USA Herfst 2010

 In november en december 2010 zat ik voor een aantal weken in de de Verenigde Staten.

 
 

Bijgeloof

6 nov '10

Het is zaterdag 6 november. Vorige week met behulp van vrienden en ouders verhuisd naar het noorden des lands. Mijn woning heb ik zonder traan gedag gezegd, mijn begeerde keuken nog een kleine poetsbeurt gegeven en mijn tuin planten die ik groot heb gebracht, nog een laatste blik gegund. Dat was het dan, mijn eerste echt koophuis. 6 jaar en 6 maanden, alsof het niets is.
6 is mijn ongeluksgetal..
Sommige families blijven 30 in een zelfde huis wonen. Kan ik me niet voorstellen. Nu ingeschreven in friesland, of all places...
Keuzes maken horen bij het leven. Makkelijke en moeilijke.
 
Inmiddels al meerdere keren wakker geworden van de altijd aanwezige wind die hier waait. En met zekerheid weet ik te zeggen dat het hier altijd 3 graden kouder is dan in het Brabantse zuiden. Ik heb mijn intrek genomen op de zolder van de pastorie. Deze ruimte heeft nooit een moderniserings make-over gehad, dus straalt het alleen de sfeer 'zolder' uit. Met wat geduw en getrek zijn de meeste meubelen waar ze staan moeten en heb ik de ruimte als een heuse 'suite' ingericht. De badkamer moet echter gedeeld worden. Ik kan in mijn eigen bed slapen en ben wel geteld 4 uur bezig geweest om al mijn kleding te ordenen. Mocht mijn geld nu eerder op zijn dan gepland, dan kan ik via marktplaats een klein kapitaal ophalen door ze te koop te zetten..
Stilletjes aan ben ik mijn tassen aan het pakken voor de reis naar Amerika. De boodschappen die moeten worden gedaan zullen een hoge factor 'Hollands' hebben, om de overzeese familie mee te bevoorraden. Kroepoek, satésaus, suiker-banaantjes, drop, hagelslag en sukerbolle (of te wel suiker brood) zijn de favorieten en zullen met een glimlach door de douane worden gesmokkeld. Met de gedachte aan alle bompakketjes uit Jemen en het recent neergestorte vliegtuig in Cuba, hoop ik dat ik de juiste datum en het juiste vluchtnummer heb gekozen.
9 blijft mijn geluksgetal, al begrijpt de staatsloterij dat helaas nog steeds niet. 9 november zal er om 10.20 uur worden plaatsgenomen op vlucht 239. Mocht het onverhoopt toch misgaan, dan zal ik mijn bijgeloof voor altijd naast me neer leggen, beloofd. 

 

 

Back to school

15 nov '10

Als een 'echte Amerikaanse' sta ik om half 8 in de morgen met mijn mok als 'coffee to go' en mijn kant en klare "chocolate chip" pannekoekje, warm uit de broodrooster in mijn handen. Klaar om met mijn schoonzus naar college te gaan. (De sportschoenen onder de spijkerbroek bij dit plaatje, vond ik net even te ver gaan) Ze is assistent proffesor in de kunst en geeft les in Gainesville (Oakwood) Georgia. Vandaag voel ik me weer even leerling als ik na een korte rondleiding plaats neem in de aula. Het gevoel wat ik vroeger op school had ontgaat me dit keer ook niet. School is niets voor mij. Nooit geweest en dat zal het ook nooit worden. De leerlingen die er rondhangen bekijken de andere leerlingen alsof ze op het terras zitten.  Even schieten beelden van tv series en films door mijn hoofd waar de studentencultus in wordt geschetst. Misschien denk ik meer aan het highschool fenomeen waar gelijken elkaar aan een tafel treffen en een ander buiten deze vallende groep geen gehoor krijgt als deze daar durft te verschijnen. Kort gezegd, een gevoel van onbehagen treft me, als ik de aula rondkijk en me de verveling en misplaatstheid van vroeger in me voel terug komen.

