Een beetje Zanzibar..

Zanzibar is een half autonome staat buiten Tanzania. Het ligt ongeveer 50 km voor het vasteland van Tanzania in de Indische Oceaan. Eigenlijk bestaat het uit meerdere (kleine) eilandjes maar de twee bekendste zijn Zanzibar (Unguja) en Pumba. De hoofdstad van Zanzibar is Zanzibar-stad met het historische bekende centrum: Stone Town, wat in zijn compleetheid tot het Unesco erfgoed behoort. Het bekende eiland beslaat maar 1554 km² maar heeft een geschat aantal inwoners van 1 miljoen. De belangrijkste inkomstenbronnen zijn het verbouwen en verkopen van kruiden en specerijen zoals kruidnagel, kaneel, nootmuskaat en peper. Daarnaast is toerisme een goede tweede. Vooral duikers kunnen hun hart op halen bij de vele koraalriffen. Afgezien van veel (islamitische) protesten blijft het ook een favoriete bestemming voor de homo scene. Een inwoner die alleen in dit deel van de wereld te vinden is, is het Zanzibar franje aapje.

De pittige geschiedenis van het eiland begon een aantal eeuwen geleden met de Arabieren die zich hier vestigde en handel dreven met India. Dat was totdat de Portugese Vasco da Gama in 1498 een voet aan wal zette. Vervolgens vestigde zich er na 1500 nog meer landgenoten. Ze namen uiteindelijk de macht over van de Arabieren maar verloren dat eind 17de eeuw aan de Imam van Muscat. Na 1698 kwamen de eilanden onder het bewind van de sultan van Oman. Een lange geschiedenis met overnames, gevechten, koningshuizen en (Engelse) verklaringen volgde. Uiteindelijk zou het pas in 1963 zijn dat Zanzibar 'onafhankelijk' werd. Vanaf 1964 werd het samengevoegd met Tanganyika, het hedendaagse Tanzania. Zanzibar heeft zijn eigen president maar Tanzania heeft er ook één. Als er nieuwe wetten worden aangenomen door de president van Tanzania dan moet Zanzibar deze opvolgen. De president van Zanzibar mag ook nieuwe wetten aannemen maar die gelden alleen voor de eilanden. Uiteindelijk overruled de Tanzaniaanse regering alles. 

Slavenhandel & Dr. David Livingstone

Zanzibar is niet alleen het tropische paradijs met poeder wit zand en een belachelijk blauwe zee. Een grimmige impopulaire geschiedenis van slavenhandel kenmerkt het eiland. Vanaf de 15de eeuw was Zanzibar het centrum van slavenhandel aan de oost Afrikaanse kust. Van 1830 tot 1873 vierde het zijn hoogtijdagen. (Met 15.000 verhandelde slaven per jaar) De Portugezen hadden de slavenhandel in de tijd ingevoerd en de sultan van Oman vond het een lucratief idee. Slaven op het vasteland werkten op de kruidenplantages of brachten geketend aan elkaar ivoor van het binnenland naar de kust. Slaven werden uit Congo, Malawi en Tanzania gehaald. Bij de kust aangekomen werden ze in Arabische zeilboten, de zogenaamde Dhow's gestopt en naar Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar vervoerd. Ze werden in lage kelders vastgezet, mishandeld en kregen vastgeketend aan de grootste boom op het plein zweepslagen. De gedachten was 'hoe harder de slaaf schreeuwt, hoe sterker hoe hij is, hoe meer geld hij opbrengt.'

In het midden van de negentiende eeuw nam de Europese invloed (lees Engels, Schots, Frans en Duits) weer toe. De bekende Dr. Livingstone gebruikte Zanzibar als uitvalsbasis voor zijn reizen naar Zambia, Malawi en Zimbabwe. Na een aantal keren de gruwelijke slavenmarkt te hebben gezien, lobbyde de Schot bij de Engelse Sir Mathews van de  IBEAA (later werd Mathews de eerste minister van de (Engelse) regering op het eiland) Mathews dwong de Sultan (Khalifa destijds) een verklaring te ondertekenen waarbij de slavernij werd afgeschaft. Dit gebeurde uiteindelijk op 13 september 1889.

