8 maart 2014

Vandaag, mijn laatste werkdag, voor even, voelde als oktober 2010... Met een vreugde kreet dat mijn hernieuwde vrijheid terug is gekregen, zei ik een paar collega's gedag. Het is weer zover! Puur leven. Als toch meer mensen in deze maatschappij dat zo nu en dan is konden voelen. Een vreugdegevoel, een overwinning, pure zuurstof die je longen worden ingezogen en energie door heel je lichaam. Het voelt gewoon als een kick! Het niets 'moeten' voor twee maanden: heerlijk!

Ik ga weer. Mijn tas is gepakt. Alles gaat anders dan voorheen. Nieuwe mini-me, nieuwe reistas, nieuwe camera, andere kleding, andere voorbereidingen, andere route. Geen zenuwen. Alhoewel er een vliegtuig van Maleisie Airlines net van de radar is verdwenen, boezemt me dat geen angst in. Mijn tijd zal wel duren.. en als ik ga; heb ik de beste keuzes van mijn leven gemaakt.

De auto is gewassen, de schoenen zijn in de wasmachine geweest, de printscreens en de offline lezen research artikelen zijn opgeslagen, fotokaartjes leeg gemaakt, tickets geprint, boekingen gecheckt, morgen nog even mijn groententuin in orde maken met deze zomerse temperaturen..

Mijn reismaatje, de Braziliaan die in Buenos Aires woont, die ik heb leren kennen in Afrika, zie ik dinsdag weer. Wie had dat gedacht? Iedereen maakt van die los vaste afspraken.. "Ja, we houden contact.' of "Als ik in je land bent, laat ik wel wat weten.' Vaak komt het er niet van of je wil niemand tot last zijn. Een andere reisgenoot van de Afrika-trip heeft afgelopen zomer wel het lef bij elkaar geraapt om me op te zoeken. Vanuit thuisland Japan deed hij samen met zijn vriendin Europa aan en ik was de gelukkige die hem rond mocht leiden in mijn provincie. Ik kon het zo waarderen dat ze de moeite namen om van mijn gastvrijheid te genieten, dat het invloed heeft gehad om mijn reis. Ik zou van Amsterdam via Buenos Aires (BA) naar Ushuaia vliegen waar mijn Odyssee begint. Een tussenstop in BA, meer niet. Maar hoe zonde was het, om niet even langs te gaan bij een bekende? Hij vond het jammer dat ik niet langs kwam, ik vond het jammer dat ik te gierig was om extra te betalen om langer in Argentinie te blijven... Maar de 'Tomodachi' uit Japan heeft me een ander inzicht gegeven. Een inzicht dat me deed beseffen dat je ook daar voor reist: om culturen te leren kennen door andere mensen en niet alleen door het bezoeken van die culturen of landen. En daarbij, het opzoeken van bekenden en vrienden is toch altijd leuk?

Ik zit dinsdagmorgen (als alles goed gaat) in cafe Martinez met mijn oude reisgenoot in mijn "Mi Gusto" Palermo, mijn favoriete wijk in Buenos Aires. Mijn plekje in Argentinie, waar de lucht inderdaad 'bueno' is en de gevlekte Platanen het licht filteren voordat het op de kinderkopjes weerkaatst word. Waar Parijs en Barcelona elkaar kussen en ik de leukste, hipste winkels zie en bij de knuste cafeetjes met terrasjes mag plaatsnemen. Mijn nieuwe reis begint met een kleine vakantie.

Een maand

19 februari 2014

Wow, over een maand ben ik aan het inschepen. Dan slik ik nog een keer voordat ik bijna anderhalve maand aan boord van een schip ga wonen. Alle hoop is gevestigd op mijn acupuntuur-sessies die vooraf zijn gegaan. Ik ben de koningin van zeeziekte en de zonderling in de familie, aangezien mijn opa bij de marine heeft gezeten en de halve familie zeilt.

Mini-me is ingeruild.. Mini-me, mijn kleine rugzak die me altijd trouw is geweest in mijn reizen. Hij mag met pensioen. Nadat er een speciale waterproof trespa bodem is ingelegd (tegen het opensnijden van de kleine crimineel) en de camerabak is ingetapt tegen regen, heb ik beseft dat de voering jaren geleden al op was. Ik wil een stevige droge tas voor mijn nieuwe DSLR camera. En voor mijn oude trouwe Canon natuurlijk, die mag ook mee.