In de tussentijd is er natuurlijk wel wat veranderd. Multi media is enorm en inmiddels beschikken de meeste leerlingen over hun eigen laptop. Mocht deze vergeten of gecrasht zijn, dan is er naast de aula een grote ruimte: een Gamer room en Cybercafe met bijhorende muziek, met pc's en beeldschermen zo groot als een 66 inch flatscreens tv. De meeste pc worden in beslag genomen door jongens die een soort 'world of warcraft' aan het spelen zijn. Mocht de ruimte geen vrije pc's meer bieden dan kan er ouderwets getafeltennist, gepoold of geair-hockeyt worden. Een ouderwetse juckbox staat er voor de sier.

Ik heb een plaats gevonden achter het tafeltje van Jack, een oude militair van eind 40. Hij verkoopt badkamer spulletjes als tandenborstels, scheermesjes, scheerschuim en tissues. De opbrengst wordt gebruikt om de uitgezonden militairen met kerst leuke, nuttige spullen op te sturen. Hij is zelf ook nog/weer student en bestudeert zijn wiskunde al turend over zijn brilletje en schrijft zijn sommen als een gedreven leerling op zijn vergeelde notitieblok. Hij wordt gestoord door een jonge student van begin 20. Hij heeft overgewicht en de zwaartekracht is niet bevorderlijk voor de verdeling van zijn vet. Hij praat ongelofelijk nichterig en heeft een protserige tienerring om zijn vinger. Bij het praten legt hij herhaaldelijk zijn handen op zijn borst en gooit hij het hoofd in de nek. Het knauwerige Amerikaans wordt verder onderuit gehaald door de lange vrouwelijke uithalen van zijn stem. Voor de juiste beeldvorming; hij heeft met bijzondere nauwkeurigheid een lijntje met oogpotlood getekend op zijn onderste ooglid. Zijn verder wel vriendelijke gezicht wordt gekenmerkt door volgens mij immer opstaande mondhoeken.
Met de vraag, 'wat was je naam ook alweer?' (alsof Jack in de 3 minuten dat ze praten een naamsverandering is ondergaan..?), steekt hij sierlijk zijn hand uit om Jack te bedanken en hem een prettige dag te wensen. Hij neemt even verderop plaats aan een tafeltje wat het dichtst bij de keuken/shop grenst.

Even later komen 2 jongens langs de tafel van Jack gelopen. Afgezien van het grote  bord wat aan de tafel hangt en de militaire tas die boven de tafel uitpuilt, vraagt 1 van hen aan Jack of hij in het leger zit. Jack knikt ja en de jongen geeft hem een hand en bedankt hem voor de service...
Ik wist dat de militairen hier geëerd worden. Bijna onmisbaar omdat veel auto's een 'ribbon' met onmiskenbare legerlook print, voor het leger heeft, waarop staat:
We support our troops! In NL kennen we voor zover mij bekent alleen 'pink ribbon'' voor de strijd tegen borstkanker.

Bijzonder die waardering.. Iets wat wij niet openlijk laten blijken.
Toch weer wat geleerd vandaag.
 
 
Thanksgiving

25 november

Op elke 4de donderdag van de maand november wordt in de VS thanksgiving gevierd. Het gaat terug naar 1621 waar de eerste pelgrims op Amerikaanse bodem vierde dat er een oogst was gelukt (met dank aan de indianen). Tot op de dag van vandaag wordt er maïs, zoete aardappelpuree, pompoentaart, pecannotentaart en niet te vergeten, gevulde kalkoen gegeten. Het laatste is ook echt waar ik enthousiast over ben, NOT..

