Dit jaar staan er geen wereldreizen, lange trips, grote avonturen in het onbekende of bezoeken aan verre vrienden op het programma. (Nog niet althans) Sinds januari 2015 'woon' ik (samen) in het buitenland. En dat is op zich ook een ontdekkingstocht. We dolen rond in de plaatselijke cultuur van de Dordogne, bekijken de duizenden kastelen, de pitoresque dorpjes en niet te vergeten, we proeven de plaatselijke wijnen en het eten. Daarnaast proberen we ons stokbrood te verdienen met kamerverhuur. Hopelijk kunnen we  in de toekomst een echte B & B of Chambre d'Hotes beginnen.

 

 

Kamperen

Oktober

 
Buiten is het koud. Er is geen wolkje aan de sterrenhemel. De maan verlicht het landschap en zonder al teveel licht vervulling hier kan je de sterren goed zien. Het hout brand. Grote gele vlammen komen van het vuur. De hond ligt dicht bij me. Het luchtbed is niet volledig opgepompt maar dat hindert niet. Zodra mijn liefde erbij komt liggen is het weer een beetje voller. Mijn dekbed houd me warm. Kamperen.. Tja, het is toch niet iets wat ik ambieer. Maar hier in mijn eigen woonkamer voor de openhaard, mag ik eigenlijk niet klagen. We hebben alle kamers in het huis verhuurd. Inclusief die van ons. We hebben geen eigen badkamer meer. Wat betekend dat de kimono en slippers klaar liggen om in de schuur op het chemisch toilet je behoefte te doen, of gewoon in de tuin, wat makkelijker is.
 
We zijn het jaar begonnen met twijfel hoe hier te overleven. Voldoen we wel aan de regels om in dit stukje van Europa te mogen blijven? Hoe ervaren we al die vreemde gasten die we dagelijks onderdak geven? Is er voldoende saldo om alles te kunnen bestaan? Na drukke maanden, hoge pieken en lage dalen weten we het allebei. Wij willen hier blijven. Het eerste jaar is een test jaar maar nog geen jaar verder zien we dit echt wel zitten. Het 24-uur op elkaars lip zitten, samenwerken, samenwonen, alles samen zonder irritatie naar elkaar toe, mag een wonder heten. Voor beide welteverstaan. Maar we doen het. En we zijn gelukkig.
 
We hebben het er voor over om alles te verhuren wat los en vast zit. Het luchtbed is van zolder getrokken om naast de openhaard te leggen zodra de laatste gasten weer thuis zijn. En uiteraard s'ochtends voordat de gasten weer ontbijten in de woonkamer weer is opgeruimd. Alle persoonlijke spullen worden verwijderd uit de kamer beneden en in dozen gestopt alsof het niets waard is. Had ik een aantal jaar geleden toch anders overgedacht.. Materialisme heeft duidelijk een andere betekenis gekregen.
 
Ik lig op mijn matje en reken me rijk. 'Als we dit nu wat vaker doen.. levert toch weer extra geld op.' Lief ligt inmiddels naast me en is iets minder enthousiast over het plan. Er zit te weinig lucht in ons matras, de kussens verdwijnen, het dekbed is te klein en de hond is te zwaar. Misschien bij minder kampeerachtige taferelen beginnen over hoe we volgend jaar misschien wel in de schuur kunnen kamperen..

 

 

 

Schwäbisch

8 September
 
We zijn weer thuis. Frankrijk voelt als thuis. Al kregen we een (althans ik) een schok bij aankomst. De moestuin was een ravage. De komkommers en tomaten waren geplukt maar het onkruid heeft de overhand genomen. Het gras staat hoog, aangezien het behoorlijk geregend heeft vanaf de dag dat we zijn vertrokken. (De regendansjes hebben dus blijkbaar gewerkt.) Maar niemand heeft de tractor uit de schuur gehaald om te maaien. Een vriend van de familie met kennis over snoeien heeft zijn best gedaan op de rozen. Ik weet, bomen, struiken en planten moeten gesnoeid worden althans volgens de mensenkennis van nu. (Wat is er gebeurt met dat de natuur dit allemaal kan regelen..?) Achter het huis hebben we een honderd jarige rozenstruik tegen het huis aan staan. Heel mooi, ruikt heerlijk en heeft een extra 'schaduw taak' boven de achterdeur. Maar dat is nu weg. Bladeren, bloemen alles weggesnoeid. Kaal. Leeg. Verdwenen. Lelijk. Maar helaas. De hele familie gelooft in snoeien en ik bemoei me er niet mee.. Maar zonde.. Zo zonde dat alles rigoureus is terug gesnoeid. Ik heb het afzagen, of snijden van takjes nooit begrepen en zal dat ook nooit doen. 
 
Het huis heeft inmiddels overal vloerkleden en mijn, onze, woonkamer die altijd (bijna altijd) netjes is opgeruimd is veranderd in een kinderkamer. Zonder speelgoed weliswaar maar overal liggen spullen. Ik slik. De perfectionist komt naar boven. Ik moet alles laten zoals het is, slikken bij de rits aan opdrachten die we krijgen, wat totaal geen prioriteit voor ons is geweest (of zal zijn) de afgelopen maanden ivm gasten, maar het huilen staat me naderbij dan het lachen. Als er iemand is die zegt dat we verwend zijn omdat we in het vakantiehuis van mijn schoonouders mogen wonen en daar nooit een enkel commentaar op mogen geven en daar niet over mogen klagen, krijgt een wijnfles op zijn hoofd..
 
Ik weet niet of ik deze chaos elke keer aan kan en verlang stiekem terug naar mijn reisjaren. 'Niemand om rekening mee te houden, doen wat je zelf wil, als er een moment komt dat jezelf druk maakt, dan is het tijd om verder te gaan.' Maar dat laatste gaat helaas niet meer op. Ik heb voor deze liefde gekozen en hij voor mij. Zou ik in andere gevallen mijn schepen achter me verbranden en vriendjes achterlaten, dat is nu het geval niet meer. Als ik nu een keuze maak is die voor ons samen en niet die voor mij alleen. Begrijp me goed: dit is voor mij net zo vreemd als een kat die het nationale volkslied kan beatboxen.
 
Als de familie (stuk voor stuk hele leuke mensen) is vertrokken ga ik twee dagen los op al het beddengoed inclusief alle matrascovers, alles wat gewassen kan worden prop ik in de wasmachine. Alle kleden 'flikker' ik naar buiten want we hebben een vlooienplaag (ik heb er maar één a twee gezien maar dat is voor mij voldoende om een een nucleaire oorlog te beginnen) Over een week krijgen we weer gasten en ik ga me niet verontschuldigen over die kleine springers. Ze zullen allemaal sterven! 
Tig euro's worden er uitgegeven aan speciale sprays, ik stofzuig me een ongeluk, nog halfvolle stofzuiger zakken worden biohazard afgevoerd, elk stukje stof word aangeraakt, ontsmet, gedesinfecteerd en in quarantaine gezet. Alles alles moet schoon. Ik voel me bijna zo'n persoon met een obsessief- compulsief gedrag over handen wassen maar in dit geval betreft het hele huis. 
 
