ze een borstelbeurt. Ik zadel Thomas, mijn paard, op en geef hem een vertrouwend klopje op zijn hals. Dit keer geen konijnenjacht met rennende honden voor hem, maar een rustige rit om het landschap te verkennen. De mist die de vroege ochtend een witte waas over het landschap gaf, is bij de eerste zonnestralen vertrokken. Met Sue en Mark op hun paarden en een paar mee lopende honden, vertrekken we in een kalme tred, heuvel opwaarts. We rijden in een koeienwei en geloof me, die ziet er hier heel anders uit dan in Holland. Grote zwarte gesteente staan dominant in het landschap. Waar nog geen zon is gekomen, zit de vorst nog in de grond en waar nooit zon komt, groeit er mos op de stenen. De koeien staan nieuwschierig te kijken en vol trots poseren ze als echte modellen op een rij, voor onze camera's. We galopperen heuvel op en heuvel af, rijden langs kleinbeekjes en na de hoogste berg van het landschap op te draven met de woorden "King of the world' geniet ik van het grootse uitzicht op de 3 (en niet 2) besneeuwde bergen: Ruapehu, Ngauruhoe (Mount Doom, l.o.t.r.) en Tongariro (Mordor, l.o.t.r.). Na een rit van 2 uur met veel "wauw's" krijgen de paarden hun deken weer om en ruil ik Thomas in voor een rit op de quad. Ik rij de eerste meters nog wat onwennig maar na 50 meter heb ik het al helemaal door en scheur door de lege wei. Totdat ik wordt teruggeroepen, ik ga de verkeerde kant op.. Om mijn 'carbon footprint' te neutraliseren, plant ik ook vandaag weer de nodige bomen. Op de quads worden 4 kruiwagen bakken volgeladen met boompjes variërend van 30 cm tot een meter. Een paar meter verwijdert van elkaar staan al bamboe stokjes in grond gepland waar we de kleine boompjes naast gaan zetten.  Met een loodzware schop onder mijn modderige zolen planten we binnen 2,5 uur zo'n 75 bomen. Aan het eind van de middag gaan we nog even een kijkje nemen in een nabij gelegen grot, genaamd Grand Canyon. Het pad en de treden er naar toe zijn volkomen verwildert en planten overwoekeren het grootste gedeelte van het loopbruggetje. Eigenlijk is entree alleen toegestaan met een geldig verkregen bewijs. (maar ja, die hebben we niet) Stalactieten hangen als fascinerende onafgewerkte beelden (denk aan Sagrada de Familia in Barcelona) boven de 10 meter hoge ingang. Binnen is het koud en hebben we een zaklamp nodig om geen enkel te breken in èèn van de ondergrondse riviertjes. In mijn eentje loop ik verder de grot in. Met mijn mijnwerker lampje gedoofd op mijn hoofd, zie ik gloeiwormen aan het plafond.  Eerst maar een stuk of 3 en daarna kleine wolkjes van licht. We keren terug naar huis en als relax momentje van de dag, mag ik gebruik maken van de jacuzzi op het buitendek. Het water is heerlijk warm, Für Elise klinkt op de achtergrond en een Brandy met Ginger Ale wordt op mijn badrand gezet. De roze,- en licht blauwe kleur van de avond worden langzaam verdrongen door de nachtelijke kleur donkerblauw. De dauw komt onheilspellend langzaam over het land nader gekropen en de sterren aan de hemel worden helderder. Ik heb niets aan dit totaalbeeld toe te voegen.

