Vanaf 24 juli tot en met 20 augustus in de Verenigde Staten

Georgia - Atlanta - New Orleans - New York

"Manhattan by night" met plezierjacht in kleur (augustus 2012, New York)

Proloog

Het was 14 oktober 2011. Ik zat in de bus van de Don Det eilanden in Laos naar de hoofdstad van Cambodja. De busreis was lang en ik had wat behoefte aan wat 'alleentijd' en ging achterin de bus zitten. Ik staarde naar de mooie groene uitzichten met ondergaande zon en mijn gedachte dwaalde af naar een volgende reis die ik wilde maken. Een reis naar zuid Amerika. Als ik dan toch op dat 'continent' was, kon ik natuurlijk net zo makkelijk bij mijn zus langs gaan, die in de Verenigde Staten woont.

Het idee bleef in mijn hoofd hangen. Toen ik aan het begin van het jaar daadwerkelijk 'moest' gaan boeken, bleek het een moeilijke, lees dure, opgave te worden om dit te bewerkstelligen. Plan A werd overboord gegooid en plan B werd geboren: een retourticket naar Rio de Janeiro in Brazilië. Maar ergens tijdens de reis moest ik toch gaan beslissen hoe weer terug te komen in Rio. De reis 'Zuid Amerika' zou ongeveer eindigen in Colombia of misschien wel ergens in centraal Amerika, afhankelijk hoe snel ik zou reizen. Dat zou betekenen dat er een vliegticket geboekt moest worden omdat een wekenlange peddeltocht door de Amazone me iets teveel van het goede leek. De ontdekking kwam al snel dat reizen naar Florida goedkoper was dan naar het carnavalsland Brazilië. Met het feit dat in Amerika mijn tweede thuis is en ik na anderhalf jaar dolgraag het andere gedeelte van mijn familie weer wilde zien, heb ik besloten om het staartstuk van de reis af te sluiten in de VS. Hoe meer ik aan dit plan C ging schaven hoe enthousiaster ik werd maar zou ook hevig teleurgesteld zijn, als uiteindelijk zou blijken dat ik dit niet voor elkaar zou krijgen.

De tweede helft van het retourticket Rio de Janeiro-London-Amsterdam met British Airways, (de slechtste onvriendelijkste maatschappij ooit) is met de confirmatie van Spirit Airlines, American Airlines en Icelandair meteen door de papierversnipperaar gehaald. Plan C is in werking gesteld en ik ben onderweg naar het noorden van het continent.  Mijn terugkomst is iets uitgesteld en kom nu in plaats van begin augustus, eind augustus terug.

---

 

Panama city | Panama - Fort Lauderdale | Verenigde Staten - Atlanta | Georgia, 24 juli

Na een vertraging van 2 uur komt mijn vliegtuig eindelijk aan. De originele vertrek tijd is 2.03 uur om vervolgens om 5.55 uur aan te komen in Florida. Ik heb mijn volgende vlucht om 07.40 uur. Iedereen kan uitrekenen dat de twee uur vertraging ervoor zorgt dat de kans miniem tot nihil is, om de volgende vliegtuig te halen. Door het slechte weer in Fort Lauderdale is het vliegtuig daar met vertraging vertrokken. Wat er uiteraard weer voor zorgt, dat wij ook met vertraging vertrekken. Bij aankomst op het vliegveld moet ik eerst door de douane wat altijd een tijdrovend iets is met al de vragen. Daarna moet ik mijn tas ophalen en dan weer afgeven bij de balie van de vliegmaatschappij. Het lijkt me onmogelijk maar zoals de stewardess aangaf, kan ik een sprintje trekken om het te halen.