Dr. Livingstone maakte de bevrijding helaas niet meer mee. De ontdekkingsreiziger (onder andere van Victoria watervallen) werkte oa als dokter ter voorkoming en genezing van malaria maar stierf uiteindelijk zelf aan de ziekte tijdens een reis in Zambia. (1 mei 1873 Chitimba)

Op de markt in Stone Town waar de slavenhandel plaats vond, is ter nagedachtenis een kerk gebouwd; de Anglican Cathedral Church of christ. De preekstoel staat op de plek waar de beruchte boom stond. In de kerk hangt een houten kruis wat is gemaakt van de boom waaronder Livingstone's hart is begraven. Zijn gebalsemde lichaam ligt in Westminister Abbey. 

28 april, Dar es Salaam - Zanzibar 

We verlaten Kipipeo beach om vijf uur in de ochtend. Het regent. Dat krijg je, als je in het regenseizoen op reis gaat. De taxi brengt David, Sam, Kate en mij naar een kleine Ferry. De overtocht duurt niet langer dan 10 minuten en zet ons weer op het vaste land af. We rijden verder naar de boot terminal waar we gisteren onze kaartjes hebben gekocht. Voor 35 dollar varen we over met de Kilimanjaro III. Een oude veerboot van de firma Doeksen uit Harlingen zou hier ook in de vaart zijn, richting het eiland maar wij stappen op een hypermoderne boot.

Voor de zekerheid heb ik maar wat reispilletjes ingenomen. De overtocht naar Zanzibar duurt twee uur en drie vierde van die tijd heb ik zitten dommelen op de lichte golven. Helaas is de regen ons gevolgd en als we een immigratie stempel (?) in ons paspoort erbij hebben, lopen we in de regen naar het taxibusje. Nick en Beth hebben zich bij ons gevoegd en we rijden tezamen naar het noorden van het eiland. Na een uur door de plensende regen te hebben gereden, (dat zie je nooit op de foto's natuurlijk maar hoe kan het ook anders zo paradijselijk groen zijn?!) komen we door wat arme kleine dorpjes, nemen we nog wat kuilen en obstakels in de weg, zien een 'two tree Hilton hotel bord' waar we aan voorbij rijden en stoppen bij een hele sobere versie van een verblijf. Ik heb een kamer voor me alleen mét propeller, airco, een echt bed en eigen badkamer. Het geheel is simpel, het ruikt naar vocht en de douche is niet echt warm maar het uitzicht is onbetaalbaar. Kijk ik hier gewoon over het witte zand van Zanzibar? Op een schitterend blauwe zee? Ja, dat doe ik!

 We schuiven in het 'restaurant' (rieten overkapping op het zand) aan voor een laat ontbijt. Een bord met verse mango (jammie!) een klein banaantje en een schijf water meloen blijkt niet alles te zijn. We mogen een ei naar keuze en krijgen daar brood, koffie, thee en een vruchtendrankje bij. Inmiddels is de regen gestopt en Nick en Beth gaan strand jutteren.

Ik betaal me weer scheel voor 24 uur internet en moet me voor het bereik ervan dan ook ophouden bij het internet café. Mensen zijn supervriendelijk en al zien ze elke dag weer die toeristen, iedereen krijgt een 'jambo' begroeting. Jonge knullen gekleed als Masai komen verschillende keren voorbij. Uiteindelijk stoppen ze om een praatje met me te maken. 'Nee, ze komen hier niet vandaan. Ze komen van de Ngorongoro krater. Ze hebben even vrij.' Of ik het hele verhaal van ze moet geloven, weet ik niet. Ze kunnen me wel van alles vertellen over de grote migratie van het Wildebeest naar de Serengeti en de Masai Mara (in Kenia) en terug. Reuze interessant. 'Is die mogelijkheid er nog om het te zien? Vraag ik. Ik bedoel, is die trek er nu nog?' Ze geven me een beetje hoop. Het is tenslotte het regenseizoen en dat betekend dat het gras groen is waarvoor die beestjes natuurlijk die hele trek inzetten.