Pio Pio, 20 juli

Antwoord op de vraag waarom de melk hier veel duurder is dan thuis: de boeren krijgen hier geen subsidie. Ze moeten dus de totale productie kosten via de consument terug krijgen. Dat gezegd, begint mijn morgen als van een echte boerin. Om kwart over 6 wordt er op mijn deur geklopt en mijn licht aangeknipt. Tijd om me te melden. Vandaag moeten alle! schapen worden gescand. En alle, betekend alle 3000 stuks. Het scannen houdt in dat de schapen een echo krijgen om te zien of ze al drachtig zijn of niet en zo ja, van hoeveel lammeren. We halen de eerste schapen van de heuvel. Ik zit achter op de quad bij Mark en die rijdt iets ruwer dan Sue. Ik moet met een hand achter, een hand opzij en mijn onderbenen gespannen tegen het chasis, me schrap zetten om geen koprol van de 4-wheel drive te maken. De honden zijn uitermate goed getraind en weten bij elk fluitje en bij elk woord wat te doen. Ze weten het verschil tussen links en rechts, opjagen, stil blijven zitten en volgen. In de "wool shet" komen alle schapen samen. Er is een ingenieus idee bedacht met verschillende afgesloten hokken, samenwerkende te openen draaihekken en een soort tunnel om de schapen langs de dierenarts met scan te laten lopen. Mijn taak is om er voor te zorgen dat er elke keer een 'voorraad' schaap is. Dat betekend dat elk opvolgend hok vol moet zijn. Het hok voor de tunnel bevoorraad moet zijn, dat de tunnel voldoende schapen heeft voor een continue doorstroom èn dat de schaapjes ook daadwerkelijk doorlopen naar de dierenarts. Mark helpt mij mee, Luke (neef en mede eigenaar) markeert de schapen met gekleurde spray en de dierenarts doet de scanning. Pas rond vier uur zijn we klaar met alles en keren we terug naar huis. Ik ruik helemaal naar schaap. Mijn geleende kleding glanst van het wolvet en mijn rubberen laarsjes zijn nog groener dan ze al waren door alle schapen doodies. Ik denk dat er wel 50 schapen met hun hoofd tegen mijn knieschijven zijn geramd en dat er zeker een 100 scherpe schapenhoefjes op de pezen van mijn voet hebben gestaan. (Waar zijn de veiligheidsschoenen als je ze nodig hebt?) Maar het voelt als 'good old times'. Ik ben het schapen herden gelukkig nog niet verleerd. Helaas zijn schapen nog steeds zo dom als twintig jaar geleden maar heb deze stress volle dag, hopelijk een stuk aangenamer voor ze gemaakt. Ik heb heel veel schapen een liefkozend/geruststellend klopje gegeven en nog meer een troetelende aai over hun bol.

'The forgotten World Highway', 21 juli

Met een laatste knuffeltje aan Forrest Gump, de pup met zijn grote beige pluizige voorpootjes, zwaai ik af. Ik rij verder de highway 3 af richting Mount Taranaki aka Mount Egmond. (Met een kleine omweg om de besneeuwde kap van Taranaki van dichterbij te fotograferen.) De planning is om naar Wanganui te rijden maar bij Stratford (vernoemd naar de geboorteplaats van Shakespaere in Engeland) zie ik de afslag naar 'The forgotten world highway'. Dat klinkt veel spannender... dus ik sla af. Na 50 km kom ik eindelijk in een gebied wat niet bestaat uit boerenland met gevlekte en wollige bewoners maar uit bos. Dat is meer wat ik verwacht bij de woorden "forgotten world'. Rijdend in een woud met zilver varens, heb ik het idee dat er elk moment een rhinosaures uit de prehistorie uit de berm kan komen schuivelen. Een stuk verderop zijn zijn ze 'vergeten' 16 kilometer te asfalteren. De weg bestaat uit zand en stenen. De regen maakt het modderig en glad. Maar er is niets leukers dan driftend door de bochten te scheuren en op bredere gedeelte uit te testen wat de auto kan. Als in een echte polder rally schakel ik snel terug voor een bocht en probeer zo weinig mogelijk snelheid te verliezen. Maar ach, wat kan je nu eenmaal racen met een 1.3 L.? De route biedt verder vergeten boerderij, roestige metalen schuren, een nog intacte trein rails waarvan ik niet weet of deze nog in gebruik is en ik kom in de enige republiek van NZ. Niet te geloven.. Je moet volgens de borden beschikken over een geldig paspoort om tijdens de verkiezingen te mogen stemmen. Na 150 km, kom ik weer aan in de bewoonde wereld; Taumarunui. Het regent er, het is saai en het heeft definitief niet de vibe die ik zoek. Ik rij dus maar door naar Turangi wat ligt aan Lake Taupo. Zoals eerder afgesproken, zou ik hier nog terug komen. Voor het eerst zie ik hoe het meer eruit ziet. Ik ga op zoek naar een hostel en ga snel even een paar boodschapjes doen. De mensen zien hier opmerkelijk vriendelijk. Het dorp stelt verder niet veel voor en is met de faam: 'wereld hoofdstad forel vissen' nu ook niet echt mijn ideale vakantie bestemming. De gastvrijheid spreekt me bijzonder aan en het hostel is om door een ringetje te halen.