Met een uurtje slaap en wat geestelijke voorbereiding voor mijn Olympische sprint, maak ik me klaar voor de 50-50 procent kans om met mijn volgende vlucht mee te vliegen. Voor de landing is een stewardess zo vriendelijk om me op één van de eerste stoelen vooraan het vliegtuig te plaatsen, zodat ik meteen mijn 'run' kan inzetten richting de douane. De stoel is heerlijk breed en stiekem baal ik er een beetje van dat ik er maar 10 minuten gebruik van kan maken. ..De deur gaat open, de slurf wordt aangekoppeld: en ik zet mijn sprint in. Ik ren in de gang een dame voorbij die rustig zegt; 'dat ik haar wel voorbij kan rennen maar dat zij toch de deuren moet openen met een code.' Met ongeduld doe ik zo laconiek mogelijk over het feit dat ik hierdoor misschien wel 2 minuten van mijn kostbare tijd kan verliezen. Ze opent de deur en het is alsof een vogel zijn vrijheid krijgt. Ik zet mijn echte snelheid in en tot mijn blijdschap ben ik de tweede persoon die kan kiezen uit de 15 bemande loketten van de douanebeamte. Ik heb al zweet op mijn neus en ben lichtelijk buiten adem. Altijd slim om zo te verschijnen voor een strenge beamte die precies wil weten wat je komt doen, waarom je het land in wil en waar je vandaan komt. Ik antwoord braaf de vragen, doch enigszins zenuwachtig en bij een stilte geef ik even snel door dat ik een vertraagde vlucht had en mijn volgende heel graag wil halen. Ik heb het idee dat hij het zich aantrekt en hij stopt met vragen stellen. Ik leg mijn rechtervingers op de scanner, mijn linkervingers op de scanner, mijn rechterduim volgt, gevolgd door de linker. Mijn oogbol word gelaserd en dan nog met mijn volle toet op de foto. Zodra ik mijn paspoort weer in mijn handen krijg gedrukt, (yee, ik mag het land weer in) ren ik op snelheid, de borden richting 'bagage' onderdoor en moet gefrustreerd 7 hele lange minuten als een ijsbeer wachtend en waggelend langs de band lopen, totdat de band eindelijk in werking word gesteld. Met de tas op mijn schouder, spurt ik door met mijn 'niets aan te geven formulier' naar het andere loket. 'Smile and wave', snappen ze hier ook en ik mag door. Ik race naar het andere Spirit Airlines loket om mijn tas weer af te geven en begeef me vervolgens naar de tassen controle en de body scan. Schoenen weer uit, of wat er van over is, en de tas op de band. Ok, ook goedgekeurd. Verder naar de gate waar gelukkig iedereen nog staat te wachten. Pff gehaald!

Het onmogelijke blijkt toch mogelijk. Ik maak dankbaar gebruik van het gratis draadloze internet om mijn zus te informeren over mijn gehaalde vlucht. Zittend in het vliegtuig, omsingeld door jankende kinderen en een riool ruikend toilet 6 stoelen van me vandaan, is de piloot zo coulant om nog 20 minuten op de andere passagiers te wachten die in een vertraagde vlucht zaten.. Mijn gesprint, ge-ren en mijn race gedrag zijn eigenlijk voor niets geweest. Hoe dan ook, ik heb mijn vlucht gehaald.

In de ontvangsthal van Atlanta aangekomen, merkt mijn zus me meteen op en komt mijn neefje met zijn super stoere lange haren meteen op me afgelopen om me een dikke Amerikaanse 'hugg' te geven. 'Home sweet home' op noord Amerikaans grondgebied dan.

Georgia, 25 juli

Ik heb kennis gemaakt met de nieuwe viervoeters van het huis. Timmy, als aangereden puppy door mijn zus gered uit een middenberm en Sally. Een combinatie van heel wat hondfactoren en iets van een 'sjiewawa'. Super lief, beide. Ze komen kwispelend op me af als ik mijn kamer in de morgen uit kom en richting de keuken slenter. Dit keer helemaal geen 'jetlag'. Ik heb maar een uur tijdverschil in vergelijking met mijn vorige verblijf. Zus en neefje zijn naar de tandarts en ik zet mijn eigen Starbucks koffie met soja-vanille melk. Je kan over de VS zeggen wat je wil maar 'de keuze is reuze' en er zit altijd wel iets voor mijn gading bij.

