'Thuis'

29 mei 2014

Net de reis van Argentinie naar Antarctica, via de Atlantische oceaan richting Afrika afgerond en op Noord Afrika afgestapt. Twee weken rondgereisd in Marokko en nu weer 'thuis'. Maar ja, wat is thuis? Waar je je thuis voelt of waar toevallig die ene sleutel aan je sleutelbos,  precies op die deur past waar je elke avond je auto voor parkeert?

Aan de hobby arbeid begonnen waar mensen me plezierig begroeten en blij zijn dat ik terug ben, waar collega's vragen hoe het was en de zweetdruppels weer langs mijn slaap lopen omdat ik zo naief was om te denken dat een studie afronden geen prioriteit had in het leven.. Hard werken, dat is wat het nu is. Vorig jaar wist ik waarvoor ik het deed. Een reis naar de sneeuw, naar het onderste stukje van de aarde en wat is gebleken als opnieuw 'voedsel voor mijn ziel'. Ik heb geen samenvattend verhaal om aan het thuisfront of geintresseerde te vertellen 'hoe' het was. 'Je moet het meegemaakt hebben.' is misschien iets wat ik meer zou moeten gebruiken om de reis te omschrijven. Vastzitten in het ijs met de boot, spreekt niet tot de verbeelding. Een blauw vinvis gezien hebben; de meeste mensen weten niet eens wat het is. Avondenlang getuurd hebben naar, en uiteindelijk kennis gemaakt te hebben met Tristan da Cunha, het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld; de meeste mensen hebben er nog nooit van gehoord, laat staan dat ze weten waar het ligt. St. Helena zal voor de meeste mensen een vrouwelijke naam zijn en waarschijnlijk ergens een stad, niet wetende dat Napoleon er zijn laatste dagen gesleten heeft totdat maagkanker zijn grootheidswaanzin kleineerde tot het eigenlijke mannetje wat het was. Reuze schilpadden gezien op Ascension; iedereen heeft weleens een schildpad gezien. Dolfijnen drie meter van je vandaan zien springen; iedereen is wel eens naar Dolfenarium Hardewijk geweest. Bultrugvissen zien spelen recht onder je voeten; zien is iets anders dan dit machtige dier zo dicht bij je hebben, dat je bijna in contact staat met het oer-verleden van de aarde. Komt niet over.. Dus ik bespaar me de moeite. Het is zo iets unieks om als eenling in de 'thuis'omgeving dit te hebben ervaart maar de ervaring kan bijna niet gedeeld worden. Er horen beelden bij en gevoelens, veel gevoelens maar die kunnen we helaas niet echt delen.

Nu drie weken later kom ik pas terug op de wereld. Het heeft nooit zo lang geduurd voordat mijn tenen weer ligt de grond raakte en ik contact maakte met het aardse nu. Ik heb plannen nodig. Plannen om naar uit te kijken want ik ben bang dat 'thuis' niet is waar ik wil zijn. Thuis is nu een huis met liefhebbende ouders en een zoo met 1 nieuw ingevoerd kat-achtig schepsel.

Plannen; Duitsland, Frankrijk, Verenigde Staten, Indonesie. In 2015? Azie, bekende en onbekende plekken? Chinese muur? Tomodachi opzoeken in Japan? Transeberie express? Transmongolie express? India, Nepal, de Himalaya?

De Dolende dertiger is nog steeds dolend..

Resumé 2014

4 november 2013

Frankrijk. Het land wat ik graag bezoek al zijn de Fransen chauvinistisch en eten ze graag foie gras. Ik slaap bij vrienden in het Maures gebergte. Ik zeg meestal de 'Côte d'Azur' omdat alleen een Francofiel weet waar de 'Var' ligt. Het weer is precies waar ik me fijn bij voel, tussen de 18 en 22 graden met zon en geen wind. Heerlijk: géén wind.

Zoals ik graag doe, ben ik bezig met schilderen. Geen portretten of landschappen maar lijsten: raam,- deur,- muurlijsten. Het precieze werkje geeft me ontspanning, (en dat is best knap voor een chaoot). Het opknappen van verfwerk is aan de ene kant dankbaar omdat je meteen resultaat ziet. Aan de andere kant juist niet omdat 'je niet meer beter weet' als het af is. In gedachten verzonken galmt het nummer van Racoon in mijn hoofd: 2014

 Resumé .. zoals mijn gastvrouw-vriendin zou zeggen.