Als de jongens na een half uur kletsen zijn vertrokken komt mr. Barbeque, een jongen die ik eerder in het restaurant was tegen gekomen, met me praten. 'Geloof je dat ze echt zijn' vraagt hij. Ik zeg dat ik niet denk dat het 'officiële' Masai zijn maar je hebt ook christenen en islamieten in verschillende gradaties dus waarom niet de Masai mensen. Mr. Barbeque zegt dat ze niet 'echt' zijn. Deze jongens drinken alcohol terwijl 'echte' Masai alleen bloed, melk en water drinken. De echte Masai hoeden hun dieren, deze doen dat niet. Ja, wat is echt? Ze hebben de kleding (rode doeken) de stok, de gaten in hun oren, de versiersels om hun kuiten. Is iemand 'echt' als hij zich alleen ophoud in zijn eigen milieu of omgeving? Ik weet het niet. Wat is echt? Als iets ook voor de helft kan zijn, als iemand ook geboren kan zijn als iets, een persoon, in een geloof, een volger maar heeft besloten zijn eigen koers te volgen.

In de avond is er een schitterend zonsondergang die het strand een warme kleur geeft en de donkere regenwolken eindelijk eens een vriendelijke gloed geven. De vliegen die het ontbijt tot een slagveld maakte met wapperende handen en servetten, slapen gelukkig in het donker. 'Dat vertellen ze er trouwens ook nooit bij: O ja uhm: Zanzibar is een paradijs maar het regent er vaak en er zijn duizenden vliegen die je eten proberen af te pakken en je eetlust bederven.' Nee, dát zie je niet terug in de folder, alleen witte zandstranden, hangmatten aan bomen met roze bloemen (√ check) en een oplichtende blauwe zee.

29 april, Zanzibar

Na een fantastische nacht in een echt bed, ontwaak ik inmiddels getraind, op tijd en voor de wekker. Ik besluit om in de vroege morgen, als niemand nog gebruik maakt van het internet, een skype gesprek in te zetten. Na een uur bijgeklets te hebben voeg ik me bij het ontbijt waar inmiddels Nick, Beth, Sam en Kate ook zitten. De vliegen zijn echt om onpasselijk van te worden en je moet je volledige concentratie en conditie in zetten om ze van je eten weg te slaan.

Sam geef ik mijn ipad onder een lichte bedreiging: 'dat ik hem zal zoeken, volgen, op zal jagen, stalken en zal vinden om hem een pijnvolle langzame dood te geven' als hij mijn iPad kwijt raakt. Nooit of zelden moet ik zeggen, ga ik op pad zonder mini-me met de iPad erin. Nu heb ik de goedheid om die jonge knul eindelijk eens met zijn ouders te laten kletsen via mij iPad maar dat betekend dat ik ze alleen moet laten. Slik. Ik denk dat mijn bedreigende opsomming van straffen wel is aangekomen en berust me in het feit dat hij er alles aan zal doen om de iPad net zo veilig bij mij terug te brengen als hij hem ontvangen heeft.

Met Kate ga ik een wandeling over het strand maken. Het is eb en daardoor zijn we onbeperkt in het lopen langs de waterlijn. Met hoog water moet je kleine kruip-door-sluip-door paadjes achter gebouwen en hotels nemen. Met het lage water hebben we een mooie route door het kristal heldere water en zicht op de zeilboten die ze hier Dhow's noemen. Met 1 groot driehoek wit zeil vertrekken ze meestal in een groep naar een eilandje voor de kust. Daar schijnt het duikersparadijs te zijn tussen het koraal. We kletsen heel wat af vooral over mijn geliefde Nieuw Zeeland waar zij woont. In de tussentijd komen er continu jongen knullen naar ons toe die van alles willen verkopen. 'Nee, we willen geen kettinkjes. Nee, we willen geen armband. Nee, we willen niet naar het aquarium. Nee, we willen niet mee op een boot om te snorkelen.' We hebben een 'echte' Masai jongen gevonden die op het poeder witte strand (had ik al vermeld dat het zand, witter dan wit is en zo fijn dat het wel op poedersuiker lijkt?) loopt met zijn koeien. Althans dat denken we omdat deze 'herder' en zijn 'kudde' samen over het strand lopen. Ze blijken echter niet bij elkaar te horen als de koeien (als enige) gaan zonnebaden en de jongen doorloopt. We zijn weer een illusie armer. 'Nee, we willen niet snorkelen. Nee, echt niet. Nou, omdat we geen geld hebben. Ja, bedankt. Succes.'