En ik win. Ik krijg geen medaille maar ik win. Mijn OCS heeft zijn vruchten afgeworpen. Vanaf de dag dat ik als een 'Swäbische huisvrouw' (in Duitsland staan de mensen uit Swaben/ Schwäbisch Hall bekend voor hun zuinigheid en voor hun huishoudelijke taken die tot in ’perfectie' worden uitgevoerd..) tekeer ben gegaan tegen onze ongenodigde gasten, heb ik ze niet meer terug gezien. Kortom we zijn klaar voor onze volgende airbnb gasten. 

 

Psychose

31 augustus 


Soms vraag ik me af wie ik ben, waar ik ben, wie mijn vriend eigenlijk is. Wat is echt? Ik ben hier zomaar in een huis in Frankrijk. Ik weet de weg want ik ben hier eerder geweest. Ik slaap in een kamer waar alles bekent is omdat ik het zelf heb ingericht. Maar die andere 'ikke' die dat heeft ingericht, lijkt ineens... zo anders.


Soms is het besef weg. Het besef van het leven. Als ik nu door de grond zou zakken, zou alles toch gewoon doordraaien? In de echte wereld zouden mensen rouwen omdat ik er niet meer was, maar zou het ook weleens anders kunnen zijn? Zou je soms gewoon kunnen verdwijnen zonder dat mensen beseffen dat je weg bent, er niet bent, nooit hebt bestaan.


Die ideeën overmannen me weleens, zo af en toe. Ik kan niet zeggen 'het is alsof ik iemand anders leven lijdt' omdat ik zelf de emotie ervaar, maar soms, soms ben ik gewoon ver weg, ben ik niet de persoon die iedereen noemt waar ik naar luister, soms ben ik niet op deze wereld en lijkt mijn bestaan een illusie. Zoals nu. Ik ben in een huis, waarvan ik weet dat het eigenlijk mijn huis is. Maar het is het ook weer niet omdat ik ook weet dat het financieel niet mijn huis is. Ik ben 3 weken weggeweest en alles is anders. Ik zou dingen anders hebben gedaan.


Hadden we een maand geleden hier niet een soort van B &B? Nu lijkt het alsof ik op bezoek ben bij anderen. De keuken is bekend maar alles is zo vol. De koelkast is anders ingericht, niet mijn eigen. Ik hang handdoeken anders op, nu is het anders. Ik probeer alles opgeruimd te houden, nu is het een bende. Ik bepaal waar de hond uit eet, nu krijg ik commentaar. Ik weet wat voor flessen water er liggen, nu is het van iemand anders. Dit is niet mijn huis!
Ik leef in het huis van een ander... Wil ik dat wel? Wil ik een paar keer per jaar de totale regie afgeven aan anderen? Ik denk erover na.. Waar zijn al mijn mooie handdoeken gebleven, ik droog me af met een rafelig exemplaar? Deed ik niet altijd de handdoeken in de droger zodat ze donzig, zacht en knuffelaar zijn? Waarschijnlijk in een vorig leven.. Dit is niet van mij. Waar ben ik? Ik ben thuis gekomen in een huis wat niet mijn huis is..

Raar. Moeilijk. Kan ik hier mee leven? Welke 'ikke' kan hier mee leven? Gevaarlijk. Ga ik hier een ander wending aan geven? Ga ik terug naar een bekende 'ouwe ikke? Die schepen kan verbranden als ze alleen op de oceaan dobbert? Word ik hier gelukkig van? Want daar draait alle toch om in dit leven? Welk leven? Dit van mij of andere ikke..? Ik voel me een vreemde ik mijn eigen huis. Ergens weet ik dat mijn stem geldt maar ergens is het ook een roep in de woestijn.


Heb ik hier niet weken lopen schilderen? Of was dat ook een illusie? Ik kan werkelijkheid niet vlechten met mijn emotie.. Ben ik gek aan het worden of is het 'gewoon' een heftige emotie of misschien wel een psychose? Ik ben thuis maar ook weer niet. Geen heimwee naar Holland, nooit. Zelfs mijn hond is nu weg..

Heb ik wel een hond? Of was dat ook een illusie? Of ligt hij boven? Ik weet zijn naam: Pitou en ik weet hoe hij eruit ziet.. als dat helpt..


Slapen. Beter slapen. Hopelijk hebben morgen ik en ikke de beste antwoorden en komen we samen thuis?
En is de wijn uitgewerkt...

 

 

12 provincies

Augustus

Mijn vriendinnetje Jette komt langs met man en kind. Na een lange reis op zwarte zaterdag hebben ze het gehaald. Ze willen kamperen in hun tentje in de tuin of boomgaard. Haar laatste chemo is afgelopen donderdag gekregen. Beter in een echt bed slapen. De hitte van juli sluimert door in augustus. Kortom wegdrijven op een opblaasbedje kan altijd nog op een festival in Nederland. De oude bakkerij is nog vrij en voelt met z'n drieën ook een beetje als kamperen.
Ze blijven een aantal dagen bij ons op vakantie en we worden getrakteerd op hulp in tuin en keuken. Pitou en Bobby, de laatste; de hond van schoonmoeders die al maanden bij ons resideert, nemen we in de avonden mee lopen om bij te kletsen. Haar verhalen over haar nieuwe boek wat binnenkort uitkomt en projecten waar ze mee bezig is, inspireren me om weer te gaan schrijven. 'Ik moet daar echt weer eens tijd voor gaan nemen. Gewoon gaan zitten. Achter de laptop en schrijven.'

Na jaren gereisd te hebben naar de uithoeken van de wereld, moet ik er ook aan geloven: op vakantie naar Nederland. Veel families doen het: op vakantie in eigen land. Mij maak je niet blij met een tentje op de camping in Renesse of Terschelling. Gelukkig heb ik nog een aardig landhuis tot mijn beschikking waar ik me terug kan trekken; papa en mama genaamd.
Ons huis in Frankrijk is verhuurd en Lief vond het wel een goed plan om de familie met koude kant te ontlopen en naar het noorden van Europa te trekken. Na 16 uur in de auto te hebben gezeten met een vibrerend stuur (versleten voorbanden waar het ijzerdraad doorheen kwam en een kapotte fusekogel, oeps) waren we aan het eind van Nederland. Nog niet zo lang geleden was ik hier maar nu is het echt zomer. Hier is het extreem groen, het gras is donzig, vol, zacht en veert terug. De hortensia's bloeien in elke tuin, letterlijk in elke tuin, en lopen anderhalve maand achter op ons seizoen. De stokrozen staan hoog en kleurig terwijl de uitgebloeide knoppen nog trots groen zijn. Bij ons waren ze verdord en gedroogd, ondanks dat ze dagelijks kalkvol water kregen. Tussen de wegen en fietspaden ('hebben de fietsers hier hun eigen weg?!' vroeg vriendlief met verbazing) staan boeketten met wilde bloemen, schitterend. Er zijn overal toeristen, waar we inmiddels een speciaal oor voor hebben ontwikkeld.