Deze dag dient altijd met familie of vrienden te worden gevierd.
In de voormiddag, het maal begint meestal rond een uur of 2, 3 uur, zal ook hier de tafel volzitten met 11 personen. In de ochtend zijn de voorbereidingen al getroffen voor het klaarmaken van de kalkoen. Mijn zus en ik zijn maar een uurtje gaan hardlopen.. Ook om alvast de aan te eten kilo's voedsel en de mojito's + rosé te verbranden. Gisteren liep ik ook op deze inmiddels vaste route, the greenway, een hert tegen het lijf. Hij (of zij) was net gaan zwemmen in het water van de Oconee river die door het natuurpark stroomt. Het keek me recht in mijn ogen aan en was niet eens bang. Op het gemakje huppelde het, het pad over en met een laatste sprongetje verdween het in de begroeide bosrand. Onze ontmoeting was vluchtig maar van zeer dichtbij. Hiermee aan te geven dat dieren levend meer voor me betekenen dan dood. Maar helaas deze morgen geen ontmoeting met hert, alleen tussen dead turkey and me.

De vrijdag na thanksgiving is traditioneel gezien black friday. Black refereert na het de kleur dat de winkeliers op hun account zien ipv de rode cijfers, zeker in de crisis waarin ze nu verkeren. Wij zouden zeggen dat het 'zwart van de mensen' zou zien. Maat misschien zien ze dat hier als discriminerend. Om de drukte te spreiden gaan sommige winkels al open om 12 uur s'nachts. Sommige aanbiedingen zijn blijkbaar het wachten waard want op een tv interview was te zien dat iemand al vanaf woensdag 12 uur smiddags stond te wachten om als een van de eerste gegadigden bij een bepaald koopje te zijn. Voor hem dus geen kalkoen op de dankzeggingdag..

Nadat we op donderdag hadden genoten van de kookkunsten van familie en vrienden en in de pauze tussen het hoofdgerecht en het dessert über Amerikaans 'american football' hebben gekeken met de mannen, zijn zus en ik er stiekem tussen uit gepiept om met haar bijzonder hollands getinte (oranje dus) open Jeep Wrangler V8 de straten in de stad onveilig te maken. Mensen die rustig een rondje aan het lopen waren en zich vol hadden gevreten aan de kalkoen en graag weer een beetje lucht in hun eetkanaal wilde hebben, werden bruut opgeschrikt door onze luidruchtig Amerikaanse volbloed. Een beetje kattenkwaad op deze verdere burgerlijke dag kan geen kwaad, dachten we zo.

Thanksgiving draait niet alleen om eten maar om het samenzijn en de dankbaarheid voor de goeie dingen in het leven. Zoals wij in Europa meer kerst als gelegenheid zien voor dit soort zaken, is 'dankzegging' op deze 25ste november voor mij een dankzegging aan mijn nichtje. Mijn nichtje is de stoerste, sterkste en slimste van alle kindjes van 3 jaar. Uit nog onnauwkeurig onderzoek is gebleken dat in de 100 cellen die ze uit een beenmergpunctie hebben verkregen geen enkele kankercel zit. Ik ben zo trots als een pauw op mijn kleine nichtje. Mijn zussen en ik hebben een traantje van blijdschap weggepinkt. Nu hopen dat het volledige onderzoek resultaat net zo positief mag zijn. We horen het rond de kerst. In de tussentijd zal zij als interim assistent zuster op de kinderafdeling meehelpen. Had ik al gezegd dat ze de stoerste en de slimste is?

Happy thanksgiving

 Tornado (waarschuwing)  

2 december '10

Aan het eind van de middag kregen we via de tv een tornado waarschuwing. Deze heeft al 1 huis compleet verwoest, hier zo'n 50 km verderop. De snelweg bij Atlanta staat blank. Daar staat zo'n 60 cm water met 2 auto's erin die niet meer verder kunnen en een hele lange file.