Veel bootjes liggen op op het droge en we makkelijk samen dezelfde foto's van binnenkomende vissers met onze zelfde camera. 'Hallo. Nederland. Nee, nee dat willen we niet. Geen geld sorry.' We komen nog een zee-egel op het droge tegen maar we zijn beide niet echt in de Rainbow warrior modus om dit zeewezen naar diepere wateren te brengen.'Ja, met jou ook? Nederland. Jij? Oh ok. Nee we willen niet snorkelen. Nee, ook niet met de boot.' De koetjes die als enige op het strand liggen geven leuke foto's met de blauwe lucht en hoge palmen op de achtergrond. We lopen door het lage tij inmiddels zo'n 300 meter voor de kust en we beseffen ons wel degelijk dat we gewoon op Zanzibar lopen. Ja, is best bijzonder hoor. 'Gast, sorry. Wij, vriendinnen hebben elkaar al jaren niet gesproken. Zou je het erg vinden? Nee, we hebben geen tijd en willen niet met de boot mee. Ok, bedankt.' Kate is fantastisch goed in het 'geen oogcontact maken' met de verkoopjongens op het strand. Op het onbeschofte na maar het werkt wel. Alhoewel ik me nu wel een beetje loop op te vreten over dat ik iedere vijf minuten iemand moet afwimpelen omdat die iets wil, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze te negeren of onvriendelijk te doen. Je gaat om met mensen zoals jij wilt dat mensen met jou omgaan. Al heb ik in het afgelopen uur minstens 18 jongens teleurgesteld: gasten laat ons met rust! Ze zijn niet vervelend, wel opdringerig. Snap ik ook wel, ze willen verkopen. Maar zo irritant als je net een heel verhaal aan het vertellen bent en komt weer zo'n snotaap er door heen.

Het is een fantastisch mooie dag. Precies zo'n dag waar die schitterende foto's van dat witte zand en de über heldere zee worden gemaakt. De zon is dan ook heet en afgezien dat ik me ingesmeerd heb, voel ik toch dat ik aan het verbranden ben (alweer). 'Hallo. Nee. Nee, echt niet. Heb geen geld. Sorry.' We besluiten om nog verder te lopen richting de vuurtoren maar als we er bijna zijn weet ik zeker dat ik me in de schaduw moet begeven. De zon is te fel. En laten we zeggen dat ik mijn lesje met die Afrikaanse zon wel heb geleerd. 'Nee. Dat willen we niet. Omdat het geld op is.' De koetjes liggen nog heerlijk op het strand en we kunnen geen van beide ophouden met foto's maken van het unieke uitzicht. Vrouwen in lange jurken die slakken van de zeebodem afhalen. Mannen die bezig zijn hun boot op te knappen of proberen het water er uit te hosen. Dhow's die vertrekken of binnen komen. 'Nee, we willen niet snorkelen. Luister, ik ben ongesteld en daardoor kan ik niet zwemmen en niet snorkelen. Snap je? Ik kan niet mee!' Kate bescheurt zich van het lachen als de jongen totaal niet weet hoe hij hier op moet reageren en een beetje beteuterd gezicht trekt. Dit staat vast niet in zijn verkoop manuscript hoe je hier mee moet omgaan of hoe erop te reageren. Ik wou dat ik deze twee uur geleden had gebruikt want de jongen druipt meteen af en daarna worden we niet meer gestoord.

We lopen terug voor echt iets te drinken en Sam komt ons al tegemoet gelopen. Hij zwaait enthousiast met mijn iPad in zijn speciale plastic- zand-stof-en-waterwerende-hoesje of hij zich daarmee van alle opgelegde bedreigingen vrijwaard. Hij heeft iedereen in Engeland weer gesproken en is blij. Gelukkig.