Er zijn Hollandse trends die ik in mijn afwezigheid volledig heb gemist: Vedett, een nieuw biertje. Nooit van gehoord.
We gaan naar een bruiloft in de Soester Duinen. Ik zie oude vrienden.
We gaan naar Dinteloord waar ik altijd met weemoed denk aan het 3-daagde muziekfeest 'de Muza'. We gaan naar mijn geboortedorp Willemstad, eten in mijn oude woonplaats Bergen op Zoom, wandelen aan het Grevelingenmeer en rijden langs ons oude huis in Zeeland.

De oude boerderij waar ik grotendeels ben opgegroeid lijkt volwassen te zijn geworden. De Iepen die langs de oprijlaan stonden waren ziek en moesten tot mijn grote, en onbegrijpelijke, kinderverdriet allemaal gekapt worden. De nieuwe boompjes snoeide ik later op mijn hoogte. Als ik er niet onderdoor kon; dan moest de tak eraf. De Franse tuin heeft inmiddels een gigantische buxushaag en de door mijn zus handgemaakte bordjes van onze hoeve, hangen nog steeds boven de poort. De walnotenbomen op de dijk zijn groot geworden. Ik herken de dijk waar onze schapen liepen bijna niet meer terug.
Karel is hier gevonden. Karel de kraai. Karel was waarschijnlijk 1 jaar toen mijn vader hem daar vond met een gebroken vleugel. Een kraai doden brengt ongeluk (denk niet dat mijn vader het daar voor heeft gelaten) en is daarom naar de dierenarts gebracht. Zijn vleugel werd afgebrand en inplaats van dat Karel dood ging, kreeg hij levenslang. Karel zit in een enorme hondenbench op een tafel recht voor het raam in de bijkeuken. Hij krijgt dagelijks warm hondenvoer en vers water. Op zijn stokje springt hij op en neer om met zijn vrienden buiten in de bomen op het kerkhof te communiceren. Als hij naar buiten gaat krijgt hij stress en beschadigt hij zijn snavel en vleugel. Karel blijft dus binnen en kraait een paar keer per dag. In de begin periode van Shouf Shouf, onze Marokkaanse kitten, kreeg hij nog wel eens bezoek. Shouf Shouf had nog nooit in haar jonge leventje een vogel zo van dichtbij gezien en hing als kleine gevlekte tijger dan ook bij Karel aan de kooi. Karel kraaide tegen het komende gevaar maar hij was na 15 jaar wel wijzer. Met al de tientallen katten die hij had zien komen en gaan in de afgelopen jaren, was het nog niemand gelukt om hem uit zijn levenslange straf te bevrijden.


Tja, de boerderij. Ik denk er vaak met weemoed aan terug.
Mijn pony, de paarden, de dauwritten met mijn vader, de ongelukken, de hersenschudding, de trappen die mijn vader in zijn gezicht kreeg. De eindeloze kudde van schapen en de lammertijd, de melklammetjes waren mijn beste vrienden, de dinosaurus kippen, de waakganzen en Donsje die in mijn handen stierf. De eenden en alle kleintjes die we hebben gered van een wisse dood. Hoe vaak ik niet met een doos vol eendjes naar de badkamer boven liep om ze te laten zwemmen in het bad. De batterij aan konijnen en niet te vergeten de grote geit met de 3 kleintjes; Tum Tum, Kiki en Naf Naf. Hoeveel dieren hebben we daar niet begraven. Hoeveel dieren hebben we daar niet de hemel op aarde gegeven.


Mijn eigen appartement achter in de schuur waar ik een enkele keer wegsneakte om met vrienden te gaan stappen in Antwerpen.
De herinneringen dat mijn felbegeerde (zelf gespaarde) scooter 'Puch Typhoon' arriveerde en mijn vader er meteen mee op zijn bek ging. De boosheid van mijn vader toen ik om de hoek van de schuur kwam lopen op een koude natte herfstavond nadat mijn moeder me uit de ambulance had gevist nadat ik zelf was gecrasht met dat ding. Mijn eerste zoen met Rémy achter het motorkot. Het gewone gezinsleven, elke steen die je kende van het huis. Die ene keer dat mijn vader bijna mijn hand eraf zaagde, de kilo's aan walnoten die ik heb geraapt en niet te vergeten de gele Remia emmertjes waarin ik de bramen verzamelde. De nachten in boxershort, t-shirts en te grote veiligheidsschoenen om de uitgebroken paarden weer eens van de weg te halen. Mijn triomfantelijke gevoel toen ik in mijn studentijd en (geleend geld) kwam aanrijden met mijn favo auto des tijds; de Peugeot 205 CTI (cabrio dus) 1.9 Guttmann getuned. Mijn vader dacht dat er een Porsche het terrein op kwam gereden, zo zwaar gromde de motor.
In de minuut dat we voor het huis staan gaan er zoveel gedachten door me heen. Als iets ouderlijk-thuis was, dan was dit het wel. En ik besef nu ook dat het helemaal niet interessant is om dit te vertellen, iemand anders heeft er toch geen affiniteit mee. Misschien heb ik hetzelfde als Lief verteld over zijn jeugd in Singapore en hij verteld over zijn skate paradijs waar nu het wereld bekende Marina Bay hotel staat..


We gaan nog meer vrienden bezoeken in Hoogerheide, strijken neer in Schijndel (wat in het echt helemaal niet lijkt opgeblazen door vier gabbers uit Maaskantje) en rijden door de provincies naar Utrecht voor een koffie op het Neude. We zien de skyline van Rotterdam, nemen de boot naar Vlieland, lunchen in Leeuwarden, Workum, Hindeloopen (Hylpen) en in de grote Waanders-kerk in Zwolle. We treffen de beste dag voor een toeristische wandeling in Giethoorn en vergapen ons aan alle Aziaten in fluisterbootjes die proberen de eenden te ontwijken. We crossen een paar keer door 'mijn stad' Breda, waar ik door alle veranderingen en werkzaamheden mijn snelste routes niet eens meer weet.


En uiteindelijk rijden we met een volgestouwde auto weer richting de Dordogne. Er is geen plaats meer voor Pitou. (Pitou heeft zich gelukkig kunnen inhouden met zijn katten-obsessie. Niemand is gewond geraakt. Ook Pitou niet.) Nu mag hij heel de reis op schoot zitten en genieten van de uitzichten en aandacht. We gaan nog een nachtje slapen in Gent bij mijn tent/Afrika reismaatje Stijn en krijgen de beste locale rondleiding en bier. We rijden door de provincie zuid-'Brabant' en bij die realisatie van Brabant zeg ik tegen Lief: 'Wist je wel, dat je inmiddels alle provincies van Nederland hebt gezien?