Nog even snel mijn fotocamera op de oplader voordat ik iets mis.. Bedenk ik me snel.
Inmiddels begint het donker te worden en enthousiast als ik ben check ik om de 5 minuten of de takken van de bomen door de wind al in beroering worden gebracht. Nog geen regen te zien al is het aan de hemel bewolkt en grijs. Als een tennis wedstrijd volg ik de meteoroloog op tv en het uitzicht naar buiten. Meteoroloog, buiten, meteoroloog, buiten, buiten, meteoroloog. Voor de zekerheid wordt er gevraagd waar te schuilen mocht het daadwerkelijk spannend worden. Het washok blijkt het antwoord. In het midden van het huis, zonder ramen. Daar kan ik me wel in vinden.
Na een tijdje blijkt de tornado waarschuwing niet meer actief.
(wat een anti-climax!) Maar de waarschuwing voor zwaar onweer, met kans op het aanrichten van zware schade en veel regen, blijft. We horen een half uur later dat de regenbui ons huis heeft bereikt. Een ware moesson klettert op het dak.

Donker dat het inmiddels is, met het feit dat het huis op een berg staat met veel begroeiing, is het uitzicht bijna nihil. Ik stap voorzichtig op blote voeten naar buiten met de beschutting van de veranda onder en boven me, om wat foto's te maken. Maar het regent zo hard dat ik door de druppels niets kan zien.
(Door de bomen het bos..... is voor de meeste wat herkenbaarder..)
Een uur later geeft mijn zus de melding dat de garage onder water staat. Mijn neefje en ik trekken de stoute schoenen aan (lees: rubberen kaplaarzen) en we gaan op verkenningstocht door de tuin waar op sommige plekken het water 7 cm hoog staat, richting de straat. Het water loopt van de massieve trap voor het huis, als een waterval op zeer hoge snelheid de straat op. De duizenden blaadjes zijn inmiddels weggevaagd door de snelle waterstroom die van de berg komt afgespoeld. Buiten is het lekker warm, de onweer is weg en de regen voelt als een warme tropische douche.

De volgende dag besluit ik de schade op te nemen bij The Greenway. Met mijn mountainbike trotseer ik op meerdere plekken het ondergelopen pad. De Occonee river staat zeker 60 cm hoger dan normaal en op sommige plekken is het buiten de oevers getreden. Er ligt al enige dagen een dood hert in het midden van de rivier, alá  ''Dances with wolfs', bijzonder ranzig dus.
Maar deze is of door de snellere doorstroming meegenomen of niet meer te zien door de hoeveelheid water. Er zijn verder wat bomen gesneuveld en her en der zijn er waterbassins ontstaan. De anders altijd aanwezige eekhoorntjes en vogels zijn nergens te zien. Zullen wel ergens aan het opdrogen zijn.
De staat heeft al enkele jaren een tekort aan water. In de zomer wordt er vaak een noodverordening uitgeroepen, dat er niet onnodig water mag worden verbruikt. Deze geldt bijvoorbeeld voor het bewateren van de buitenplanten. Een boete hierop kan 500 dollar of meer kosten.

Met dit in het achterhoofd is de regen hier lang niet zo erg als in ons koude kikkerlandje. Waar ik op het moment heel blij mee ben dat ik daar nu niet aanwezig ben. Zittend op de schommelbank, hangend aan de porch, genietend van de blauwe lucht en de laatste zonnestralen van de dag met de fluitende vogels en de springende eekhoorntjes op de achtergrond, ben ik nog niet klaar om mijn ijzers uit het vet te halen. Alhoewel ik nu officieel wel een Fries ben natuurlijk, hhmm.

 

Asheville, North Carolina

10 december '10

Ik ben een luxe paard. Hiermee gezegd dat ik nog nooit in een hostel heb overnacht. Het enige primitieve wat ik op mijn lijst mag zetten, zijn overnachtingen in een tent. En die slaapjes kan je tellen op 2 handen. Toen ik de leeftijd kreeg om zelf te beslissen waar te gaan slapen, was dat meestal een appartement of een hotel/motel. Afgezien van het feit dat ik op 17-jarige leeftijd mijn intrek nam op de graanzolder van de schuur, wat voor de meeste mensen een beetje raar is en te vergelijken met camperen, heb ik bijna nooit ergens geslapen waar je iets moet delen met vreemde mensen.

