Dordogne 2016
'Stress bestendig'
Juli
Gisteren werd er door mijn schoonvader verteld dat we niet stress bestendig waren. We, dus ook ik. Hij zei het 2x. 'Jullie zijn niet stress bestendig.' De tweede maal zei hij erbij: 'wat betreft familie die overkomt.' Ik wilde eerst in discussie gaan maar liet het commentaar eerst inzinken.
Ik-niet-stress-be-sten-dig? Dat is één van de kwaliteiten die je moet hebben als horeca persoon, als bedrijfsleidster, als manager, als 'eigenaar' van een eigen horeca establishment en nu blijk ik helemaal niet over die eigenschap te beschikken. Mijn radartjes gaan draaien. 'Ben ik dan altijd stressvol geweest?' 'Had ik dingen dan nooit onder controle?' Ik weet dat ik me snel irriteer. Ja, dat is een hele vervelende eigenschap en ik kan me enorm opwinden over dingen die ik nooit zou doen, of denk niet te doen, die andere mensen wel doen.
kinderen zijn hinderen
Eind juni
Ik heb kinderen nooit leuk gevonden. Zelfs toen ik kind was, vond ik andere kinderen al stom. Ze schreeuwde, huilde, krapte, blèrde en zeurde. Er is weinig veranderd. Kinderen zijn nog steeds stom maar op mijn leeftijd mag je dat niet meer zeggen. Ik heb namelijk de mama-leeftijd en daar horen genuanceerde uitspraken bij.
Houdbaarheidsdatum
Speurwerk vs Kattenknuffelen
Toos Werkeloos
Januari
Wie had gedacht dat ik in 2016 nog steeds niets zou uitvoeren. Zes jaar geleden rond deze tijd was ik nog een modelburger die maandelijks braaf de hypotheek betaalde en vroeg opstond om deze te gaan verdienen. Nu slaap ik uit tot tien omdat de hond naar buiten wil.
Het leven kent geen stress en geen moeten. We zijn eigen baas en bepalen de snelheid van opknappen van het huis en de kamers naar gelang de dag gestaag voorbij trekt. Voorbereidingen voor het fruitseizoen zijn al gedaan: boompjes gesnoeid en een nieuwe vriezer gekocht. Want naast het verhuren van kamers verdienen we wat wisselgeld met de huisgemaakte jam. Niet veel maar toch, alle beetjes helpen. We werken ook niet hard, dus verwacht ook niet dat er veel geld op de plank komt om over de balk te kunnen smijten. Maar dat maakt niet uit. Het is een andere manier van denken. Modern gezegd; een andere mindset. We hebben niet veel nodig want we hebben al zoveel (spullen dan).
Afgezien dat het dagelijks vakantie is en ik in mijn oude kloffie naar buiten kan lopen, mis ik het reizen wel. Het alleen op onderzoek gaan en het opsnuiven van andere geuren en culturen. Er staat nog zo veel op de lijst. Mijn hart kan stiekem een klein sprongetje maken als ik er aan denk om weer wereldvreemd in een oud aginebisch hostel aan te komen om vervolgens een cafe te zoeken voor een goede koffie en een plan te gaan maken. Klaar om de stad of het gebied ' van mij' te maken. Camera om de nek en klikken - ademen - bewust zijn dat ik daar op dat ene plekje ben en hoe fortuinlijk ik ben. Nergens anders in de wereld willen zijn dan alleen op die plek waar ik dan sta en het uitzicht, de horizon, de wereld vanaf dat punt in me opneem.
Overdag dwalen mijn gedachten vele malen af naar een bezochte plek op aarde. Elke keer opnieuw ben ik daar, alleen. De wereld aan het bestuderen. Op een of andere manier hebben mijn hersenen onthouden welke inrichting bij welk hostel hoorde en in welke stad het stond. Welke mensen ik leerde kennen en wat voor conversaties we hadden. Mijn stokkende zuurstof toevoer als ik een adembenemend gezicht op een olifanten familie had of voor het eerst een luipaard of leeuw zag. En ik weet nog waar ik zat toen ik voor het eerst in het wild een giraf aan een boom zag knagen.
Dagdromen. Niet wat ik ga of wil zien maar echte beelden, terug geprojecteerd op mijn netvlies. Zoveel nog om te verwerken. Zoveel om nog proberen te begrijpen. Tot die tijd geniet ik van mijn landleven. In de zon, omringt door groen en hertjes. Met een beetje geluk doen we het heel goed dit jaar en kan ik allebei hebben: reizen en een landleven. Dat klinkt wel als een ideale combinatie.
Maak jouw eigen website met JouwWeb