Tongariro National Park (Unesco), 22 juli

De vriendelijkheid stopt niet met de dag. Ook vandaag wordt ik getrakteerd op wat vakmanschap binnen de gastvrijheid en verteld de receptioniste de beste routes. Voordat ik weer richting het noorden vertrek wil ik heel graag nog wat rondwandelen in het enige Unesco plekje op het noorder eiland, het Tongariro National park. "Tonga" betekend zuiderwind en "riro" betekend meegedragen. Er is inderdaad een bijzondere sterke wind. Ik denk iets van windkracht 7 a 8 en moet mijn portier bij het openen goed vasthouden. Mijn mutsje moet op en mijn capuchon moet er overheen. Het is zo koud! Ik rij Whakapapa in (uitgesproken als fa-ka-pa-pa, de mannelijke vorm van milf, zeg maar..) en daar staat een soort van kasteel. Het is het 'landmark' van de regio, genaamd Chateau Tongariro. Zeker niet vergelijkbaar met de kastelen in Europa. Mensen lopen er met snowboards en skies onder hun arm. Ik mag niet verder rijden zonder sneeuwkettingen dus ik keer om en ga een wandeling maken naar de Tawhai waterval en nogmaals: koud! Als ik het park weer uit rij en van een afstandje de besneeuwde bergen zie, besluit ik nog een wandeling te maken. Er zijn veel uitgestippelde paden en de uren die je erover doet, staan erbij vermeld. Ik kies er een van 5 uur. Niet dat ik die in mijn eentje helemaal af ga lopen natuurlijk.. Ik loop het eerste stuk door een dicht begroeide 'bush' en hoop op een hoog heuveltje om een foto van mount Ruapehu te maken. Dat is natuurlijk mijn doel: mooie foto's maken. De route terug naar Auckland wordt gemaakt. Op de radio volg ik altijd het nieuws. De dame die het nieuws voorleest, wordt gestoord door haar mannelijke collega. Hij verteld dat er net een overval bij een bank op Ponsebyroad is gepleegd. Terug in de stad rij ik over Ponseby, wat bekend staat om de vele cafes en het uitbundige nachtleven. En inderdaad, de bank is afgezet met rood-wit lint en de politie staat binnen. Ik vertel het nieuws s'avonds aan mijn tante, wetend wat voor reactie dat kan geven. Vorig jaar was ze in de bank, om de hoek bij haar huis, toen er een overval werd gepleegd. 2 mannen met geweren bedreigde iedereen die binnen was, dwongen de klanten op de grond te liggen en eiste geld van de bankemployees. Uiteraard gaat dat bij niemand in de koude kleren zitten.