 

 

 

Hittegolf

Juli

 

Vol. 'We zitten vooooollll', zoals mijn oude bazen Kees en Eric uit Zeeland vroeger zeiden als de gasten maar binnen bleven stormen in het restaurant. (En niet zoals Hans Janmaat zei met zijn rechtse partij CD in de vorige eeuw)
 
We zijn volboekt, de hele maand juli. We hadden eind januari niet verwacht dat we het zo druk zouden hebben of dat het zo warm zou zijn. Boven verwachting. Mijn agenda is volledig ingekleurd; paars voor Figue, beige voor Noix, groen voor de oude bakkerij en rose voor onze eigen slaapkamer. Ik verkoop alles wat los en vast zit. Dit is het moment om geld te generen. In de winter is het hier uitgestorven, ligt iedereen in een winterslaap, vliegen er geen vliegtuigen op Bergerac en rijden de toeristen de Dordogne zonder pardon voorbij. Als ik mijn eigen slaapkamer moet verhuren, dan doe ik dat. Ook al moet ik hierdoor s'ochtends en s'avonds een rondje gaan zwemmen in het zwembad omdat we geen eigen douche meer hebben. Helemaal geen overbodige luxe dus, zo'n zwembad
 
Mijn zus met man en kids komen over voor twee weken, vrienden van mijn ouders bezoeken ons voor veertien dagen en in die tijd hebben zij meer gezien dan wij de afgelopen zes maanden. We hebben twee ongelofelijk aardige koppels uit Engeland. Één van die gasten laat zich ontglippen dat hij bij Mercedes in Formule1 werkt. Als vriendlief en zwager aan de kinder Range Rover (tja, de wereld is oneerlijk verdeeld) werken om deze weer automatisch te laten rijden, roep ik hem erbij. 'Jij werkt toch bij Mercedes? Kan je de jongens meehelpen met de versnellingskabel?' Hij antwoord: ’Ik ben de advocaat van Lewis Hamilton, ik weet niets van auto's.' Hhhmm, dompertje, interessante conversaties maar geen innovatieve monteur.
 
We hebben een Parijs-Spaans stel, die hun allerprilste zwangerschap met ons delen, een jongen en meisje uit Bordeaux die speciaal wijn voor ons hadden gehaald om samen te drinken, een Cambridge stel met dochter en jonge labrador Charlie (nieuw vriendje voor Pitou) die we voor een avond als pleegkind hebben en een zuid Vlaams stel met een Berner Serner die een verkoelende bries heeft op de achterbank van de open Saab cabrio. 
 
En het is cabrio weer. Wekenlang zuchten we onder de intense hitte die duurt van s'ochtends negen tot s'avonds elf. 
Voor een boodschapje ga ik naar Bergerac. Ik voel me Frans. Dit is nu precies het gevoel wat ik dacht te hebben als ik door zou rijden naar Frankrijk. Een gedachten van jaren geleden, geen afslag naar het werk maar rechtdoor. Rechtdoor naar België, door naar Frankrijk, door naar een ander leven. Mijn eigen weg, geen baas, geen moeten, helemaal mijn eigen ding doen.
In mijn eentje met open dak rij ik over de laan van grote platanen naast het kanaal van de Dordogne rivier. Er rijden veel toeristen in de tijd van het jaar. Ze zullen naar mijn Nederlandse kentekenplaat kijken, net als ik naar die van hen. Zij zijn toeristen. Ze weten het niet van mij. Ik weet precies waar ik naar toe ga, met welke snelheid ik de volgende rotonde kan nemen en waar te parkeren voor de niet toeristische winkel. Maar de warmte, dat had ik niet in mijn dagdromen meegenomen. Het is 39 graden in de auto. Met kap open..
 
We hopen op regen, doen onze regendans maar het mag niet baten. Dagelijks houden we in de eind 30, begin 40 graden Celsius, onze oude en nieuw geplante planten en bloemen in leven met de inhoud van de tuinslang. In de groentetuin is een sprinkler installatie aangelegd om de tomaten, komkommers, bonen, doperwten, sla en radijzen te laten groeien. (Is het echt zoveel goedkoper om je eigen groenten te verbouwen als je zoveel water moet spenderen om ze in leven te houden?) De was is binnen 20 droog. Het gazon, nou ja wat een gazon was, is weg. 'Gris' zoals ze hier zeggen. Bruin/beige/droog/verdort zoals wij het zouden zeggen. Het gras knispert onder je voeten. De droge stengeltjes breken onder je voeten. Er zit geen leven meer in. Misschien onder de grond maar daar boven zeker niet meer. De versnellingspook in de oude Mercedes laat als een smeltend ijsje de gepropte zachte siliconen lopen. Een toevallig bij de hand, ongebruikt hondenpoepzakje zorgt dat de drek van bruin gesmolten blubber plastic niet tussen je vingers komt tijdens het schakelen. 
 
Het leuke Amsterdamse-Engelse echtpaar komt voor de vierde keer terug, dit keer met familie. Ik schotel ze een Italiaanse huisgemaakte pruimentaart voor. In oktober komen ze nu voor de vijfde keer terug. 
 
We gaan op de borrel bij Jan en Jo. Een enig jong echtpaar van in de zestig die mijn vader en ik hebben leren kenen op de brocante markt in Tremolat. Als ik hier Hollanders in 'het wild' tegen kom, hou ik mijn mond. Mijn vader kletst tegen iedereen. Even later op het terras komt het stel naast ons zitten. Ze vertoeven al decennia lang de zomers in de Dordogne. De hele familie, inmiddels met mannen en kids komen te samen in hun zelf opgeknapte landgoed. Ze kennen de regio behoorlijk en als ik uitleg waar ons 'wolvennest' zich bevind, beloven ze een keer langs te komen.
Ik ken die belofte en denk er nooit veel van totdat Jan en Jo op een zondagmiddag met hun lelijke eend voor de deur staan. We geven ze een korte rondleiding, zelf net op het punt te gaan lunchen bij Phillipe en Nina, resp. het eerste baasje en biologische moeder van Pitou. We houden contact, ik geef ze een kaartje. 'Vanavond om zes uur thuis?' Ja, dat zijn we. 'Kom ik even over met de Cessna, zwaai ik even..' Wow, vrienden met een Cessna. Rond kwart over vijf komt er inderdaad een vliegtuigje een paar keer over. Haha, is toch leuk.
We zijn op de borrel, wat uiteindelijk diner word op een warme warme avond. Hun huis is schitterend, zeer ruim maar heel knus met verschillende verblijven voor alle kinderen en kleinkinderen. Leuke internationale verhalen, bijzonder gezelschap en een schitterende onderhouden tuin. We mogen wat gasten van hun onderbrengen aangezien hun huis voor die tijd vol zit. Vier nachtjes met ontbijt en wederom weer hele leuke gasten. Als de familie ze dagelijks komen ophalen is het een zoete inval van Hollanders. 
 
In de tussentijd is het nog steeds heet, zit ik buiten sociaal te zijn als 'Sweaty Betty' en worden we moe van al het drinken omdat je maar dorst blijft houden. Gevaar op bosbranden, bij Bordeaux is er al een. Waterrestricties blijven nog even uit maar zijn heel dichtbij. Wisten wij dat het in de Dordogne zo warm zou kunnen zijn? In de winter ligt iedereen in een winterslaap, in de zomer iedereen voor Pampus.

Airbnb

Juni

 
De 'kadootjes' zijn uitgepakt. Aziatisch Sinterklaas is over. We hebben letterlijk een halve schuur vol met karton en verpakkingsmateriaal. Alle getransporteerde meubelen en meuk staan er nog. Het leek ons een goed idee om te kijken wat voor vlees we in de kuip hadden voordat we alles naar binnen zouden dragen. En dat was een bijzonder uitstekend plan, aangezien een deel linea recta naar een vide grenier, brocante winkel of kringloopwinkel mag.
 