Op de planning staat een hoop geklus en ben blij dat ik mijn zus daar mee kan helpen. Van reizen wordt je niet lui, het is eigenlijk een hele opgave om altijd maar te lopen, wandelen, bergen te beklimmen, met excursies mee te gaan maar de lichamelijke inspanning die je hebt bij het opknappen van een stukje vastgoed, dat is er de laatste tijd wel bij ingeschoten. Ik maak me geestelijk klaar om te verven, schuren, spijkers uit de muur te trekken, kitten, niet noodzakelijk in die volgorde en schoonmaken. Zus komt thuis met een blij kind want er zijn geen gaatjes in zijn gebit ontdekt. Mijn neefje gaat aan het eind van de middag naar zijn vader maar zou heel graag wat tijd met zijn Hollandse tante door willen brengen. Ik krijg meteen een vrijbrief en de sleutels van de auto om richting Funopolis (speelparadijs) te rijden en me te gedragen als een kind.

Met de langzaamste kart van de baan onder mijn billen, scheurt mijn ondeugende neefje me met een enorme glimlach bijna voor de tweede keer voorbij, maakt hij me in bij het autoracen in een videospel maar mag ik me ongeneerd uitleven op de airhockey tafel. Stand 2-1 voor mij en nee ik heb me niet ingehouden omdat mijn neefje 9 is en ik 20 jaar ouder.

Omdat het overmorgen toch wel een beetje een speciale dag is, gaan we na de Funopolis richting het outlet centre om een jurkje en schoenen voor me te zoeken. Mijn neefje heeft voor zijn leeftijd al een bijzonder goede, mag ik wel zeggen, kijk op 'girlie girl' jurkjes en schoenen. Ik laat me graag door hem adviseren want vaak heeft hij het bij het rechte eind. De gierigheid die ik de afgelopen jaren heb ontwikkeld krijg ik er niet in één keer uit. Ik heb enorme moeite om mijn geld uit te geven. Liep ik hier 3 jaar geleden nog met een tas ter grote van de blauwe Ikea bulkcarrier op mijn schouder, om tot de nok toe te vullen bij de Ralph Lauren, Calvin Klein en Guess, zo miniem ben ik nu. Alles is te duur. Althans, dat denk ik (nu) dan.

Nette schoenen moeten er echt wel even worden gekocht en samen met een trui rekenen ik met pijn in mijn hart 50 dollar bij de Gap af. Het is voor het goede doel zullen we maar zeggen. Maar zeer doet het wel, in de portemonnee dan, niet aan de voeten.

Om in de zuid Amerikaanse sferen te blijven, gaan we in de avond met het clubje van 5 bij de Cubaan eten. De tweeling vermaakt zich prima in een scheepje wat op het droge ligt en al snel doen de dames en ik mee met het fantasie verhaal wat de kinderen hebben verzonnen. Fijn om heel de 'bunch' weer samen te zien.

Georgia, 26 juli

In de morgen gaan zus en ik een witte Ford ophalen. De huurauto die gebruikt kan worden tijdens het verblijf. De grote Afro- Amerikaanse man die ons helpt is duidelijk in voor een praatje. Zijn vrouw en 3 zoons zijn op een mini vakantie naar Disney World. Dat het gemiddelde Amerikaanse kind tot het bot toe verwend wordt, totdat ze het de normaalste zaak van de wereld vinden om een auto krijgen 'voordat' ze gaan studeren, is hem ook duidelijk geworden. Deze vader betaald de telefoon (alles smartphone hier, want wie kan er nog zonder het medium 'smoelenboek') en de rekening die er bij komt. De oudste zoon gaat naar College en wenst nu een nieuwe telefoon. De gast is 17 jaar, nog geen dag gewerkt in zijn leven en als hij dan eindelijk wordt gestimuleerd om eens te gaan werken, gaat hij op sollicitatie gesprek in zijn basketbal outfit. Niet verassend om te horen, dat hij niet werd aangenomen.