Auckland - Wellington, 23 juli

Tania en ik vertrekken voor een roadtrip naar Wellington. Dat is 658 km over de Highway 1. We vertrekken iets later dan gepland maar we hebben de tijd. Vanavond zouden we naar een optreden van Leon en zijn band gaan, die toevalligerwijs ook in Wellington zouden spelen. Vroeg in de ochtend krijgen we te horen dat hij besloten heeft om niet te gaan. Zijn stiefvader is ernstig ziek en heeft niet lang mee te leven. 2 uur onderweg krijgen we het slechte nieuws dat hij is overleden en we zijn blij voor Leon dat hij bij zijn familie is gebleven in deze onzekere tijd.
Rond de middag bereiken we het stadje Cambridge en we strijken neer bij een plaatselijk kerkje. Wat echter geen dienst meer doet als zodanig. Toccata  cafè, bakery en store is het inmiddels. Een hele leuke combinatie van een winkel beneden, die vol staat met plaatselijke lekkernijen en nationale spulletjes zoals Marino, -possem wollen sjaals, All Blacks rugby fan attributen, Maori sierraden en nog veel, veel meer. Op een opengewerkt deck vinden we een café met NZ zoete heerlijkheden, gezonde quiches, sandwiches en hartige taartjes. De cappu is ook hier weer door een getrainde 'barista' klaargemaakt en is bijzonder fotogeniek met een chocolade siroop gevormde muzieksleutel op het melkschuim. Met uitzicht op de besneeuwde kappen van Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe maar nu gezien vanaf de oostelijke kant rijden we de 'Dessert road' op. De weg is in verband met het weer niet altijd open. De borden geven echter aan dat alles ok is en we genieten van een (wederom) onbeschrijflijk mooi uitzicht. De woestijnweg doet zijn naam echter geen eer aan. Er is in geen velden of wegen een stuk braakliggend zand te zien. De beplanting onderaan de bergen heeft wel een beige gloed over zich. We stoppen regelmatig om de sneeuw van verschillende kanten te fotograferen. Een kleine pitstop in het Taihape (Wanganui district) Brown sugar cafè, wordt gehouden, om ons zelf bij te tanken met de nodige cafeïne. Verder rijdend naar het zuiden hebben we aan onze linkerkant een soort diep uitgesneden vallei. Een brede canyon om het zo maar te noemen. Helemaal onderin stroomt hier de Whanganui rivier, die door velen wordt gebruikt om te kajakken of te wildwater varen. Het aangedane stadje Bull, is bijzonder trots op zijn naam. Alles wordt dan ook doorverwezen naar dit trotse dier. Zo hebben ze bull- burgers, schoonheidzaken die je bulltifull maken. Wekt de plaatselijke makelaar de indruk dat de huizen hier affordabull zijn en krijgen we aan het einde van het dorp een groet van een bullboard. Rond een uur of 8 aangekomen in Wellington, is het op en top Hollands weer; harde wind en veel regen. Niet uit het veld geslagen door dit winterse weer, trotseren we deze op zoek naar een welverdiende wijn met vega nachos in 1 van de vele cafes, met uiteraard de nationale sport rugby op het scherm.