Een groothoeklens is vandaag als nieuw atribuut in Mini-me II toegevoegd. ..Zodat alle pinguins in het plaatje passen. Zodat ik kijkend naar de foto's, altijd kan mijmeren bij het weidse landschap en dat dit 'weidse ' ook echt gevangen is in de foto.

Merino wol truien, Alpaca sjaal, thermische kleding, skibroek, thermo sokken, leger-groene-geitenwollen-sokken-gejat-van-mijn-vader, Gap trui, 2x handschoenen, winddichte jas, snowboots.. het ligt allemaal al klaar. Nu de bivakmuts nog.. Mijn voorbereidingen lopen ten einde. Ik ben bijna zover..

Gewoon

1 januari 2014

.. De zuidpool.. het klinkt al zo 'gewoon'.

‘Zo waar gaat je volgende reis naar toe”, word er gevraagd. Met gepaste trots vertel ik dat ik naar Antarctica ga. Trots omdat 'ik' als simpele ziel, zonder fortuin en zonder doctorsgraad naar de witte wereld onderaan de aardkloot ga.

Het klinkt inmiddels ‘gewoon’ voor me omdat ik al maanden met het idee speel. Nou ja, maanden. De eerste keer dat ik er achter kwam dat ‘plan Antarctica’ realiseerbaar was, was in Uruguay in 2012. Ik stond op het busstation in Sacramento del Colonia te wachten op mijn bus naar Montevideo en kwam in gesprek met een Nederlands stel. Hij was van het type; van-elk-land-prijkt-er-een-vlag-op-mijn-tas. Ze kwamen net uit Tierra del Fuego (Vuurland) gereisd, waar Ushuaia ligt. Daar hadden ze zich ingeschreven voor een last minute deal. De last minute deal hield in, dat ze enigszins betaalbaar per boot naar de zuidpool konden. En waarempel ze hadden bericht gekregen dat ze konden terug komen, om aan boord te gaan. Ik hoorde nog steeds een immens bedrag (voor mijn begrippen dan) maar tegelijkertijd ging ergens op mijn hardschijf iets draaien. Antarctica..? dus wel te bereiken voor de leken en pleps? Ik heb het gelaten voor wat het was.

Doelen zijn er om te halen, je richting te geven en anderzijds om ze aan te passen naar gelang je (levens)reis er naartoe. Mijn ultieme reisdoel in juni vorig jaar werd "om alle zeven continenten in de wereld aangeraakt te hebben". En geloof me; ik heb nog niet eens de helft van alle landenstempels in mijn paspoort staan. Het getal 'zeven' is echter gemakkelijker te bereiken dan 191+1.

Met veel spitwerk kwam ik langs; Poolreizen, Anderlicht, Las.nl, Fox reizen, Tico travel, Askja adventure cruises, Sapapanatravel, Norgereiser, Ushuaia tourismo, Exodus, Expeditions.com, Thika travel, Wilderness travel, Belugareizen, Polarcruises, Bark Europe, Gadventures.com, Quark en Hurtigruten. Ik zou mezelf niet zijn om te zien waar je het beste waar voor je geld kan krijgen dus 'op naar de bron’.

Feitelijk komt het er op neer dat er continu dezelfde boten varen. Deze boten zijn eigendom van een reder. Een reder neemt oa agenten in de arm om de reizen te verkopen, zodat hun boten varen en er brood op de plank komt. Zo kwam ik uit bij verschillende boten die mijn interesse hadden gewekt. Nu was het niet alleen meer een kwestie “hoe kom ik op de zuidpool?” maar hoe kan ik Zuid Georgia, Zuid Shetlands en eventueel de Falklands mee pikken? En, heel belangrijk als je alleen reist: waar betaal ik een ‘normale’ prijs en betaal ik geen extra bedrag meer voor mijn denkbeeldige reiscompagnon..? De eenpersoonstoeslag zou afgeschaft moeten worden!

Er was een Russisch schip. Niet het schip wat nu al weken in het ijs vast zit bij Nieuw Zeeland. (Lijkt me trouwens fantastisch om zoiets mee te maken! Vast zitten in het ijs, niemand die je kan komen redden omdat het ijs te dik is.. Genoeg eten en drinken aan boord, motoren die werken. Toegegeven; het is even wat anders dan Shackelton zijn overlevingstocht maar anno 2014... toch best een avontuur.) Het Russische schip werd het niet. Al snel kwam ik erachter dat het schip 'de Plancius' een mooie reis maakte en door verschillende agenten werd verkocht. ‘Op zoek naar de bron”. De bron leek Oceanwide Expeditions. Een Nederlandse reder uit Vlissingen. Daar had ik wel vertrouwen in.