Enfin, de oudste kreeg te veel noten op zijn zang, vader gooide de X-box en welk ander merk spelletjes computer mét alle spellen weg, haalt de telefoon uit elkaar en verlost de zoon van elke last die sociale contacten met zich mee kan brengen. 17 jaar en nog nooit gewerkt. Niet alleen de fout van de jongen natuurlijk. Vrouw des huizes dus op vakantie met de kinderen (die paps uiteraard ook had betaald) en de oudste die zo boos is op zijn vader dat hij er niet meer mee wil spreken. In die fase zat de man dus sinds gisteravond en zus en ik zijn de onschuldige klanten die de teleurstelling met hem moeten verwerken. Al liggen we geregeld in een deuk door de komische wijze waarop deze man alles verteld. We zijn zo afgeleid door alle verhalen, dat we vergeten de auto te checken op schade, kilometer,- en benzine stand.

In de middag vinden we ons als klusteam al snel in natte shirtjes. Niet door een wet t-shirt contest, het zou heerlijk zijn geweest.. maar door het zweet. Het is hartje zomer, de thermometer geeft 38 graden aan, de luchtvochtigheid is hoog, dus het is warm. Nee, het is heet. Snikheet. 

Georgia, 27 juli

Na een ochtend en een middag geklust te hebben en tussen de middag weer op een heerlijke lunch door mijn zus te zijn getrakteerd, zijn de shirtjes weer doorweekt. Sinds anderhalve week hebben sporadisch krampen de overhand in mijn linkerkuit gehad. Nu heb ik wel vaker krampen in mijn benen, vooral s' nachts waar ik dan als een springveer naar voren buig om mijn kuit vast te houden en probeer te masseren. Wat overigens niets uithaalt. De krampen doen zich voor tussen mijn voet en knie en nemen vervelende vormen aan. Maar nog niet voldoende om voor naar de dokter te gaan.

Mijn neefje is bij zijn vader dus zus en ik trakteren ons op een gezonde pizza. Een beetje gaar van het klussen ben ik me aan het opladen om vanavond rond half negen naar het vliegveld te rijden om mijn vriendlief Chris op te halen. Ik sleep mezelf onder de douche. Beetje moe, niets gewend natuurlijk. Beetje gaar, van het warme weer. De telefoon gaat 2 keer maar ik laat het voor wat het is, omdat het de telefoon van mijn zus is. Ze komt even later met de telefoon en laat de gemiste oproep zien. 'Ik denk dat het Chris is, die probeert te bellen'. Ik kijk naar het nummer. Inderdaad, het is zijn nummer. Hij zal via Philadelphia in New York zijn aangekomen. Ik hou de telefoon nauwlettend in de gaten en kijk uit naar het moment dat ik hem via een echte telefoon hoor. De afgelopen maanden zijn de gesprekken via Skype gegaan en niet allen waren van goede kwaliteit. Daar komt het nummer weer in beeld en schuif het balkje naar recht om op te nemen. 'Hei schatje, hoe was je vlucht?' 'Ja goed maar ik ben nu in New York en mijn vlucht is gecanceld. Ik denk niet dat ik je vanavond ga zien.' 'Wat?!' Op alle dagen van het jaar moet net deze ene dag de dag zijn dat er een enorm stormfront over New York trekt vol met tornado's, onweer en regenbuien.