Na een verfrissende drankje gaan Sam en Kate genieten van het water wat weer opkomt en ik maak van de zonnestralen gebruik om nog wat foto's te schieten. De wolken komen alweer overgedreven en ik ben bang dat dit het laatste mooie moment van de dag zal zijn. Ik besluit om de andere kant van het strand op te lopen en loop daar ook continu in de valkuilen van de verkopers. Met een versnelde pas doe ik of ik haast heb, wat ook eigenlijk zo is omdat de regen zo komt en daardoor geen tijd voor ze heb.

Na het hele gedoe van afwimpelen meer dan beu te zijn ga ik met mijn koptelefoon op in een hangmat tussen twee palmbomen liggen. Het begint licht te regenen en ik zie dat voor de kust een grijs gordijn van regen aankomt. Een groep Dhow's is net vertrokken en duiken één voor één de grauwe waas in. De zon heeft zijn tol weer ge-eist en ik moet een voorraad water inslaan. Het is inmiddels weer zonnig en het uitzicht is zo mooi maar die gasten... Daar word je zo moe van... Ik zie een groep van drie mannelijke blanke toeristen bij de waterlijn. Twee ervan duiken het water in en één blijft zitten. Ik loop naar hem toe en vraag of ik even naast hem mag zitten omdat ik gek word van die gasten die continu iets te vragen of iets willen verkopen. Hij stelt zich voor als Josh uit NY. 'City or State?, vraag ik. Het is city. We maken een praatje en ik raak niet geïntimideerd door zijn New Yorkse arrogantie... Hij verondersteld: 'dat Europese meiden niet zien dat het geen echte Masai zijn die hier rondlopen..?' En dan vooral het woordje 'Europeese'... Net of Amerikaanse meiden zo snugger zijn. Die weten net dat Holland de hoofdstad van Amsterdam is.. (?) En dat Europa geen land is..

'Ja, vervolgd hij,  ik heb gestudeerd aan de M.I.T. maar wil misschien naar Nyenrode BU... Mijn vriendin is Nederlands. Ja, die heeft co-schappen in New York gelopen. Die vind dat Nederland buiten Amsterdam eigenlijk niets voorsteld. - Oh, als ik voor een baas ga werken dan word het misschien Google...' Kots! Ik zit er ook meer om een foto te maken van alle langs komende zeilboten en niet continu mensen moet afwimpelen, dan dat ik daadwerkelijk geïnteresseerd ben in deze dwerg van 1.50 meter met zijn egelhaar. Nu was ik al geen fan meer van New York en dat komt nu précies door dit soort Homo Sapiens.

Pff, ik moet uit de zon en uit dit gesprek. Het is warm en ik ben zeker verbrand vandaag.

In de avond ga ik met Sam, Kate, Nick, Beth en David uit eten in een strandtent. 'In' is niet het juiste voorzetsel want we zitten nergens 'in'. We zitten onder de sterrenhemel, hebben het achtergrond geluid van de branding 50 meter naast ons en onze voeten woelen in het zand. Nick en Beth hebben hier gisteren gegeten en zich tegoed gedaan aan alle verse vis,- en schaaldieren. Beth, die eigenlijk vegetariër is, wat mijn inziens nog steeds inhoud dat er geen vlees én vis wordt gegeten, is van haar geloof gevallen. Vis eet ze weer sinds een paar weken en ze geniet er hoorbaar van. Verraadster.

30 april, Stone town | Zanzibar (Unesco)

Horendol word ik van die vliegen. Mijn ontbijt gaat snel en efficiënt naar binnen en ik moet er vooral niet over nadenken hoe vliegen aan hun nutteloze bestaan op deze wereld beginnen. Gadverdamme.

Het regent, weer. Jammer. 