Tijdens mijn eerste studie mocht er een bijvak worden gekozen. Ik koos voor schrijven.De opdracht was; hoe zie je jezelf in de toekomst. De uitgeschreven opdracht moet ik in één van de verhuisdozen nog eens opzoeken maar de basis was dit: ik kom thuis van een drukke baan. De sportauto staat in de garage en ik zit op een lichte bank bij het raam en ik heb een hond.
Mijn ideale huis, is er één die ik zelf laat bouwen. Een pad van grint, twee deuren die fungeren als één grote voordeur, 2x twee hoge ramen aan weerszijde. De linker raampartij is die van mijn werk/studeerkamer die mooi licht blauw is geverfd (want behangen kan ik niet), de rechter van de woonkamer. De keuken is achter en ik heb zicht op mijn twee Friezen. De indeling van de bovenste etage ontbreekt nog in mijn hoofd.

Resumé dus:

De drukke baan heb ik gehad, al moet ik zeggen dat ik soms ook gaar van mijn tegenswoordig ’hobby-werk' afkom. Mijn mooie bank heb ik nog steeds al is deze nog steeds ingepakt in verhuisfolie. Er zit een grand foulard overheen met de kleur wit. Hondski komt graag opgerold naast me liggen als ik aan het studeren/schrijven ben en zijn baas buiten aan het houthakken is. Als ik over het grind naar de dubbele voordeur loop, inspecteer ik altijd de twee rechter ramen van de studeerkamer. De vensterbanken blijken op één of andere manier maar niet goed in de verf te blijven zitten. De twee linker vensterbanken van de woonkamer doen het een stuk beter.

Als ik mijn glas thee in de licht blauw geverfde keuken maak, kijk ik naar de groene wei aan de overkant van de sloot waar twee veulens met elkaar aan het donderen zijn. De andere Friezen schijnen er geen aandacht aan te geven. De achterbuurvrouw schept de paardepoep in een grote emmer. Ik check van tijd tot tijd mijn investering die (helaas) in de garage staat.
In februari ga ik naar Turkije. In maart naar Argentinië en hoop ik mijn laatste continent aan te tikken. Een grand tour over die Atlantische oceaan brengt me richting Afrika en daarna is het een zomer lang hard werken. Terug naar de 'Var' voor de laatste vier deurlijsten en hopelijk is er nog tijd en geld voor een bezoek aan zuslief, mijn geëmigreerde motormuis-vriend en een payback aan twee 'tomodachi' in Tokio.

So tell me where I'll be, in 2014, 'living the dream, living the dream.'

Een terugblik

1 november 2013,

Op 23 oktober dat jaar, had ik mijn laatste werkdag.
1 november had ik mijn handtekening bij de notaris gezet voor de verkoop van mijn huis. Met een paar duizend euro op de bank, lag er een wereld voor me open. 'Aan mijn tijd komt geen eind, aan het geld wel..'

Ik weet nog precies hoe ik me voelde; moederziel alleen reed ik daar door míjn stad. Niets meer dan een tas met persoonlijke spullen en een doos belangrijke financiële papieren. Het was officieel: ik was een zwerver! Had geen huis meer in de zuidelijke regionen van het land, geen koelkast waar ik uit kon plunderen en geen eigen bed meer om te rusten. Letterlijk had ik geen sleutel die paste in een deur die me warm en droog zou houden. Ik was overgeleverd aan vrienden en familie en dat gevoel viel het beste te omschrijven als: vrijheid! Ultieme vrijheid.

Geen hypotheek, geen vaste lasten, geen slaaf van de maatschappij. Morgen kon ik uitslapen en de dag erna ook en de dag erna ook.. Zoveel ik wilde!

Weg was de teleurstelling die ik had, als ik naar het werk reed en ik kon niet doorrijden naar Frankrijk. Mijn verantwoording was altijd sterker dan mijn drang naar vrijheid. Ik sloeg altijd maar braaf linksaf terwijl meer dan eens mijn innerlijke stem zei: 'rij rechtdoor, rechtdoor, rij door, ga voor het avontuur. Rij door en kom nooit meer terug. Rij door totdat je benzinelampje rood word en bezin dan maar wat je doet of waar je bent. Ga! Leef!' Maar principieel zoals ik ben, ging mijn knipperlicht altijd aan, schakelde ik terug naar de tweede versnelling om de afslag naar de parking van de zaak te nemen.