Zijn volgende vlucht rechtstreeks naar Atlanta gaat het echt niet worden vandaag. Ernstig teleurgesteld hang ik later op. Ik heb de belofte gekregen dat hij later terug belt. Drie kwartier later belt hij. Geen vlucht naar Atlanta. Ik ga hem niet zien vanavond. Hij heeft de laatste vlucht vanuit La Guardia kunnen regelen die nog vliegt. Daarna word het vliegveld voor onbepaalde tijd gesloten. De vlucht gaat naar Dallas, Texas. In plaats van vanavond om half 11 aan te komen, komt hij morgenochtend aan. Dat is, als hij verder geen vertraging heeft. Ik hoop dat hij goed slaapplekje op het vliegveld kan vinden. Voelt hij ook een beetje hoe reizen kan zijn.

Georgia, 28 juli

Eindelijk is het zover. In de morgen heb ik nog een berichtje van Chris gekregen dat hij koud in de airco op een veldbedje in de vertrekhal van Dallas airport probeerde te slapen. Ik vertrek rond half 9 en kom via een andere route dan gepland 5 minuten voor 10 aan. De geplande aankomst van zijn vlucht is om 10 over 10 dus ik loop op het gemakje nog even naar een winkeltje en check de grote borden met vluchten. Een aantal militairen komen de roltrap boven en worden door wachtende omstanders gelauwerd met een applaus. 'Support our troups', word hier door jong en oud verwezenlijkt.

Ik ben ruim op tijd maar daar nog geen 3 stappen van mij vandaan komt wel een hele bekende jongen aangelopen. Met een rood shirtje en een te kort geknipt kapsel komt daar mijn ventje aangelopen. De tijd dat we elkaar niet gezien hebben, lijken uren te zijn geweest. Of we elkaar gisteren gedag zeiden op Schiphol. We gaan gewoon verder waar we gebleven zijn. Zo raar dat ik ineens weer een jongen mag aanraken. Tijdens de reis gaat het niet verder dan 'kijken kijken'. Helemaal voor mij.

We rijden de voor mij inmiddels bekende weg terug naar 'huis'. Voor hem is het onbekend terrein. Ik kan me voorstellen hoe het is om hier voor de eerste keer te rijden. De route ligt na het verlaten van de geasfalteerde velden van snelweg nu tussen bossen, enorme wouden en bossen. Het kan hier heel warm zijn in de zomer maar met voldoende regen is het hier heel groen. Het landschap is heuvelachtig met vriendelijk glooiende velden. De snelweg is schoon en goed onderhouden. De rondweg die langs de stad ligt, geeft alleen bij de winkelcentra een doorkijk op wat er te zien is.

Bij aankomst komen Timmy en Sally aangeraced om gedag te zeggen. Sally is allemans vriendje en met haar 4 maanden oud is ze een speelse pup. Timmy moet de kat nog uit de boom kijken en zal er langer overdoen om aan hem te wennen. Soms zet hij een stapje dichterbij om kennis te maken maar besluit op het laatste moment dat hij er nog niet aan toe is. In de avond gaan we met z'n zevenen weer eten bij de Cubaan. In de avond koelt het wel wat af maar er zullen een paar dagen overheen gaan om Chris van zijn 'jetlag' af te laten komen en om aan het hete weer te wennen.

Georgia, 29 juli

De klusperiode is nog niet over en zus en ik gaan nog even aan de slag. Chris doet in de middag een tukje om te ontsnappen aan de vermoeidheid die bij een jetlag komt kijken. Kleine dingen omtrent onze kluspartij moeten nog gebeuren en daar draaien we al helemaal onze hand niet voor om. Brandmelders op hangen. Toiletbril vastzetten, lamellen afstoffen, verf bijtippen, plinten bijwerken. We hadden zo een klusbedrijf kunnen oprichten. Mocht het niet zo zijn dat we op twee verschillende continenten wonen.