Het is tijd om kamer nummer twee af te maken. Chambre Figue, met uitzicht op de vijgenboom is ingericht met de spullen die verkocht zijn bij het huis. Chambre Noix (kamer twee), met uitzicht op de notenboomgaard, heeft nog een bed en salontafels nodig. Een bed.. vrij essentieel als je deze als slaapkamer wil verhuren via Airbnb. 
Ik sleep een hemelbed in stukjes naar boven maar helaas blijft 'de hemel' steken in de trapopgang. Met woeste (in de slechtste zin van het woord) arbeid probeer ik het vierkante gedeelte uit elkaar te slaan, timmeren, zagen en stampen. Niets helpt. Dan maar een hemelbed zonder hemel.. In het Engels heet het toch een four-poster bed en dat is nu precies wat het is. 
 
Mijn twee zelf beklede stoelen (dank je wel huisvrouwen van Amerika en jullie do-it-yourself-filmpjes) kan ik met een duur lintje eindelijk afmaken. Een Aziatische teak tafel komt volledig tot zijn recht voor de open haard. Een oude tafel is van zolder gesleept, in twee kleuren geverfd en compleet gemaakt met zes stoelen die voor de situatie ook maar zijn geverfd en opnieuw zijn gestoffeerd. Een oude groene spiegel met een in hout bewerkte gouden fruitschaal is maanden geleden wit geverfd, gewoon omdat ik niet van het jaren-90 groen hou, en die komt nu prima tot zijn recht boven het koffiebuffet. Het is een klassieke kamer geworden, anders dan Figue, wat meer landelijker is. Voordat de kamer in gebruik word genomen mag natuurlijk eerst mutti gebruik maken van de kamer en die heeft voor de gelegenheid haar vriendin van lang lang geleden meegenomen. Als echte gasten betalen ze zelfs om dochterlief toch van wat inkomen te voorzien. Lief. 
 
Via Airbnb, onze grootste-gasten-bevoorrader op het moment, hebben we al wat verschillende nationaliteiten mogen begroeten. Een super vriendelijk Engels-Amsterdams echtpaar, moeder met vriend van een oud-collega uit Friesland, verschillende Fransen, een Nieuw Zeelands koppel, een Duits stel met geredde hond Tala en nu een jong Amsterdams stelletje. De boekingen lopen goed en het ziet er naar uit dat juli compleet volgeboekt gaat worden.
Chambre Noix gaat dan ook meteen in de verhuur.
 
Airbnb is voor ons een uitvinding. Wat je er ook van vind, ik vind dat het tijd is geworden dat de burger zelf zijn dingen moet gaan regelen als je het niet meer aan de gereguleerde overheid of commercie kan overlaten. Banken zijn niet gestraft nadat alles in 2008 in elkaar flikkerde. Ze hebben geld toe gekregen.. Maar al die mensen die al een nieuw huis hadden gekocht, wat vrij normaal was tot 2008, voordat ze oude kwijt waren, waren nu de dupe. Waarom niet je huis verhuren zodat je twee hypotheken kan ophoesten? Niemand die helpt hoor, en van de overheid hoef je al helemaal niets te verwachten, die past nog graag een lasten-verzwaring in. Een extra inkomen genereren met spullen die van jezelf zijn? Prima, doen!
 
Anderzijds snap ik ook dat hotels balen van de nieuwe opmars in gastvrijheid. Zij moeten aan allerlei regels voldoen, neem veiligheid, hygiene, boekhouding en daarbij moeten ze alles weten over (brand)inrichting, marketing, PR, commissie, human resource, computer systemen, server ruimtes, klachten afhandeling, algehele verkoop, managen, stimuleren, coachen, opleiden, milieu, belasting, wetgeving en ga zo maar door. (En dit alles weet ik uit ervaring, dus niets is gelogen) De particulier, wij nu dus, hoeft niets van dit alles. Uiteraard hebben we wel, uit eigenbelang, een rookmelder en brandblusser in elke kamer, hebben een ehbo kit en houden we onze boekhouding bij. Hiervan gaat trouwens een deel trouw naar de belastingdienst want we willen natuurlijk niet verantwoordelijk zijn van de 'down fall' van Frankrijk zoals de Grieken verantwoordelijk zijn voor die van hun. Een keer meer rechten als burger. Het recht om zelf te bepalen. Het zelf bepalen hoe je geld kan genereren en hoe je huis en haard gebruikt. En oké, een beetje belasting betalen. De 'Air' in Airbnb mag voor mij staan voor ruimte, lucht, bewegingsvrijheid die we als burger creëren, voor ons zelf en niet voor de overheid.

 

De Container

Mei
 
Maanden is er over gepraat, gemaild, gebeld: 'De container'.
Vriendlief is geboren in Indonesië maar opgegroeid in Singapore. Als kind van vijf had de familie een ruim huis nodig en dit moest natuurlijk worden ingericht. De hele familie woont inmiddels in Europa maar een gedeelte van de meubelen stond nog in opslag in Azie. Toen in 2014 het Franse huis, inmiddels omgedoopt naar La Maison Louverie
(het wolven nest) werd aangekocht was het voor de schoonfamilie een mooie locatie om dit alles de 'deponeren'. Talloze foto's en mails werden er verzonden om te vragen of we dit en dat wilde hebben. Aangezien het op sommige momenten om zulke minimale dingen ging, hebben we één antwoord verzonnen: stuur alles maar. En dat hebben we geweten..
 
De container zou eerst eind maart aankomen, toen de eerste week van april, toen de tweede week van april, toen stond die vast bij de douane in Hamburg, toen werd hij pas een week later via vriendjes politiek naar zuid Duitsland gestuurd. Toen zou die eind april aankomen en toen, had ik al besloten om hem te peren naar Nederland... Ik moest wat dingen regelen, onder andere de APK van mijn auto die ik mee zou terugnemen naar Frankrijk en in de tussentijd kon ik bij mijn oude baas terecht om wat centjes te verdienen die linea recta naar de garage voor de APK konden. Vriendlief nam het me kwalijk dat ik hem alleen liet bij zijn ouders, nu de inmiddels iconische 'container' arriveerde. De container kwam mijn strot al uit voordat deze kwam. Wat moet ik met Aziatische meubelen in een Frans huis? Ik ben alles behalve een binnenhuis architecte maar ik heb ergens misschien toch iets meegekregen over inrichting en mijn inziens gaan die twee niet altijd even goed samen.
 
Enfin, het was dan ook een memorabele dag dat ik aan het werk was in NL en Lief berichte dat de container was aangekomen. De verkeerde weliswaar... Ik ben bijzonder van het leedvermaak, misschien ben ik ook een beetje Aziaat. Geen volk op de wereld die zo plat ligt bij leedvermaak als de Chinezen. 'Iemand gaat op zijn bek en je kan mij ook oprapen omdat ik op de grond lig van het lachen.' 'De verkeerde container?!' Mijn dag was goed, beter kon je hem niet maken. Al die maanden gebakkelei over een container en werd er na weken vertraging de verkeerde geleverd. Een boze ex uit zuid Duitsland had al de spullen van haar toenmalige Amerikaanse vriend gedumpt in dozen. Cd's waren stuk, kleding was beschimmeld. Kortom er was niet met liefde ingepakt. Onze theorie was dan ook: een vechtscheiding. Maar waar was onze container dan? Was deze soms op het midden van de Atlantische oceaan op weg naar de Verenigde Staten? Het zou nog weken duren voordat de spullen in de schuur zouden worden omgeruild.
 