Ik zou mezelf niet zijn als ik geen plan in het achterhoofd zou hebben. Wars van belasting betalen, besprak ik het idee met mijn vader om pas per november 2013 weer een huis te kopen. Overwaarde is dan vergeten en je krijgt over de volledige hypotheek die is afgesloten centen terug.

2013.. Het was nog zo ver weg. In die drie jaar wilde ik reizen. Niet afslaan maar gewoon rechtdoor gaan en gaan, gaan. Azië, Australië, Nieuw Zeeland, Zuid Amerika en als er nog geld was Afrika. Tegen de tijd dat het november was had ik vast wel weer een baan en kon ik vast wel afspraken maken omtrent een contract bij mijn (oude?) werkgever, zodat er bij een stugge bank best wel een deal kon worden gesloten.

Het werd mei 2013. Ik kwam terug uit Afrika en mijn inziens was dit mijn laatste 'grote' reis. Maar hoe ik ook plande en creatief bezig was met een toekomstperspectief of doel, ik kwam er niet uit.

Ik moest van mezelf weer gaan werken. De drie jaren waren op. Het pre-pensioen was leuk, maar nu was de fun over. Werken zul je, vijf dagen per week. Een hypotheek zal je nemen want investeren in stenen is schijnbaar wel iets wat je kan. Maar bij de gedachte om full time aan de slag te gaan, elke dag vroeg op, je baas rijk maken en zelf de beste jaren van je leven weggooien. Weg vrijheid, hallo slavernij.. 'Nee, nee, nee!'

Ik voelde een druk op mijn borst en kreeg (denk ik) een acute vorm van hyperventilatie. 'Je hoeft niet te zijn zoals de rest. Je mag best anders zijn. De invulling van je leven ligt in jouw handen en als je niet fulltime wil werken om een huis te kunnen kopen, dan doe je het niet'. Wijze ikke had gesproken en met die wijze woorden heb ik heel het verhaal van oppakken waar ik gebleven was links op de parking geparkeerd. 'Ik ga rechtdoor!'

AFRIKA

19 MAART | APRIL | 10 MEI 2013

Zuid Afrika | Namibië | Botswana | Zimbabwe | Zambia | Malawi | Tanzania | Zanzibar | Kenia

Twee

29 september 2012

Ik loop door de gang en realiseer me dat mijn vijf maanden reis 'continent Amerika' is gereduceerd tot zeven memory kaartjes. 'Hoe kan zoiets groots tot zoiets kleins zijn terug gebracht? En ook nog in zo'n korte tijd?'

In de routine van de dag, komt mijn kattebout 'Spoekiemonster' (mijn schattebout kat Poeks) in de ochtend koffiepauze graag knuffelen, voordat ik weer verder ga aan het schilderwerk van het exterieur. Mijn ander poezekonijn steekt af en toe zijn snoet langs het gebroken raampje van de garage, om te zien of zijn grote vijand 'Al Qaida', onze eigen huiskat terrorist, niet ergens zit te loeren om hem vervolgens in een onbewaakt ogenblik in de rug aan te vallen. Ik ben weer thuis en hou me bezig met het dagelijks beklimmen van de gehuurde steiger om het hout,- en betonwerk op te knappen en van een weerbestendige verf laag te voorzien.

De ongeschreven regel dat twee jaar reizen wel voldoende zou zijn, heb ik ergens in de tijd overboord gegooid en me op een ander idee geworpen: nog meer reizen. We staan er niet vaak genoeg bij stil hoe gelukkig we eigenlijk moeten zijn met een goede gezondheid. Het is als je (weer) getroffen bent door een vervelend verhaal, dat je realiseert hoe fijn het is dat je alles kan. Geen pijn, kunnen lopen, normaal kunnen functioneren. Doodgewone dingen zou je zeggen maar voor twee mensen in mijn vriendenkring is dat niet zo. Dat ook de allergezondste getroffen kunnen worden, was me twee jaar geleden al hardleers bijgebracht. Het goede nieuws wat ik daar nu over kan brengen is: dat mijn lieve nichtje sinds 1 september kankervrij is verklaard. Een dosis Prednison en twee jaar chemo achter de rug, doet een ruggenprik en een lumbaalpunctie ons geloven dat de acute leukemie is verdwenen. Met nog een aantal maanden antibiotica voor de boeg om de weerstand bij te staan, hopen we dat dit (met nog jarenlange controle) een einde is aan de vele ziekenhuis bezoeken, de medicijnen maar vooral de onzekerheid.