David is vanmorgen vertrokken naar het vasteland en geeft de regie in mijn handen. Nu ben ik als 'groepsoudste' denk ik toch wel het verantwoordelijkst, dus ben blij dat ik het gehele schema van onze tijd hier door krijg. Om 10 uur worden we opgehaald door dezelfde taxi die ons heeft gebracht. De regen maakt de arme dorpjes nog tragischer. De wegen, als ze er zijn, zijn slecht. Het eiland is grauw en grijs en geeft niets meer prijs van zijn paradijselijke allure. Waar we aan toe zijn is: beschaving. Beschaving in de vorm van een goede koffie met een heerlijk gebakje erbij. Net voordat we bij ons hotel in het oude gedeelte van Stone Town komen, zie ik een leuke bistro. We checken in, in onze kamers op de 5de etage en gaan dan vliegensvlug deze 'Hotspot Bistro' ontdekken. En wat een feest! Gebakjes.. in overvloed. Verschillende koffie's, in elke smaak en sterkte. Precies wat we wenste. Er is zelfs gratis internet zodat ik even bij mijn tafelgenoten op kan scheppen over onze monarchie. Wie vandaag toch wel een speciale dag doormaken. Helaas, de kroning en het hele bijpassende oranjegevoel mis ik dan. Maar ja, ik zit dan ook op Zanzibar.. Ik weet de rest van mijn leven iniedergeval waar ik was op die 30ste april.

Na onze calorieën bommen te hebben opgesnoept, te hebben gebladerd in de schitterende fotoboeken die er liggen, foto's hebben gemaakt van de Arabische hanglampen en hebberig naar de te koop staande spulletjes hebben staan kijken, gaan we wandelen. De regen is veranderd in miezer en dat kunnen we wel aan. Al snel staan we voor het geboortehuis van Farrokh Bulsara, beter beter bekend als Freddy Mercury de leadzanger van Queen. Hij is hier op 5 september 1946 geboren. Zijn ouders, van Indiase afkomst werkte hier voor de Britse koninkrijk. We wandelen langs de haven, zien schattige kittens lopen die hier blijkbaar elke avond worden gevoederd omdat er altijd een bbq plaats vind. Rond de lunch lopen Sam, Kate en ik terug naar onze nu al favoriete bistro en krijgen een traktatie voor oog en maag voorgeschoteld.

Om vier uur worden we door een gids opgehaald die ons meeneemt voor een stadswandeling. Helaas verandert de miezer in regen en de regen weer in miezer. Hetgeen wat de 'vergane glorie' van de stad, als je al van 'glorie' mag spreken, eer aan doet. De eclectische stijlen van Europese, Arabische en Afrikaanse architectuur geven de oude stad iets mysterieus. De fantastisch houtbewerkte deuren misstaan volledig in de oude niet onderhouden huizen maar maakt daardoor zo nieuwsgierig. De deuren blijken inderdaad van onschatbare waarde te zijn en gaan van generatie naar generatie over. In veel gevallen werd eerst de deur gekocht en daarna werd het huis eromheen gebouwd. 'Zo, nieuwschierig wat er achter die dubbele mahonie houten glanzende bewerkte deuren zit..' We lopen door het oude fort wat de Portugezen hebben gebouwd en denken daar binnen te staan voor een eeuwenoude arena. Helaas, nog maar uit de jaren '80. Kan je nagaan wat nalatigheid veroorzaakt.

'Het huis van wonderen' is de blikvanger als je met de boot aankomt op Zanzibar. In 1883 gebouwd door de sultan Bargash in Victoriaanse stijl. Het was hier het eerste huis met elektra en een lift.. Iets heel ongewoons voor die tijd. Later heeft het lang dienst gedaan als museum maar nadat recent een deel van het dak is ingestort, is het helaas gesloten. We lopen verder door de slingerslang smalle straatjes. Speciaal zo aangelegd zodat er met het hete zon continu in de schaduw kon worden gelopen. Overal vinden we kleine souvenirs winkeltjes en daar worden we hebberig van. Schitterende schilderijen, pentekeningen, houten beelden, Masai kleden, kruidenzakjes, noem het maar op. De gids is hier helaas niet om ons een 'shop till you drop' tourtje te geven dus we moeten helaas met een noodvaart (in onze ogen) door de steegjes. We zijn er allen over eens dat ze bij de verder uitstekende tour een verandering moeten maken. Anderhalve dag strand is voldoende. Het is de cultuur en de kennis over dit werelddeel die we tot ons willen nemen, waarom we hier zijn. Ja, natuurlijk willen we zonnige stranden en letterlijk en figuurlijk schitterende oceaan zien maar nu hebben we het idee dat we tijd te kort komen in Stone Town.