Vandaag ben ik vertrokken naar Asheville, North Carolina. Een kort tochtje van 3 uur die me deed leidde door de noordelijke gedeelte van Georgia & een stukje van South Carolina. Onderweg zag ik grote meren, met een mooie mist boven het water. Houten bruggetjes en idem looppaden, leiden langs het stille water die de schaduw van de bomen weerkaatste als een spiegel. Ik kan mijn grijns niet onderdrukken als ik dit mooie landschap aanschouw, mijn vrijheid voel en verder nul verantwoording voel jegens werk of andere dagelijkse beslommeringen cq verplichtingen. Ik voel me zo vrij als een vogel en ik hoop dit ik dit gevoel nog veel vaker mag voelen op 1 van mijn reizen of gewoon op een dag waar alles goed, zo niet perfect is.

Na mijn spullen te hebben afgegooid bij Paul & Sharky's, het hostel vernoemd naar de twee overleden goudvissen van de eigenaar... heb ik een plekje gevonden bij het Sunny Point café aan Haywood, volgens de man van het hostel 1 van de beste plekken in de VS om te gaan ontbijten. Misschien komt het omdat ontbijt hier tot half 3 in de nacht wordt geserveerd.
Ontbeten had ik al, dus ga voor de lunch. Alhoewel in hoeverre is French toast (wentel teefjes) een lunch te noemen? Verschillende vitamine C liggen keurig gerangschikt op mijn bord en natuurlijk ontbreekt de creamcheese en maple sirop niet.

Mijn koffie wordt op zijn Amerikaans bijgeschonken door een aardige 'dijk' en op een moment van afleiding neem ik een slok van mijn 2de kop en verbrand onnoemelijk mijn lippen en tong...
Bij de eerste stap die ik buiten zal zetten, zal ik daar waarschijnlijk niets van voelen omdat het hier 1 graden onder nul is en her en der nog plukjes sneeuw liggen. Florida was in overweging. Zeker 20 graden warmer, maar die zijn al meerdere keren bezocht. North Carolina nog niet.

De Appalachee,- Cherokeegebergten en de Blue Ridge mountains (Unesco) zijn klaar voor de winter. Alleen de evergreens staan nog groen op de heuvelrug. Vanmiddag een trip naar Biltmore Estate. Geroemd om de enorme groots, luxe en aangelegde Franse tuinen. (Ontwikkeld door dezelfde architect die Central Park heeft getekend) En niet te vergeten het immense huis met 250 kamers. En nee, dit is geen hotel. Het is nog steeds in het bezit van de familie die het heeft gebouwd, de VanderBilts.

De Zeeuw, die ik toch wel een beetje ben, vindt 64 dollars teveel van het goede en besluit eieren voor het geld te kiezen en maar te gaan genieten van een van de vele bospaden. Totdat Max Poppers, 3de generatie Amerikaan/Amsterdammer komt vragen of ik vragen heb. Ik zeg hem dat ik alleen de tuinen wil zien en niet geeintresseerd ben ik het gebouw aan de binnenkant. Toch heb je daar een entree bewijs voor nodig. Hij geeft me het advies om na 4 uur terug te komen. Dan kan je namelijk 2 dagen van het park genieten. Dat lijkt me wel wat. In de tussentijd doden we de tijd door te kletsen over Parijs, de Eiffeltoren, Amsterdam, Haarlem en Utrecht en natuurlijk de kleine weetjes van de Biltmore Estate, voor intimi uiteraard. Morgen wordt een koude maar zonnige dag, vanaf half 9 is het terrein open en dan is er tijd genoeg om het duizenden hectare Estate te gaan fotograferen.