Mijn auto was goedgekeurd en na twee weken arbeid reed ik samen met mijn vader in 11,5 uur vanuit Friesland naar de zuid-west Frankrijk. De schoonouders vertrokken de volgende dag want zij konden echt niet meer wachtenop de levering maar inmiddels bleek dat deze na drie dagen zou arriveren. Eerst zien dan geloven..
 
Paps werkte hard in de tuin bij tropische temperaturen en genoot met volle teugen van de Perigord. Na een bezoek aan een vide-grenier (brocante markt) was hij helemaal euforisch toen hij deze verliet met een nieuwe pijp en een oud schilderij van een boot. Niet alleen euforisch van de markt maar van de gehele omgeving.
 
En die maandag was het zover. Twee Duitse hardrockers opende de deuren van de oude tabakschuur om de inhoud van de container (inmiddels natuurlijk overgezet in een vrachtwagen) te ledigen. Lief en ik waren boodschappen aan het doen toen paps belde om te vragen of we wat brood en vleeswaren wilde meenemen voor de boys. Ze moesten namelijk 11 uur rusten en dan zit er zelfs een ritje naar de supermarkt niet in. We haasten ons met het brood terug naar huis maar troffen tot onze verbazing geen vrachtwagen meer aan. De boys? Die waren al vertrokken, geen brood meer voor hun.  Hadden deze langharige slungelige rockers binnen een aantal uur de rotzooi van de Amerikaan opgeladen en de loodzware Aziatische kikkerpools, marmeren tafelbladen, Chinese kasten en hemelbedden keurig neergezet. Even voelde het als kerstmis en dat is nogal wat voor mij want ik heb een (......)hekel aan kerstmis. Alle spullen waren verpakt in teveel verpakkingsmateriaal en was verstopt in dozen. Gefrustreerd in het begin omdat er zoveel onzin was gestuurd, wat moeten we in hemelsnaam met 10 Bayerse biermokken of met lelijke eierdopjes met eendjes of glazen bewerkte schalen die je overgrootmoeder zelfs weggaf, wat moesten we met Mondriaan gekleurde stellingskasten en waar moet ik een pikzwarte Chinese kast met Chinese poppetjes kwijt? Gelukkig was er ook mooi spul; Villeroy en Boch schalen, kristallen flessen, een teak hemelbed, een houtbewerkt kistje en schitterende prenten. Enfin de container was dus aangekomen met alle lelijke en alle mooie spullen. Twee dagen later zette ik mijn vader weer op het vliegtuig en hij wenste me heel heel veel succes met die kerstcadeautjes uit Azië.

 

Perfecte Gasten

18 april

 

Met heel wat jaren ervaring in het restaurant,- en hotelleven ben ik gewend aan gasten. Gasten die komen eten op elke tijdstip van de dag en gasten die blijven slapen, voor 1 of meerdere nachten. In maart mochten we proefdraaien met mijn moeder die een weekje overkwam. Ik vroeg haar om te kijken als een 'echte gast' naar haar nieuw ingerichte kamer. Miste ze iets? Waren de handdoeken schoon, voldoende, zacht en netjes gepresenteerd? Was de badkamer schoon? Bed schoon, kreukvrij, zonder pluisjes of stof op het bedboard? En dit was de generale repetitie voor een reisvriend die ik heb opgedaan in Afrika, precies 2 jaar geleden. Hij kwam uit een relatie crisis en wij boden hem een midweek rust aan. (Kon hij meteen in de stenen grond van de groentetuin omspitten). Hij arriveerde op de dag dat we mijn moeder op Bergerac Airport hadden afgezet.

Nadat we ook deze gast hadden uitgezwaaid maakte we ons op voor het echte werk, althans ikke. Mijn lief was gewend aan een vol huis aangezien hij er één van vijf is. Schoonouders, schoonzus met man en 2 kinderen arriveerde begin april. Schoonouders brachten hun oude hond mee, wat nooit een probleem is. Mocht het niet zo zijn dat wij met opzet niet hadden vermeld dat er in huize Louverie een gezinsuitbreiding was geweest...
Gelukkig reageerde iedereen enthousiast toen onze klein Pitou besloot om zijn meest vriendelijk 'Dr. Jekyll' snoet op te zetten, wat zonder overdrijven voor één van de meest smeltende momenten zorgt.

Het feit dat ik altijd voor een baas heb gewerkt bracht de volgende voordelen met zich mee: gasten gaan naar huis, bemoeien zich (meestal) niet met de bedrijfsvoering, je bent tot een bepaald niveau verantwoordelijk voor zaken en gasten gaan naar een" kort bezoek naar huis.. Of had ik dat al vermeld?
Als iemand me 5 jaar geleden had gevraagd of ik een eigen B&B zou willen hebben, had ik een resoluut nee gegeven. Als iemand me vorig jaar (toen nog heerlijk dobberend op de Atlantische Oceaan waar precies een jaar geleden onze romance begon) dezelfde vraag had gesteld, had ik hetzelfde antwoord gegeven.

Recent kreeg ik van mijn lief de stempel dat ik een 'perfectionst' was. Gierend wuifde ik dit weg want ik ken mensen die dit zijn en zo ben ik ab-so-luut niet! Dat was echter totdat ik de echte definities ging opzoeken en niet bleef steken bij de vertaling: iemand bij wie alles -perfect- moet zijn. Het was waar: ik voldeed aan zeker 90% wat beschreven werd! Ik beruste in het feit dat ik mijn leven verder moest met deze 'ziekte'. En dan al niet levensbedreigend; toch iets wat chronisch was en waar ik mijn hele leven tegen moest vechten.

Bedenk dan: dat ik drie maanden ben bezig geweest om het huis opnieuw in te richten, de keuken helemaal heb overgeverfd, alle overgebleven meubelen onderhanden heb genomen en tot treurens toe soms wel vijf lagen verf heb moeten smeren om het goed, niet perfect maar goed, te krijgen. De familie komt binnen: kringen op het aanrecht wat ik vervolgens opnieuw moet schuren en moet beitsen, verf van de keukenkastjes, de in balans gebrachte inrichting van de keuken omzeep door dozen en dozen eten en drank en ongewenste snuisterijen, de op kleur gesorteerde en met zorg neer gelegde handdoeken worden verstoord door kleurrijke oude handdoeken, de 'perfect' (mijn inziens) ingerichte gastenkamers worden 'bevuild' met ,'dingen die er niet horen.. (Voordat er gebruik van word gemaakt) Verder niets dramatisch maar als een 'perfectionist' is dit moeilijk te behappen en al snel stond ik met tranen in mijn ogen. Vraag me nu of ik geschikt ben voor een B&B en ik geef hetzelfde antwoord: nee.