Georgia, 30 juli

Klussen

Georgia, 31 juli

Klussen & een bezoekje aan de dokter
Ik baal. De krampen in mijn been zijn de afgelopen dagen niet minder geworden in pijn en niet afgenomen in kwantiteit. Door een mail van mijn zus in Nederland, die absoluut onder de noemen 'hypochonder' mag doorgaan, word ik toch een beetje ongerust. Aan de ene kant weet ik gewoon dat het geen bloedprop kan zijn, zoals ze suggereert, die je kan opdoen door het vliegen. Ik ken mijn lichaam veel te goed daarvoor. Neemt niet weg dat ik moet stoppen met lopen als ik een kramp krijg. Gewoon even niet meer praten, even niet lopen en er zeker niet op staan als ik tenminste niet om wil vallen. Het lijkt op een zenuwpijn en niet zozeer op een kramp die kan voortkomen door spierpijn. Andere zus vind het een goed plan om inderdaad een bezoekje aan de dokter te brengen. Ik denk nog steeds dat het allemaal een beetje overdreven is maar mijn 'wijze ikke' krijgt toch weer de overhand en is nieuwsgierig naar wat het dan wel kan zijn.

Met een hele delegatie vertrekken we in de middag naar de dokter. Zus en ik krijgen een stapel papieren mee die we op onze stoelen mogen invullen. Papieren weer terugbrengen. Betalen. Terug zitten, wachten. We worden opgeroepen, nog wat invullen. Terug zitten, wachten. We worden weer opgeroepen en lopen naar de balie. Mijn groupies; neefje en vriendje, volgen me naar een patienten gedeelte achter gesloten deuren waar mijn bloeddruk, gewicht en lengte worden opgenomen. Terug naar de wachtkamer en wachten. Ik probeer lief, aardig, bezorgd en geiiriteerd de jongens ervan te overtuigen dat ze niet mee hoeven. Nou ja, hoeven, ik wil eigenlijk gewoon niet dat ze meegaan. Moeten we daar met z'n vieren in een kantoortje zitten, vind ik helemaal niets. We zitten braaf te wachten als we van serieuze gesprekken in hilarische opmerkingen, vooral van mijn bijdehante neefje, terecht komen. Zet vier mensen in een kleine ruimte en kijk wat er gebeurt.

Een dame komt binnen die van alles van me wil weten. Ik geef antwoord. Ze vertrekt weer en het is wachten op de dokter. De arts komt binnen. Er wordt niet zoals in Nederland een hand gegeven om je voor te stellen, maar gewoon begonnen met het gesprek. Hij heeft er ook geen moeite mee dat de hele delegatie fanclub aanwezig is. Jammer.

Ik doe mijn verhaal, geef wat achtergrond informatie en de dokter denkt met me mee, hardop weliswaar. Hij legt zijn theorie voor, weerlegt ze weer en komt dan eindelijk, neefje vind er al niets meer aan want het duurt veel te lang, met zijn diagnose. Volgens hem komt de kramp daar verkeerd zittend of afgenomen kraakbeen rond mijn ruggewervel. Hij suggereert dan ook om bij terugkomst in Nederland een MRI scan van mijn wervel te laten maken. Voor nu krijg ik een pot pillen mee, waarvan ik er drie per dag moet innemen, tegen allerlei ernstige dingen (ik zie het geheel niet als ernstig) waaronder epileptische aanvallen en dat soort zaken. Daarbij mag ik vier keer per dag, drie ubuprofen (tegerlijkertijd!) innemen. Nou dat is niet misselijk. De bijverschijnselen: duizelig, vermoeidheid, slechter zicht, mentale veranderingen waarbij de gedachten kunnen uitgaan naar zelfmoord (wat?). Oké, nou daar gaan we niet vanuit. Rare paardemiddelen verstreken ze hier.