Wellington - Palmerston North, 24 juli

We worden beide wakker van het geluid van een doorgetrokken toilet op de etage boven ons. Het water stroomt door een rioolbuis die door onze kamer loopt. Het is nog steeds naar weer (grijs, regen, harde wind) buiten en we besluiten op het gemakje een ontbijt te gebruiken in het hostel en daarna rustig de 2de hands winkels in de stad te verkennen. De culturele tour wordt gedaan in het Te Papa museum aan de waterfront in de stad. Het interactieve museum voldoet aan de laatste wensen qua beeld en geluid. Informatie over de geologische bijzonderheden en de aardbevingen worden heel interessant weergegeven. Er is een klein huisje waar je in kan plaats nemen en daar de beelden ziet van een aardbeving en even later, deze zelf ondervindt als het huis gaat schudden en beven. Een afdeling verder zie ik mijn eerste 'echte' kiwi vogel. Opgezet weliswaar. We zijn toe een pauze na het vele rondlopen en stappen in de auto voor een rit langs de baai. Er staan grote villa's op de kliffen. Die op sommige plaatsen meer dan 40 meter hoog zijn. Om toch snel op het strand te komen hebben sommige kapitale huizen een eigen kabelbaan naar beneden. Of naar boven zogezegd, wat toch altijd iets vermoeiender is dan de klim naar beneden. Bij Greta Point nemen we heel ongezond een bord frietjes met een drankje. We besluiten om een stuk verder naar het noorden te rijden, zodat we morgen niet weer 9 uur achtereen in de auto zitten. We hebben nu het uitzicht op zee en het Kapiti eiland, hetgeen wat we gisteren in het donker voorbij zijn gescheurd. We maken een stop in Levin om bij een groentenstalletje langs de weg verse vitamine in te slaan. Hier zijn de groenten stukken goedkoper dan in de supermarkt. Zo hebben we avocados voor 50 cent, een zak wortelen voor 90 cent en een halve kool voor een dollar. Super cheap! Net voordat het donker wordt, rijden we door 'Shannon' heen. Waar we allebei uit enthousiasme roepen wat een leuk dorpje het is. Knusse bakkerijtjes met bijhorende cafeetjes, hippe winkeltje met woonaccessoires en kleding. Allen met een keurig onderhouden exterieur. Op de radio klinkt een country nummer wat ik hier al veelvoudig heb gehoord. Niet echt onder de indruk van dit genre, zing ik deze luidkeels mee. Tania kijkt me verbijsterd maar geamuseerd aan. 'Dit nummer, vertel ik haar, zal altijd mijn 'New Zealand, ik rij door het platteland met mijn country liedje op de radio' nummer zijn'. Als het ooit weer ten gehore wordt gebracht, zal ik weer terug zijn in NZ, tourend in mijn UD en uitzicht hebben op de groene bergen met de miljoenen schaapies en koetjes. Aangekomen in Palmerston North (ik ben nog aan het onderzoeken waar zuid  is..) hebben we al snel ons geplande hostel gevonden. Binnen een handomdraai maken we een heerlijke salade met wortelrasp, flinterdun gesneden kool, rijpe avocado en een dressing van bij elkaar geraapte kruiden en olie uit gemeenschappelijke keuken klaar.