Morgenvroeg hebben we al weer de boot dus alleen vandaag de tijd om als een kudde vee door de straten van dit Unesco erfgoed te jakkeren. De drukbezochte markt heeft niet te lijden  onder de regen. Het is druk. Er word dan ook alles verkocht. Stiekem willen we allemaal die ronde Perzische schalen vol met gekleurde kruiden aanschouwen maar helaas is alles afgedekt voor de regen. Vermoord dier en ruikende dooie vis is er in overvloed. Jich. We komen aan bij de Anglican Cathedral Church of christ die op de plek van de oude slavenmarkt is gebouwd. Daarvoor begeven we ons in een klein museum waar we naar de kelders afdalen waar de slaven waren opgesloten. 'In één woord: claustrofobie.' Voor mijn eigen gemoedstoestand is het goed om te weten dat niet alleen blanken hier debet aan waren. Vooral de Arabische sultans, deden graag in de slavenhandel omdat het goed geld bracht. En het is ook niet dat die slaven zich vrijwillig melden. Soms werden ze door hun eigen volk verkocht.. Of rivaliserende stammen verkochten hun gevangen door. Kortom alle kleuren waren hier verantwoordelijk voor. Maakt het niet minder erg natuurlijk. We bezoeken de kerk en het naast gelegen monument. Het beeld een kelder uit, waar vier mannen en vrouwen met kettingen om hun nek geboeid staan. Heel treurig.

Bij het 'Dhow hotel' lopen we een weer even fascinerende houten deur door om drie brede trappen te bestijgen. We komen in een restaurant wat meer een 'sultan lounge is' inclusief waterpijpen. Een haremkamer ligt vol met kussens en het fraaie houtsnijwerk voor de ramen ontbreekt hier ook niet. Een 1001-nachten gevoel komt hier boven. De lounge die uitloopt in een groot open terras me uitzicht op zee moet met helder weer waanzinnig mooi zijn. Ik laat het aan mijn fantasie over want droog worden, doet het vandaag toch niet meer.

1 mei, Stone Town | Zanzibar - Dar es Salaam - Lushoto

'Ontbijt om zes uur is ontbijt om zes uur. Ook in Afrika' Mensen zijn hier echt niet lui hoor zoals men vaak denkt over deze 'apenlanden'. Maar gaan wij met 35 graden in de volle zon lopen ploeteren? Nee.. Dat dacht ik.

Zes uur, blijft wel zes uur. Om vijf voor half 7 komt dan eindelijk ons gebakken ei. Ik heb geen tijd om te vragen wat ze die kippen in hemelsnaam te eten geven want de dooier is net zo geel als een fletse banaan. Ik ben te bang om hier maag, - en darmklachten van te krijgen dus laat het maar voor wat het is. Om half zeven worden we opgehaald door de taxi die ons naar de Ferry brengt. De taxichauffeur blijft misschien wel op ons wachten maar de Ferry  die om zeven uur vertrekt niet. Chagrijnig over de vieze koffie die nog smeriger word met gekookte melk. (Mensen leer dat nu eens, melk moet niet koken. Dan krijg je een vel en ik ken niemand maar dan ook niemand die dat lekker vind) Ik laat het krek droge brood ook staan. Dat kan je niet een als aas gebruiken. Ik heb gegeten en gedronken en daal alle trappen naar beneden af om als eerste bij de taxi te zijn. We halen de Ferry net en nemen plaats op het topterras van Kilimanjaro II. Beth hebben we achtergelaten. Haar tour was toch teneinde en als het goed is, is haar retour ticket met de boot morgen. Althans dat mag ik voor haar hopen. Soms zijn mensen echt te jong om te reizen of te onwetend. Of beide.

- Lees verder bij Tanzania -