De reis was duur maar overkombaar. 19 maart aan boord, 25 april van boord. Langs plekken in de wereld die ik waarschijnlijk nooit weer ga zien, tenzij het op een platte landkaart is. Pinguin kolononies zo ver als het oog reikt, walvissen, zeehonden, vogels (al zijn dat niet echt mijn favorieten), zeejaguars.., het huis van bewaring voor Napoleon. En als cliffhanger natuurlijk; een voet op de zuidpool? Dat is, als er geen ernstige stormen zijn, het water normaal is, als we tussentijds niet invriezen, kortom als alles volgens plan gaat. Niets is zeker maar ik neem het risico. Ik neem het risico dat ik duizenden (ja serieus; duizenden.. euro’s... Ik had er een nieuwe keuken van kunnen kopen, inclusief plaatsing) euro’s voor over heb.

De aanbetaling was al gedaan. Maar nu, nu moet de rest van de betaling. En hoe ik ook heb geprobeerd de afgelopen jaren om geld niet meer als prioriteit te zien, voelt mijn hart bezwaart als ik geld moet overschrijven naar een andere rekening. Doodeng vind ik het. Zoveel geld in 1x weggeven.. En ik bedenk me nu pas, maanden later, of dit wel zo’n goed plan was.. De zuidpool? “Ik hou niet eens van kou!”

Maar ik wil niet anders, ik wil niet terug komen op mijn beslissing. Ik had alleen gehoopt dat het 'definitief ' maken van zo’n enorme levenservaring een euforisch moment met zich mee zou brengen. ..En niet mijn geweten bombardeert met honderden vragen en mijn rekening ‘leeg’ als nachtmerrie voorbij zie komen.

Het is niet ‘gewoon’ om naar de zuidpool te gaan, althans niet voor mij. Maar ik ben er ook nog niet. “Eerst zien en dan geloven”, zegt mijn achterdochtige ikke. Ik ga ervan uit dat ik met oud, stinkende, snurkende Russische mannen met vieze baarden en grote bekken opgesloten zit in mijn ‘kooi’. Dat de mensen op mijn reis arrogant en betweterig zijn, dat het eten vies is en dat ik elke dag kotsend boven het toilet hang en mijn reisziekte vervloek. Dat ik te ziek ben om van boord te gaan om de mistige mistroostige stormachtige toendra van sneeuw te mogen aanschouwen. Dat alle pinguïns aan de andere kant van de berg zitten, dat de walvissen zijn geïmmigreerd dat geen enkele zeejachthond zijn snoet laat zien en dat ik alleen maar doodsaaie vogels zie.

Zo werkt mijn geest; niet pessimistisch maar ik stel me gewoon op het ergste in. Kan het alleen maar meevallen.. Nee, het zal niet alleen maar meevallen.. Door deze 'mind-set' geniet ik echter intenser van de zon die schijnt aan een schitterende blauwe hemel, de schittering van het ijs en sneeuw me doet ontwaken en ik misschien wel kan huilen van geluk als ik pinguins zie waggelen op die grote witte donzen deken van sneeuw die geisoleerd aan de onderkant van onze aarde hangt.

Helaas ben ik na de overboeking niet meer fortuinlijk. Eerlijk gezegd ben ik: blut. Hier neergepent op papier; staan mijn zorgen en mijn dromen. Maar ik, ik ga als gewoon meisje een bijzondere ongewone reis maken.

8 oktober,

Ik ben zeeziek..

12 oktober 2013,

Een stap dichterbij de perfecte foto.. (van een Keizer,- Adelie- en Macaroni pinguin, zeeluipaard, zeeolifant, walvis...)

Vandaag een spiegelreflex camera van Canon gekocht.

Na lang wikken en wegen toch besloten om bij mijn 'merk' te blijven. Hopen dat de EOS 70D het waar gaat maken.

'Peter, dank je voor de belangrijke (CMOS- DPreview- SLR of Spiegelloos, lenzen) info die je met mij gedeeld hebt!'

3 september 2013,

IK GA NAAR DE... ZUIDPOOL!! Vandaag geboekt.

Zuidelijkste vuurtoren in de wereld. In het Beagle kanaal bij Ushuaia, Vuurland. (Argentinie 2012)

11 augustus 2013,

..een optie gedaan voor mogelijk, mijn volgende 'verre' reis.. whoehoe!