Met die realisatie en (on)voldoende geld op de bank, heb ik besloten om parttime in de horeca te gaan werken twee dorpen verderop. Er is nog een continent wat ik niet heb aangedaan en waarschijnlijk wil ik daar ook wel een bezoek gaan brengen: Afrika. Daarnaast ben ik ook nog niet zo vaak in Oost Europa geweest. Dus dat heb ik eerst maar geboekt. Niet één reis maar twee. De eerste gaat naar Polen op twee oktober. Mijn vader gaat mee... Gezellig met z'n tweetjes.

.. een jaar verder.. | een jaar ouder

26 april 2012
(op een bootreis langs de Chileense fjorden)

Ik kijk naar mijn weerspiegeling in de badkamer van mijn hut. De spiegel is goed voor me vandaag. Mijn huid is blank. Mijn wangen zijn niet rood, alhoewel het buiten behoorlijk koud is. Mijn eyeliner is in de jaren grijzer gekleurd en staat goed bij de kleur van mijn ogen. De blauwgrijze kleur daarvan, hebben volgens mij hun jeugdigheid nog niet verloren en ik kan me in mijn bewustzijn en herinnering niet heugen dat ze er ooit anders uit hebben gezien. Groener misschien als ik heel droevig ben over het verliezen van een dier of geliefde. Vermoeider bij werkweken van meer dan 60 uur. Nooit echt anders; jonger of ouder. Twee ouderdom vlekken hebben zich naast mijn linkeroog gevormd. Grijze haren heb ik gelukkig nog niet kunnen ontdekken in mijn uitgroei van mijn blonde haar. Ik ben echt weer een jaartje ouder.

Misschien komt het omdat ik tevreden ben met waar ik ben. De kilo's die de afgelopen weken weer iets zijn verminderd, laten mijn kaaklijn weer wat beter uit komen. .. Voor de zoveelste keer 29.. Is dit eindelijk de leeftijd waar ik kan zeggen dat ik tevreden ben met mezelf? Of is het de situatie waarin ik nu leef? Heb ik geleerd om te kunnen waarderen wat ik heb? Is geld inderdaad alleen een middel en bij het begrijpen van die theorie, geeft dat dan de rust om niet altijd voor meer te gaan? Snap ik nu eindelijk de onderliggende gedachte van dat de gezondheid van een mens écht het allerbelangrijkste is? Geld kan dat nooit vervangen. Vertragen misschien. Bij veel geluk uitbannen, misschien.
Heb ik naar jaren 'zoeken' eindelijk gevonden wat me momenten van geluk geeft? Het alléén zwerven, het zien van wereldse wonderen waar de mens geen hand aan heeft gelegd. Het aanvaarden van dat niets oneindig is en daardoor leven, zien, reizen alsof het binnenkort over kan zijn. Al heb ik dan wel het geluk dat mijn ziel is Europa terecht is gekomen, bij een liefdevolle familie en heb ik (met hulp) mijn kansen gecreëerd om dit te doen, wil niet zeggen dat het vanzelfsprekend is. Niet voor iedereen.

Ik heb gaten in mijn broeken, gaten in mijn schoenen. T-shirts zijn vuil en niet meer schoon te krijgen. Spullen zijn verloren, onbewust achter gelaten. Maar ik ben nog steeds 'rijk'. Rijk in vergelijking met mensen die niet kunnen reizen. Die nooit met eigen ogen kunnen zien dat we naast de depressief makende kranten artikelen op een bijzondere gecreëerd aarde wonen. Dat we veel hebben 'verkloot' dat is zeker. Maar we kunnen nog steeds niet evenaren wat natuur en evolutie hebben gecreerd. Het maken van de mooiste uitzichten in de wereld. Het scheppen van de leukste schepsels.
Dus wat heb je gekregen voor je verjaardag?: Realisatie ... en een beetje geluk.