Palmerston North - Auckland, 25 juli

We staan klaar om te vertrekken uit "Peppertree" hostel, als de gastvrouw ons verteld dat er verschilende wegen, waaronder 'desertroad', zijn gesloten ivm de ernorme sneeuwval van vannacht. De weg naar Taihape is zelfs voor de eerste keer afgesloten. Het is hetaal net de route die we gepland hebben, dus we zullen wat anders moeten verzinnen. Wanganui is de oplossing. Komt voor mij ook weer goed uit, want was daar een paar dagen geleden op weg naar toe, totdat ik de 'forgotten world highway' tegen kwam.. En als we dan toch naar Whanganui gaan, of we dan ook iemand mee kunnen nemen? In eerste instantie staan we (Tania en ik) er beide niet echt 100% positief tegenover maar mijn karma geweten begint al snel te knagen. "Ik zou het ook enorm kunnen waarderen als ik zonder vervoet zou reizen en ik met iemand mee zou kunnen rijden", is mijn reizigers gedachte. Ok, spring maar achterin! Kris, een jonge Duitse knul met 2 piercings aan de zijkant van zijn mond, zit braaf achterin en geeft overal netjes antwoord op als ik hem iets vraag. Ook de opdracht die ik hem geef, voert hij netjes uit. 'De opdracht van vandaag luidt, denk maar niet dat je zomaar mee mag rijden.. om in het stadje Bulls zoveel mogelijk woorden met 'bull' te vinden. Tania zoekt snel pen en papier om zoveel mogelijk aangepaste woorden te noteren die Kris hardop met ons deelt. Het lijstje bevat oa: Verhuisbedrijven; transport-a-bull & move-a-bull | Opslag: store-a-bull | Bibliotheek: read-a-bull | Stadhuis: social-a-bull | Politie bureau: const-a-bull | Drogist: indispense-a-bull | Toiletten: relieve-a-bull. We besluiten, nu we hier tocht de grootste lol hebben, om een flat-white-coffee stop te maken. Niet gepland zet ik mijn auto voor een Nederlandse winkel (The Windmill Deli, eat-a-bull) met uiteraard een Hollandse eigenaar. Ik geeft Tania en Kris even een spoedcursus wat te eten, wat te drinken en vooral wat niet te luisteren. Ik leg uit dat bij een babybezoek beschuit met muisjes wordt gegeten, dat we stampot in de winter eten, we standaard een koekje bij de koffie serveren en dat knabbelen op 'drop takjes' (zoethout) bij kinderen en jeugd heel gewoon is. Bij Whanganui aangekomen dumpen we Kris en rijden richting het noorden. Borden langs de kant van de weg geven aan dat verschillende wegen nog steeds zijn afgesloten. Verzekerd van mezelf denk ik dat als er een weg echt is afgesloten, je altijd wel links of rechts kan om een alternative route te rijden. Hoger in de bergen zien we al verschillende bergtoppen met een witte waas. En hoe hoger we komen, hoe meer sneeuw als een deken over het landschap ligt. Ik denk dat je nooit te oud bent, om het enthousiasme van 'sneeuw zien' te voelen. Tania zegt dat ze al jaren geen sneeuw meer heeft gezien en ik vindt het raar om op 25 juli door een besneeuwd landschap te rijden.. Door alleen maar tegemoet rijdend verkeer en geen volgend verkeer te zien, begin ik toch aan mezelf te twijfelen. Het zou best weleens kunnen zijn dat dit de enige route is en als deze is afgesloten, we heel het eind weer terug moeten rijden.. 'Nooit aan jezelf twijfelen', zou een basisregel in de opvoeding moeten zijn. Natuurlijk is de weg open! Opgelucht rijden we verder door een wit landschap en aangekomen bij een nog niet eerder gereden gedeelte van het Tongariro park, nemen we ruim de tijd om besneeuwde vulkanen te fotograferen.

National Auckland Museum, 26 juli

Wat te zien vandaag? Ga ik richting de Coromandel Penunsila in het oosten? Naar het 90-mile-beach in het noorden? Of rust ik even uit? Al sta ik weer te springen om nog meer uitzichten in me op te nemen, besluit ik om het even rustig aan te doen vandaag. Ik heb het rijk alleen in huis. Iedereen is aan het werk, dus beslit me maar even nuttig te maken. Keuken opruimen, schoonmaken, koelkast poetsen, pompoen-wortelsoep maken voor mijn tante (die helaas niet zo lekker is als in huize Tzum) en Maori legendes lezen in mijn geleende boeken. Na mijn tante met een warme lunch te hebben onthaald, vraag ik haar mee te gaan naar het National Auckland Museum. Een uur later struinen we langs allerlei soorten kunst. Maar waar de interesse natuurlijk in het bijzonder naar uitgaat, is de geschiedenis van de Polynesische mensen, de flora & fauna en de vulkanen die het land rijk zijn. Uiteraard weet ik inmiddels wel wat van het verleden maar het is opmerkelijk om te zien, hoe dicht de Maori 'kunst' bij die van de Indonesische staat. Het houtsnijwerk in beelden, kammen die ze gebruikte, de manier van riet weven en het maken van sieraden is bijna identiek aan de voorwerpen die mijn ouders uit Indonesie hebben meegenomen. Op de afdeling van de vulkanische activiteiten zou ik wel een paar uur kunnen rondlopen om elk geschreven woord te lezen en om met open mond te staren naar alle foto's en video's die zijn gemaakt. Ook hier een huisje waar getracht wordt de realiteit na te bootsen van een vernietigend natuurverschijnsel. Dit keer een zicht op de baai van Auckland met bubbelend water, een aardbeving, een eruptie die gevolgd wordt door een tsunami en een wolk van as. Niet zo ondenkbaar, aangezien er nogal eens wat vulkanen hier uitbarsten en de laatste 4 jaar geleden was. Verder een mega grote vogel, genaamd Moa. Die de grote broer van de hedendaagse Struisvogel en Emu is maar helaas is uitgestorven. Weer een aantal Kiwi's gespto maar nog steeds geen levende. En uit de kluiten gewassen Albatrossen. (Die wil je niet tegen je voorruit hebben tijdens een rit naar het strand) Zou Jurrasic Park hier ook opgenomen zijn?