 

  

Biltmore Estate

16 december ‘10

De Biltmore Estate is geopend in 1895 door George VanderBilt. Oorspronkelijk waren dit Nederlanders en kwamen uit de Bilt bij Utrecht. Na enorm veel geld vergaard te hebben, (de familie is de rijkste familie van de wereld geweest) met spoorwegen en boten, is het Biltmore als buitenhuis gebouwd. Wat er fascinerend aan het huis was, was dat er al zoveel moderne techniek in zat, voor die tijd. Zo moest het huis compleet gebouwd worden van steen en beton om het zo brandveilig mogelijk te maken. In de kelder is er een verwarmd zwembad met onderwater verlichting, een fitness ruimte met oa roeimachine… In één van de kamers was er een groot orgel en de lucht werd door een speciale motor in de kelder voorzien van lucht. De moderne keukens beschikte over inloop-koelingen, intercom en zelfs 2 voedselliftjes die leidde naar de eetzaal. Nu kijkt niemand daar meer van op natuurlijk, maar ik praat over 115 jaar geleden!  Wat geld allemaal niet mogelijk maakt…

Enfin, de route die er is gelopen door het huis, met 8000 andere mensen…, was langs  protserige tafels, stoelen, dode dieren aan de wand en veel Perzische tapijten. Hier en daar hingen wel schitterende etsen van Franse kastelen uit de Loire, die als voorbeeld hebben gediend voor de bouw van het Estate. Ach, je kent het wel, oude gebouwen met idem interieur. Na een beklemmende wandeling met veel te veel toeristen, ben ik gaan wandelen in de tuinen. Het terrein rond het huis is  groot en bestaat onder andere uit serres, aangelegde tuinen, bos, meer, rivier, wijngaard, hertenpark en 1 hotel. Het is alleen te bezichtigen in één dag als je met de auto rondrijd. Eigenlijk is er teveel over te vertellen, dus mocht je in North Carolina zijn, dan is een bezoekje voor 64 dollar het echt wel waard.

Asheville is een lief klein stadje vol met kunstwinkeltjes, boetiekjes, leuke kleine restaurantjes en cafés. Samen met mijn hostel genootjes Erik uit Renning, PA en Mick uit Australië die net 9 maanden in de woestijn van Afganistan had zitten zweten, ben ik in “the LAB” biertjes gaan drinken. De andere avond ben ik samen met mijn “roomie” Shelley uit Florida en de manager van het hostel, de stad ingedoken om een kleine ontdekkingstoer langs cafés en regionale biertjes te voeren. Na een korte, koude nacht, die ik doorgebracht  heb in mijn trainingspak onder 3 (sommige dubbelgeslagen) dekens, was het in de ochtend bijzonder stil en licht in de kamer.  De nacht had sneeuw gebracht en het was 1 grote witte deken die de buitenwereld een pure uitstraling gaf. Er is 1 voordeel aan de plaatsen waar het vaak en veel sneeuwt; ze weten ermee om te gaan. Na een gezellig ontbijtje buiten de deur, wat hier meer standaard dan uitzondering is, begeef ik me weer richting het zuiden en stap ik in de auto om zonder glijpartijen verder de bergen in te rijden. Halverwege duik ik een mistbank in om bij het verlaten ervan in een herfst ipv een winter atmosfeer te komen. De sneeuw is verdwenen of beter gezegd, hier niet gevallen. Enkele stops bij meren (die ik op de heenweg al had gespot) en bossen leverde voor mij weer mooi beeldmateriaal op en laat me genieten van de schitterende natuur die Amerika te bieden heeft.

Aangekomen op de plaats van bestemming is het koud en guur.  Het waait als in Holland, wat ik hier niet gewend ben van het landklimaat. Mijn toegewezen jas waar je in kan overwinteren in de bergen aan de Canadese grens, wordt toch maar teruggegeven aan de rechtmatige eigenaar. Ik heb er geen gebruik van gemaakt. Het deed me voelen als een Michelin mannetje in een porselein kast. Ik verkoos de 4 lagen kleding, jas en dubbele sjaal om als toerist mijn camera die om mijn nek hing, op te laten rusten. In de avond wordt ik mee genomen voor een etentje met zus en haar schoonvader, net verhuisd uit Pennsylvania bij de Canadese grens. We kiezen voor Mexicaans en ik geniet nadat ik mijn alcohol promillage van de afgelopen dagen net heb afgebouwd, toch weer van een fris Coronaatje.