Het Amerikaanse continent

15 maart t/m 10 augustus 20 augustus 2012

Brazilië, van 15 maart tot en met 22 maart

Uruguay, van 30 maart tot en met 4 april

Argentinië, van 22 maart tot en met 22 april (incl. Uruguay)

Chili, van 22 april tot en met 12 mei

Peru, van 23 mei tot en met 21 juni (incl. Paaseiland)

Bolivia, van 13 mei tot en met 22 mei

Paaseiland | Rapa Nui, van 30 mei tot en met 3 juni

Ecuador, van 22 juni tot en met 29 juni

Colombia, van 29 juni tot en met 15 juli

Planning reis 2012

Aankomst: Brazilië, Rio de Janeiro. Richting Argentinië via de Iguazu watervallen & voor de winter van het zuidelijk halfrond een bezoek aan Patagonië en de Vuurkaap. De reis wordt vervolgd richting Chili (met de Navimag boot van Puerto Natalas naar Puerto Montt). Met een 4x4 jeep naar Boliva. Dan door naar Peru met een uitstapje naar Paaseiland (Chili). Moeders komt in Peru langs en samen een stukje door Ecuador. Vanuit Ecuador gaat moeders terug naar Peru en retour naar Europa. Ik ga verder naar Colombia en sluit af met een eiland bezoek aan San Andres voor de kust van Nicaragua. Dan verder (vliegend) naar centraal Amerika, startend in Panama city. Gevolgd door een trip door Panama. Per 9 augustus vertrekt er weer een vliegtuig uit Rio naar Amsterdam. Vanuit Panama naar de Verenigde Staten. Per 21 augustus terug in Nederland.

Comfort zone

1 maart 2012

Op 8 februari zat ik bij een warm kacheltje in mijn vader zijn kamer het NRC* te lezen. Ik snuffelde door de katern “Mens & Mensbeeld”.

Mijn oog viel op de rubriek “Spoedcursus: leven” dat opende met de kop “Als spijt te laat komt”. Het stuk werd gerelateerd aan het boek van een Australische verpleegkundige die op een palliatieve afdeling werkte. Doodgaande mensen hadden volgens haar vooral spijt van; “dat ze te braaf naar hun ouders hadden geluisterd en daardoor ook altijd gehoor hadden gegeven aan hun meerdere”. “Vooral mannen hadden het altijd zo ‘druk druk druk’ en vervolgens klaagde ze, dat het leven zo’n hoge prijs heeft berekend voor dat kost winnen”. “Zeggen wat je denkt en doen wat je wilt”: extroverte mensen schijnen meer plezier te hebben dan introverte mensen. “Breek los”: We hebben ons opgesloten in onze comfort zone van huisje-boompje-beestje. Veel mensen waagde zich alleen op de gebaande paden waardoor er geen nieuwe indrukken werden opgedaan. Daardoor leek het alsof het leven door de vingers is geglipt.

Bepaalde zinnen en woorden stonden op mijn netvlies gebrand. De rest van de tekst bleef zwart op wit en maakte geen indruk. Ik riep tegen mijn vader: “Vandaag nog, boek ik mijn ticket!”

Ik ben impulsief en vastberaden aangelegd. Als ik iets wil, wil ik het meestal NU. Maar als dat echt niet kan, kan ik meestal wel het geduld opbrengen om erop te wachten. Komen zal het er, vroeg of laat.

Toch is een reis naar zuid Amerika geen bevlieging. Ik had het vanaf 2010 al in gedachten. Maar toen ik een uur later mijn creditcard gegevens had ingetoetst en niet veel later met een uitgeprinte bevestiging in mijn handen stond, dacht ik; “Wat heb ik nou weer gedaan?!” Alsof het besef tussen “klik op boeken” en de daadwerkelijke “bevestiging ontvangen” gelijk is aan het moment waarop het zwart voor je ogen wordt bij een val. De luttele seconden van het neerkomen op aarde worden niet opgeslagen op je harde schijf. Weg, zwart. Althans, zo werkt het bij mij.

Toen ik dat voor mezelf had verwerkt, liep ik de kamer van mijn vader weer in. Inmiddels werd hij vergezeld door mijn moeder. “Nou, ik heb mijn ticket geboekt.” Probeerde ik op een zo luchtig mogelijke manier te zeggen. Wetend dat ze er alles behalve enthousiast over waren. “En, waar vlieg je naar toe?” vroeg mijn moeder. “Rioooooooooooo”, zong ik op de feestelijke toon van het ‘Even Apeldoorn’ spotje. Ze schudde beide hun hoofd met het besef dat ze me zelf zo hadden groot gebracht. “Als je iets wil, moet je er zelf achteraan."

Feit is dat ze er niet blij mee zijn, dat ik in mijn eentje weer 5 maanden ga reizen. Dit keer door landen die minder zijn ingespeeld op backpackers en solo vrouwen.