Coromandel Region - Mount Maunganui, 27 juli

De Coromandel Region heb ik nog niet compleet afgemaakt. Daarmee bedoel ik dat de appendix van het noordereiland nog niet helemaal is afgereden. Ik ben eerder tot Thames gekomen wat aan het begin van de Penusila ligt. Vorige week week was nog op het nieuws dat de 84-jarige brug ernaar toe, wat onderdelen had verloren en daarmee voor een kilometers lange file zorgde voor de families die net aan hun wintervakantie begonnen. Aangekomen blijkt de brug tijdelijk te zijn opgelapt. De werkzaamheden aan de brug die ze ernasat aan het bouwen zijn, gaat gestaag door. Aan mijn rechterkant heb ik steile bergen en aan de linkerkant de zee met nul! vluchtstrook. "Concentreren Ankie. Concentreren!" Er liggen groene eilandjes voor de kust en aangekomen bij Coromandel Town ligger er ontelbare zeilboten in de baai. Ik vervolg de bochtige weg naar Whitianga wat volgens sommige legendes de plaats is, waar de Polynesische zeevaarder Kube is aangkomen. Een stuk verder passeer ik 'hot water beach', waar je je eigen 'spa' in het zand kan graven. Het is tijd voor een pauze. Het geconcentreerde rijden door de haarspeldbochten begint zijn tol te eisen en ik ben toe aan wat cafeine. In Whanamata ga ik bij een barretje naar binnen en wordt meteen aangesproken door 2 lokalen. De keurige oude dame is spraakzamer dan de oude heer die al heerlijk aan een biertje zit. Ze denken dat ik een Canadeese ben, wat ze naast 'Amerikaanse' eigenlijk altijd denken. Ik neem plaats naast hun, om een kort gesprekje met ze te voeren. En ga op hun aanwijzing een kijkje nemen bij het strand. Het eind van de middag nadert sneller dan de bedoeling is. Ik ben nog niet half zo ver als ik zou willen zijn. Ik rij langs het bekende wijnhuis Norton Estate. Heb helaas geen tijd om te stoppen en een liters in te slaan. Morgenavond wordt ik weer terug verwacht in Auckland. Vrijdagmorgen om 8 uur wordt ik namelijk opgehaald voor een eilandbezoek.

Mt. Maunganui - Whakatane- Auckland, 28 juli

Vanuit Mt. Maunganui vertrek ik in de ochtend verder over de Pacific Coast Road. Soms ben ik een enorme chauvinist en ben ik maar wat trots op de Nederlandse roots die ik hier vindt. Zo kom ik bij meerdere plaatsen de straatnaam: The Strand, tegen. Uiteraard ligt deze straat/boulevard altijd aan zee. Daarnaast zijn er met een klein herkenningsteken-vreugde-kreetje 'steen road' en 'vogel road; opgemerkt en uitgeroepen. New Zealand heeft de primeur als het gaat om de stemrecht van de vrouw. Dit in onze westerse wereld van democratie. Echter het gelijk stellen van vrouwen en mannen is al vele honderden jaren voorgedaan in Whakatane. Voor vrouwen was het verboden om de kano/boot voor te bewegen. Bij extreme weersomstandigheden en kans op verdrinking en afdrijving naar de oceaan, mocht een vrouw toch van haar vader aan de peddel staan en 'Waka als een man'. Oftwel de boot voortbewegen als een man. Hieruit voortgekomen en de wereldgeschiedenis bij de Maori's ingegaan als; de gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Hier in de bakermat van de gelijkheid, Whakatane, eindigt mijn reis naar het oosten van het noordereiland en keer ik terug naar de grootste stad van NZ; Auckland. Via de Higway 30 rij ik terug richting Rotarua en ga via Cambridge en Hamillton verder naar het noorden. Aangekomen bij Tirau, wat bekend staat om de glofplaten kunstwerken en speciale gebouwen, tijd voor een pauze. Ben hier inmiddels al 4x door heen gescheurd.. Mij is ingefluisterd dat ik het hokey pokey ijs maar eens moest proberen. En daar in het golfplaten kiwi souvenir winkeltje, vormgegeven als een hond (naast het golfplaten schaap waar het info centrum in zit) een Home-made-in-New-Zealand hokey pokey ijsje. Jammie, jammie.