Het feit dat er deze maand nog een container met meubelen komt waar schoonouders en ikke graag over 'praten' waar wat moet komen te staan en feit dat -wij- in het huis wonen maar het huis -van mijn schoonouders is-, maakt het er niet makkelijk op. Nadat de familie (overigens stuk voor stuk hele leuke/lieve/intelligente mensen) vier dagen aanwezig was, besloot ik met spoed een ticket naar Nederland te boeken. Vier kapiteins op een schip om een huis in te richten kon ik op dat moment geestelijk al niet aan, laat staan op het moment dat de container zou arriveren.

Tot twee keer toe hebben lief en ik tot laat in de nacht hier gesprekken over gehad. Op een gegeven moment was ik zo geëmotioneerd dat ik bijna twee flessen wijn (in zeer korte tijd) in mijn eentje opdronk. De volgende ochtend toen onze kleine Pitou aan het bed stond en vond dat acht uur laat genoeg was, was ik nog steeds dronken. Behoorlijk dronken. Duizelingwekkend dronken.


Ik was overtuigd dat ik aan dit perfectionisme-syndroom moest werken maar hoe? Het hele dilemma, teringzooi in huis, spullen krijgen voor het huis die ik lelijk vind, anderen die dingen achteraf bepalen waarvan ik eerst dacht dat ik het 'alleenrecht' had om te beslissen, is moeilijk. En Lief verteld me ook: we kunnen het altijd weer aanpassen als iedereen weer weg is. En daar heeft hij gelijk in.

Op een vrijdag was de hele bups weer vertrokken en er stond nog één ding op de to do lijst. Een rendez-vous met Pitous oude baasjes. De Engelse dame en Fillipe, een Franse hippie met Gaza borden in zijn tuin en tevens het baasje van Nina, Pitous moeder. We waren te gast in zijn huis, wat nog een grotere chaos was dan dat ik me voorstellen kon. Vol met Tommy-guns, geweren, gasmaskers en stekjes op de wastafel in het toilet. Maar dát vind ik leuk. Een alternatief iemand met een alternatieve levenswijze. En een keuken zo rommelig als een zwijnenstal. Zo erg zou mijn nieuwe familie het nooit maken. Realisatie.

 

Na deze surrealistische zaterdag als afsluiter van twee hectische weken, stond ik in mijn eigen keuken de laatste afwas weg te werken. Het voelde als een avond na een drukke verjaardag. 'Het was leuk dat ze er waren maar je bent ook weer blij dat ze weg zijn.'
De woorden van mijn zus galmen in mijn hoofd: 'Zoiets als perfecte gasten bestaat niet.'
..Perfecte gastvrouwen waarschijnlijk ook niet.

 

Petit Pitou

5 april

Het was een vrijdagmorgen aan het eind van de maand maart. Een witte Suzuki met Engels kenteken kwam het terrein opgereden. Op de achterbank zat een medium size zwart bruin hondje, net een jaar oud.

Om onszelf wat bekender te maken in de regio hebben we, ondanks de bijzondere trage verbinding van het internet, ons wegwijs gemaak op de expat pagina's. AngeloInfo is een site voor de Engelsen die het Franse klimaat beter kunnen verdragen dan dat van hun zelf. Verschillende rubrieken helpen je aan werk, een huis, een tuinman, het omruilen van interieur en gratis spullen. We vonden bij het menu 'to give away' een mevrouw die hopeloos op zoek was naar een goed huis voor haar 1-jarige hondje. Met een Cocker Spaniël als moeder en een zwerver als vader, kon de hond het best worden beschreven als een mix van Pincher, Beagle, jachthond en alles wat daar op lijkt. Lief en ik wilde allebei wel een hond maar was het niet wat te vroeg? Het is een hele verantwoording om zo'n viervoeter in huis te nemen. Niet meer uitslapen, aan zijn eten denken en ook in de regen naar buiten voor een rondje wandelen. Het was niet alleen de verantwoording voor de hond waar we nodige dagen over na hebben gedacht maar ook de verantwoording naar elkaar. Dit was wel heel serieus. Waren we al wel toe aan een gezinsuitbreiding na 10 maanden bij elkaar?
We hadden de ruimte en de tijd dus we besloten om te reageren en we waren niet alleen. Na een eerste kennismaking bleek dat ook andere mensen interesse hadden getoond maar uiteindelijk waren wij het, die zijn uitgekozen als pleegouders van Pitou.

En daar op die vrijdagmorgen zat meneer prinsheerlijk op de achterbank. Hij herkende ons meteen en was net zo enthousiast als de eerste keer dan we hem ontmoette. In eerste instantie zouden we tijdelijke 'ouders' zijn omdat zijn baasje terug zou keren vanuit Engeland. Toen zou ze langskomen om te kijken hoe we woonde en zou Pitou pas vanaf juli bij ons komen. Maar door onze schijnbaar verpletterende indruk is er besloten dat we per direct onderdak mochten bieden.

Petit Pitou blijkt daags na aflevering een ongeleid projectiel te zijn. Een 'Dr.Jekyll & Mister Hyde' in de hoogst eigen persoon. Binnen blijkt het een enorme knuffelkont te zijn en ligt hij het liefst met vier poten in de lucht zodat zijn borst geaaid kan worden. Buiten is het een jager. Graaft in elke molshoop (het woord 'zoek' werd meteen verstaan), jaagt elk konijnenspoor na, en dat zijn er nogal wat. Katten vind hij interessant om achter na te rennen en tegen de paarden en ezels in de buurt blaft hij non-stop. Hij blaft tegen mensen op straat en peert hem als een raket zodra hij naar buiten mag zonder lijn. Hij regeert niet direct op: kom hier of come here! Altijd maar in de hoop dat hij terug komt. En dat doet hij, keer op keer.
Schijnbaar heeft dit ongeleid projectiel voor ons gekozen en niet andersom..

 

Maart roert zijn staart

28 maart

Ik ben weer wat rustiger..

Een paar dagen boven de 20 graden en vriendlief in blote bast in de groententuin.. Wat wil een vrouw nog meer? De dagen van harde zeewind zijn geteld. Ik verlangde altijd naar windstille dagen en ik heb ze gekregen. Het bamboe-mobiel wat in de Japanse kers hangt is sommige dagen muisstil. Geen zuchtje wind, de rust, heerlijk.

In andere opzichten was het de afgelopen weken niet muisstil. Mijnheer muis had een andere route naar de woonkamer gevonden en terroriseerde de prullenbak. We kochten een muizenval (een diervriendelijke uiteraard) en binnen een nacht was de -niet vegetarische mijnheer muis op zijn stukje pate afgekomen. In de morgen ondekte ik zijn radeloze snoetje op de bodem van de afvalemmer. Met jassen over onze pyama's zijn we met mijnheer muis in de auto gestapt. We hadden een lunchbox met walnoten gepakt zodat hij de eerste dagen zou overleven. We reden een kilometer en groeven een holletje in het bos. Ik kieperde zijn lunchbox met walnootjes in zijn holletje en zette muis erbij. We reden terug naar huis en waren tevreden over deze oplossing. Als ik later op het terras achter het huis sta en ik kijk naar de bosrand zeg ik tegen mijn vriend: 'dat hele stuk rijden he..?, eigenlijk hebben we mijnheer muis gewoon achter ons huis gezet.' We hebben dus een weg genomen die achter het huis loopt. Maar uiteindelijk komt deze precies bij de laatste bomenrij van ons terrein uit.. Dom.