Vandaag is weer zo’n dag waarin ik me afvraag waarom dit ook alweer ‘moest’. Waarom ben ik niet gewoon tevreden met wat ik heb en doe wat de meeste mensen op de wereld doen? Werken, slapen en eten. Als je het goed voor elkaar hebt, blijft er nog tijd over voor leuke dingen. Waarom kon ik niet gewoon in mijn huis blijven wonen (in mìjn zone) en blijven werken op de plek waar ik al 10 jaar zat? Zo slecht was het toch allemaal niet? Waarom zegt mijn klokje niet; ga trouwen, neem een kind en ga op vakantie op het moment dat de rest van Nederland dat ook doet? Waarom moet ik altijd de uitzondering op de regel zijn? Waarom kan ik niet degene zijn die in een fabriek werkt en op een zomeravond met een krat bier bij de voordeur op een plastic stoeltje naar Jan Smit zit te luisteren? Er zijn toch zoveel mensen die daar tevreden mee zijn? Waarom zegt mijn schizofrene kant niet gewoon; ‘Zo is goed geweest, ga maar weer lekker aan het werk en gebruik je 25 vakantie dagen maar om er op uit te trekken?’

‘Annuleren?’, het woord kwam heel even in mijn gedachten. Nee, dat zit niet in mijn vocabulaire dus dat gaat nooit gebeuren. Ik moet het ook gewoon doen. Weg van de “gebaande paden”. Zeker vinden je ouders het nooit leuk als je lang naar het buitenland gaat maar ik moet|d van mezelf.

Achter de kompjoeter om mijn kennis over zuid Amerikaanse landen te vergroten: Ik bekijk tekst en plaatjes van het Christus beeld dat kijkt over de baai van Rio de Janeiro, de gigantische Iguazu watervallen op de grens van Brazilië en Argentinië, de bewegende ijsvlakte van Perito Moreno in Patagonië, de hoge rotsen van Torres de Paine op het zuidelijkste stukje van Argentinië en Chili, de mysterieuze beelden op het Paaseiland, de indrukwekkende Machu Pichu piramides in Peru en de Salar de Uyuni (grootste zoudvlakte van de wereld) in Bolivia.

Ik zou gek zijn om thuis in mijn comfort zone te blijven zitten!

* Bron: NRC Handelsblad, 7 februari 2012

Hokjes gedrag

15 december 2011

Mijn leven is anders nu. Geen structuur door betaalde of onbetaalde werkzaamheden. Geen vaste sport,- kaart,- of stapavond in de week. Geen chaos, alleen geen vastgestelde dingen. Ik voldoe niet meer aan het maatschappelijke moreel. Ik ben gestapt uit het leven wat 'werknemer' heet. Je kan me niet meer in een hokje plaatsen. Althans, dat hoop ik zelf dan, dat ik niet in een hokje te plaatsen ben.

Ik ben dan wel zonder baan, droevig ben ik er niet om. Ik gebruik het woord 'werkeloos' dan ook niet. Met het woordje 'loos' maak je altijd een pessimistische associatie. Zie de woorden, dakloos, spoorloos, doelloos, waardeloos en Rebecca Loos. Allemaal negatieve woorden die eigenlijk in hun laatste lettergreep, niets anders vertegenwoordigen dan 'zonder' of 'geen'. Toch roept het geen blije gevoelens op. Sterker nog, we hopen dat geen van deze woorden ons overkomt of aan ons kan worden gekoppeld. Met een economie die ervoor zorgt dat er sinds de jaren '90 niet meer zoveel werklozen zijn zoals nu, ben ik helaas geen uitzondering op de non-arbeidersmarkt. Ik weet niet hoe het met die andere zit maar ik vermaak me prima. Geen uitkering, geen bijstand, geen sollicitatieplicht. Gewoon wachten totdat mijn ienimine vermogen is verdampt en dan gaat het werkende-leven weer beginnen.

In de tussentijd dat ik niet aan het reizen ben, hou ik me bezig met mijn boek. Ik was bezig mijn foto's van mijn laatste trip te ordenen, dat was, totdat mijn externe schijf me een Morse code van licht gaf, waaruit ik kon opmaken dat 'ik het kon uitzoeken'. Een oude lelijke gereedschapskast uit 'het heilige der heilige' oftewel het altijd naar stof en benzine ruikende klusklooster van mijn vader, ben ik nu qua tijdverdrijf aan het omtoveren. Met een verfbrander en een schraper als toverstok, probeer ik deze muurbloem om te zetten naar een parel die hopelijk ooit zijn entree doet in mijn te bewandelen kleding nirvana. Ik denk zelfs dat ik er een zonnenbrillenkast van ga maken, omdat het allemaal vakjes heeft. Met aan de bovenzijde van de kast, in sierlijke zwarte letters 'de lol van het leven' of 'eerste keuze'. Maar dan in het Frans, anders staat het weer zo Delfts blauw toiletspreuk-tegelachtig. Heerlijk om geordend spullen op de plank zetten. Lekker overzichtelijk in elk laatje en vakje iets op alfabetische volgorde of kleur te plaatsen. Want daar houden we van, orde scheppen in de chaos.