Georgia, 1 augustus

Shoppen & Funopolis
In de ochtend gooien we er nog een klus-sessie uit en dan zit het werken erop. We vertrekken met twee auto's richting de shopping outlet waar ik een aantal dagen geleden nog wijze raad van mijn 9-jarige neefje kreeg. In de RL store gaat ventlief als een wervelwind door de winkel en gooit de ene na de andere Polo over zijn arm. Ik 'durf' dit keer wat geld uit te geven. Al is het alleen maar om het feit dat ik geen hele of 'normale' (geen nette of zonder verfspetters) kleding meer heb. Zuslief moet nog wat dingen afwerken en ik beloof dat ik haar zoon wat te eten voor zal schuiven en hem weer veilig thuis zal brengen. Een bezoek rond het plein waar de grote Amerikaanse merken zitten, heeft ons rond een uur of twee behoorlijk gaar gemaakt en als traktatie voor neefje (en onszelf) gaan we richting de 'stoute' Mac.

We maken op de terugweg nog een stop bij de Funopolis als verrassing, waar de oneerlijke strijd weer losbarst tussen de verschillende getunde karts. Een spelend gevecht brand daarna weer los boven de airhockey tafel. De laatste centjes worden er doorheen gejaagd en we gaan richting huis. Voor één iemand is het weer speeltijd bij zijn vader en voor ons is dit thuis aan het eind van de middag met de tweeling. Schoonzus brengt in het begin van de avond de kinderen naar haar moeder en we maken ons allemaal mooi voor een luxe etentje. Gevierend gaan de dames, Chris en ik naar een 'volwassen' avondje uit. Een goed restaurant word uitgezocht, een fles wijn word aan tafel gedecanteerd, voor,- hoofd,- en nagerechten worden besteld en het geheel is zeer aangenaam. Zowel het gezelschap als de fijne 'Amerikaanse' keuken. Ze kunnen het wel hoor, die Amerikanen. Het is niet alleen de snelle keuken waar ze goed in zijn.

Georgia, 2 augustus

Downtown op de fiets
Omdat Chris nog niet echt kennis heeft mogen maken met het downtown gedeelte, gaan we met de fiets op onderzoek uit. Zus is de gids, zoals ze bij mij en andere zus een aantal jaren geleden ook is geweest en neefje is in de ochtend weer terug om ons te vergezellen. We fietsen langs, over en door de enorme campus van de universiteit. Het landschap heeft wat heuvels en ik weet niet of het door mijn inmiddels waardeloze conditie komt of door de toegediende medicijnen maar ik fiets continu achteraan.

We gaan langs de universiteit winkel waar ze alles in rood-wit-zwart thuis kleur van het Georgia Bulldog team verkopen. Nemen een kijkje bij het universiteits eigen stadium en gaan dan voor een traktatie bij Yofurti. Yofurti is een ijszaak waar al het ijs van yoghurt is gemaakt en wat je zelf mag pakken/tappen, inclusief alle snoepjes, koekjes en fruitjes die je er op wil doen. We fietsen terug naar huis en Chris en ik halen de auto op om wat 'quality time' samen door te brengen in het centrum. Met een bezoek aan Masala waar ze outdoor spullen verkopen en veel etalage geshop, vinden we de Starbucks en gaan voor een nieuwe koude frappacino en een lemon cake. In de avond doen we wat boodschapjes bij de enorme supermarkt Kroger, waar je sterk in je schoenen moet staan om keuzes te maken. Van cornflakes hebben ze ongeveer 37 verschillende keuzes. Het ijs heeft 100 verschillende smaken van een vierde verschillende merken. Hetgeen wat ik echter altijd jammer vind en waar het probleem van de obisitas van de bevolking ook een beetje ligt; groenten zijn duur. Als je gezond eten koopt in de supermarkt, ben je meer geld kwijt dan dat je een burgertje bij de Mac haalt.

Later in de avond lossen we onze belofte in, om naar de kitten 'Swicky Tuckie' van de tweeling te gaan kijken op zijn tijdelijke adres. Een snoezig zwart met wit poesje kijkt ons met nieuwschierige doch afwachtende ogen aan. Als we zijn gescand verdwijnt hij in één van de slaapkamers en zien we hem niet meer terug.