Tiritiri Matangi Island, 29 juli

Een grote groene koffer wordt aan boord gebracht. Samen met Mary, Cloe, Vincent en Stresskip gaan we aan boord. De ferry met ongeveer 40 aanwezige, vertrekt vanuit de Queu Auckland met een tussenstop in Gulf Harbour naar Tiritiri Matangi Island. Het eiland wat vrij noordelijk boven Auckland is gelegen, is een beschermd natuurgebied wat bol staat van natuurlijke planten en vogelsoorten. Een wandeling richting de vuurtoren boven op het eiland laat me al snel kennis maken de inheemse vogel de Tui. Eigenlijk gewoon een zwarte Merel maar dan met een wit befje. Een foto van het grindpad met een plantje op de voorgrond op mijn camera, laat zien dat ik net te laat was voor een klein kwarteltje wat overstak. De vogels hebben niet te vrezen. Er zijn geen natuurlijke vijanden en met zorg wordt de bezoekers geadviseerd om hun tassen en jassen na te kijken op insecten en/of ongedierten. Om het zo te houden. Even later een Stitchbird (met geel kraagje), een Kakariki (groene dwergpapagaai), een Saddleback (met bruin ruggetje), een Brown Tael/Pateke (een zeer zeldzame eend met 6 ukkies) en een Takahe (familie van de Pukeko) gespot, als een echte vogelaar. De Takahe ziet eruit als een vogel die niet kan vliegen, is blauw van kleur en is een kruising tussen een pauw, kalkoen en een pinguin. Er werd gedacht dat deze inmiddels was uitgestorven. Nog niet, althans, voorzover ze niet de lunches van de gasten blijven stelen. Verder hebben we in 2 speciaal gebouwde broedkastjes, 2 blauwe pinguins gezien. Dezelfde waar ik een ontmoeting mee had op Philip Island in Australie. We bereiken de vuurtoren, die uitzicht geeft op verschillende eilanden rondom en de stad op het vaste land. De grote groene koffer wordt op tafel geplaatst. De koffer, eigenlijk meer op z'n plek achterop een oude MG met open dakje, is volgeladen met salades, broodjes, speciale kazen, koffie en wijn. Aan alles is gedacht en het laat ons dan ook bijzonder goed smaken. Voordat we in de middag terug gaan naar de boot, maken we nog een wandeling over het eiland. Cloe en Vincent lopen graag voorop. Aangezien Vincent met zijn kleine gestalte (4 jaar) graag de leiding neemt. Alsmede, hij en zijn moeder 'Stresskip' geen symphatieke vrouw vinden. (Stresskip is een collega-vrijwilliger van Mary die oa verantwoordelijk zijn voor het aanplanten van bomen en begeleiden van mensen op het eiland Motutapu. Echter ze beschikt niet over de sociale vaardigheden die daarbij horen) Maakt niet uit, je kan niet overal goed in zijn.

30 juli

.. Even een break..

Reizen is niet altijd het meest relaxte wat je kan doen. Dus ik heb besloten om er even afstand van te nemen.

Nu ik toch aan de andere kant van de wereld zit heb ik besloten om verder de Pacific op te gaan. Ik ga even op vakantie.. naar Tonga..                                                                                                                  

'