Maar helaas is orde, een gefantaseerde veiligheid. Als we alles een plaatsje kunnen geven, dwarrelt het niet continu door onze gedachten heen, denken we. Als we mensen in een hokje kunnen plaatsen, is daar vast wel een sticker met oordeel voor, zodat we het vervolgens weer netjes kunnen archiveren. Het is ook eng, dat onbekende. Volgens een gedachtespinsel van auteur Henry Brooks Adams, "ontstaat uit orde gewoonte, en uit chaos leven." Laatst had ik een vriend aan de telefoon en die wist niet zo goed hoe hij mij moest plaatsen in mijn nieuwe status en vroeg, "Hoe noem je jouw sebatical eigenlijk omdat die zo lang duurt?" Ik zei, "Ik heb geen sebatical, ik ben aan het leven."

De wereld draait gewoon door

16 november 2011 

Dit was het dan. Even 7 maanden reizen.

Het voelt of ik 3 weken geleden vertrokken ben. In die 3 weken zijn Osama Bin Laden en Kadaffi gedood. Staat Europa op de afgrond van faillissement. Ligt Griekenland bijna buiten de Eurozone. Is de laatste neushoorn in Vietnam vermoord. Heeft zich een drama vertrokken onder politieke jongeren in Noorwegen. Heeft Amy Winehouse haar zelfdestructie tot het bittere eind nagestreefd. Heeft Azië wat cyclonen gehad. Zijn er overstromingen geweest waar weer onschuldige mensen zijn omgekomen. Is er sinds bijna 100 jaar weer sneeuw gevallen in Auckland door een zuidpoolstorm.  De Chileense vulkaan gooide wat roet in het eten. Er zijn een paar baby's op de wereld gekomen en mensen hebben hun eeuwige trouw aan elkaar beloofd.
De wereld draait gewoon door.
In de tussentijd heb ik genoten van wat de wereld te bieden heeft. Met motoren, bootjes, ferry's, auto's, bussen, treinen, scooter, paard, snorkel + flippers en vliegtuigen ben ik aangekomen in een nieuwe fases van het reizen. Het heeft nooit verveeld. Het was te kort. Maar de wereld draait door en de klok tikt verder. Hier een uurtje gewonnen, daar een uurtje verloren. Dit was het dan. Trouwe lezers bedankt!

Rondreis 2011

Lees hieronder wat mijn planning was voor de reizen in 2011

 "Motorrijden in Indonesië"- 14 april tot en met 8 mei - √ Been there, done that.

"Backpacken in Australië"- 9 mei tot en met 28 juni -> √ Been there, done that. 

 "Vooral veel natuur zien in Nieuw Zeeland"- 28 juni tot en met 30 augustus -√ Been there, done that. 

"Rondje Tasmanië"- 30 augustus tot en met 10 september - √ Been there, done that.

 "Van zuid naar noord Viëtnam"- 11 september tot en met 4 oktober - √ Been there, done that. 

"Mekong Delta in Laos"- 4 oktober tot en met 14 oktober - √ Been there, done that.  

 "Tempel Tour in Cambodja"- 14 oktober tot en met 29 oktober - √ Been there, done that.

 "Chillen in ..." >>"Maleisië & Thailand" - 29 oktober tot en met 11 november-√ Been there, done that.

'Het is beter een mijl te reizen dan 1000 boeken te lezen.'

Confucius, 551 vc - 479 vc

voedsel voor de ziel

10 oktober 2011

Het begon allemaal met een lijstje wat ik vorig jaar opstelde. Een lijstje met de mooiste dingen op de wereld te zien. Ik wilde niet zozeer de wereld gaan ontdekken maar de wonderen der natuur in me opnemen. Door het te zien, door de emotie te voelen. Een lijstje wat uiteindelijk uit 2 vol gekrabbelde kantjes bestond. Noem het een 'Bucket list'. Zonder tijdsbestek maar voor mijn dood moest ik van mezelf nieuwe indrukken en kennis krijgen. Niet in de vorm van een carrière en niet in de vorm van een studie. Wat had ik nu helemaal van de wereld gezien? Waarschijnlijk nog geen 10%. 'Als dat filmpje dan voorbij komt, net voordat je dood gaat, zou je dan niet willen dat je op de mooiste plaatjes van je leven terug kon kijken?' Alleen op je werk terug kijken en de 4 muren die je met het geld van de bank hebt kunnen kopen, is nu niet echt een prijs van voldoening te noemen.
Om alle in de westerse wereld te halen doelen te bereiken, in de vorm van een goede en leuke baan, een auto, een huis en af en toe een welverdiend weekje weg, blijkt niet hetgene te zijn wat een euforisch gevoel geeft. Gelukkig zijn, is geen fase maar een moment opname en vaak... inderdaad een keuze. Een keuze die sommige durven te maken en anderen niet.  Er is ook niemand die je precies kan vertellen wat voor keuzes je moet maken. Dichterbij dan luisteren en advies geven aan anderen of ontvangen, komen we niet. Het is het inner stemmetje, dat tegen je zegt wat een andere optie kan zijn. Je intuïtie verteld je daarna dan wel waar links, rechts of rechtdoor te gaan. Althans als je er naar leert luisteren. Ik sluit me aan bij de theorie van Maslow. Onderdak, warmte, eten en drinken zijn inderdaad de basis. Als je dan alle andere lagen doorlopen hebt, kom je bij je innerlijke ontwikkeling. Het gaat er denk ik niet om of je wel of niet jezelf leert kennen in je leven of hier bij stilstaat als je op jezelf wordt terug geworpen. De ervaringen, de ontmoetingen, het ontdekken en voor mij, vooral het zien, is.. voedsel voor mijn ziel.

Bijgeloof

6 november 2010

Het is zaterdag 6 november. Vorige week met behulp van vrienden en ouders verhuisd naar het noorden des lands. Mijn woning heb ik zonder traan gedag gezegd, mijn begeerde keuken nog een kleine poetsbeurt gegeven en mijn tuin planten die ik groot heb gebracht, nog een laatste blik gegund. Dat was het dan, mijn eerste echt koophuis. 6 jaar en 6 maanden, alsof het niets is.
6 is mijn ongeluksgetal..
Sommige families blijven 30 in een zelfde huis wonen. Kan ik me niet voorstellen. Nu ingeschreven in friesland, of all places...
Keuzes maken horen bij het leven. Makkelijke en moeilijke.

Inmiddels al meerdere keren wakker geworden van de altijd aanwezige wind die hier waait. En met zekerheid weet ik te zeggen dat het hier altijd 3 graden kouder is dan in het Brabantse zuiden. Ik heb mijn intrek genomen op de zolder van de pastorie. Deze ruimte heeft nooit een moderniserings make-over gehad, dus straalt het alleen de sfeer 'zolder' uit. Met wat geduw en getrek zijn de meeste meubelen waar ze staan moeten en heb ik de ruimte als een heuse 'suite' ingericht. De badkamer moet echter gedeeld worden. Ik kan in mijn eigen bed slapen en ben wel geteld 4 uur bezig geweest om al mijn kleding te ordenen. Mocht mijn geld nu eerder op zijn dan gepland, dan kan ik via marktplaats een klein kapitaal ophalen door ze te koop te zetten..

Stilletjes aan ben ik mijn tassen aan het pakken voor de reis naar Amerika. De boodschappen die moeten worden gedaan zullen een hoge factor 'Hollands' hebben, om de overzeese familie mee te bevoorraden. Kroepoek, satésaus, suiker-banaantjes, drop, hagelslag en sukerbolle (of te wel suiker brood) zijn de favorieten en zullen met een glimlach door de douane worden gesmokkeld. Met de gedachte aan alle bompakketjes uit Jemen en het recent neergestorte vliegtuig in Cuba, hoop ik dat ik de juiste datum en het juiste vluchtnummer heb gekozen.
9 blijft mijn geluksgetal, al begrijpt de staatsloterij dat helaas nog steeds niet. 9 november zal er om 10.20 uur worden plaatsgenomen op vlucht 239. Mocht het onverhoopt toch misgaan, dan zal ik mijn bijgeloof voor altijd naast me neer leggen, beloofd.

Het leven verandert continu..