Mijnheer muis was niet dom. Binnen een week was hij er weer. Misschien had ik hem de waarschuwing niet moeten geven dat hij moest uitkijken voor de roofvogels want: hij had het overleefd. Vrolijk en fruitig zat hij weer in de prullenbak. Totdat we hem weer hadden gevangen (misschien wel een beetje dom dan) en hem nu vier km van het huis vandaan hadden gezet, nadat we zijn kooitje eerst vijf keer hadden gespind. (dit keer kreeg hij een appel mee) We hebben hem niet meer terug gezien. (of toch misschien die ene keer dat een kat een muis had gevangen maar dat hij deze moest achterlaten op de weg omdat wij aan kwamen gereden.. wie zal het zeggen)

 

Afgezien van het verven, het zelf-herstofferen van de stoelen, een groententuin aanleggen, een kruidenbak planten, schoonmaken, deco-en, planten kopen en de tuin herinrichten, waterkranen dichtdraaien die al 3! weken opstonden (oke 1 kraan dan.. OEPS) en kou lijden dus met een kruik naar bed, gaan we weleens op tour. Eigenlijk plannen we wekelijks hier de zondag voor in maar daar komt het niet altijd van. (Meestal bekijken we kastelen. Het heet hier namelijk: Het land van de duizend kastelen.. Verder gaan we naar gefortificeerde stadjes of bekijken we de weidse bossen) Zo waren we onlangs naar de bekenste bezigheid van buitenlanders in Frankrijk geweest: de rommelmarkt. En wat een rommel was dat. Over-prijsde, lelijke jaren 50-60 spullen waar je zelfs je eigen dode oma niet blij mee maakt. Met zichtbare teleurstelling moeten we het terrein hebben verlaten. Zo teleurgesteld dat onze kopjes hingen dat we per ongeluk het stop bord op weg naar huis niet hadden gezien. Oeps. 

Gendarmerie achter ons en die weken niet meer van onze achterzijde. We werden tot stoppen gemaand en werden van de weg gehaald. We rijden met een Duitse kenteken plaat en gelukkig kunnen we daar wat naiviteit laten uitspreken. Met ons beste Frans verstaan we alles en we antwoorden op de vraag 'of we hier wonen' met: 'nee, we bezoeken het huis van mijn (schoon)vader', waar uiteraard niets van gelogen is. Alle papieren zijn in orde maar bitch-gendarmerie blijft maar bezig. Het is tot haar manlijke collega zegt dat het goed is en we mogen doorrijden. Geen boete, gelukkig. Zo zonde van het geld. Na wat meer Franse woordjes geleerd te hebben, ook het volgende: je auto moet tot een volledige stop komen bij een stopbord. Check.

 

 

De roze wolkbreuk

27 februari

 
Het regent en het regent. Al dagen lang. We wonen in de Perigord Pourpre, genoemd naar de verkleurende wijnbladeren in het laatste seizoen van het jaar. Een paar kilometer verderop begint de Perigord Vert omdat het daar zo groen is... omdat het daar zoveel regent. Ik weet niet welke landmeetkundige-knuppel daar aan het werk is geweest maar klaarblijkelijk had hij die grens iets dichterbij moeten leggen. 
 
Niet alleen buiten hebben de regenwolken zich samen gepakt, binnen is de roze wolk gebarsten en heeft voor wat neerslag gezorgd.
Na het opnieuw kitten van één van de badkamers boven, kleine lekkages aan de zijkant van de douchebak, blijkt er daags daarna een grote lekkage plek in het plafond van de keuken te zijn verschenen. Laten we die nu net compleet hebben geverfd.. We zullen dus de boel geheel moeten afdekken om het plafond te sauzen. De douche is inmiddels Fort Knox opnieuw geseald. En natuurlijk komt niets alleen, meestal in drieën.
 
Een raam in één van de slaapkamers lekt. De scheuren in het eeuwen oude huis worden meer zichtbaar. De schimmel op de muren verdwijnt maar niet en meneer muis (of mevrouw.. we hopen op meneer) bleef naar een eerste onschuldige ontmoeting op de walnoten-bak graag terug komen. Wie neemt dat kleine grijze knaagdiertje iets kwalijk? Nieuwsgierig als wij naar hem keken, haardvuur-muis-haardvuur-muis, keek hij naar ons en verdween zonder al te veel haast terug in een oude (ongebruikte) stenen oven. Bij nadere inspectie bleek dat deze oven bijna geen achterzijde meer had. Enkel en alleen een paar opgestapelde stenen (aan ventilatie geen gebrek) die ruimschoots een route naar de binnenmuren van het pand verschafte. Meneer muis was een week een graag geziene gast maar toen de brutaliteit hem meester maakte en hij ook overdag de weg naar het buffet (de walnoten en prullenbak) bewandelde, was het genoeg. Een emmer huisgemaakt cement en 2 bussen purschuim moeten de muis buiten houden. Hij hoeft niet in de regen te zitten, een hok achter de oude steenoven bied prima bescherming tegen de neerslag en de kou. Of anders kan hij onderdak vragen bij familie mol. Familie mol graaft bijna complete loopgraven ala eerste wereld oorlog in de achtertuin. Meer dan 70 molshopen zijn geteld in de omtrek van 10 meter rond het huis. Op de rest van de bijna 4 hectare landgoed ..? geen molshoop in het zicht!
 
Ja, de kou..
Hoe verwend zijn we in Nederland met centrale verwarming? (Wacht maar tot Rusland de gaskraan door de Oekraïne naar de lage landen dichtdraait) Overal in huis een behaaglijke temperatuur. En ik ben dan de laatste jaren ook nog extra verwend geweest met vloerverwarming in badkamer én keuken. 
Hier? Elektrische kachels die per stuk bediend moeten worden. Ze worden zelf heel heet maar geven bijna geen stralingswarmte. En over straling gesproken: de gedachte dat de energie in Frankrijk goedkoper zou zijn omdat het van de kerncentrales komt: faux. In de hal: geen verwarming. De voordeur: dunner dan keukenkastje.. Overal tocht. Enkele beglazing. Geen timmermans-oog gebruikt op de ramen precies gelijk in de sponningen te hangen zodat er hele dagbladen tussen gepropt moeten worden. Prutsers.
 
Dagen achtereen draag ik ingepikte thermo kleding onder mijn groene klustrui. Nog steeds in de weer met potten verf en kwasten. De verf is waardeloos. Grondverf heeft hier niets te maken met een goede basis laag. De echte coating is pas dekkend als je deze drie keer (na de twee lagen grondverf) hebt opgebracht. Ral-nummers betekenen schijnbaar niets. Dezelfde witte verf in een andere pot heeft zo'n kleurverschil dat zelfs een kleurenblind persoon dat ziet. De enige oplossing is de Franse versie van Flexa (dank je wel Akzo Nobel). De zeldzame goede verf die ik tot nu toe heb kunnen vinden. Jammer dat deze zo duur is.
De desillusies.
 
'Na regen komt zonneschijn'
... En tot die tijd houden we de weerstand maar hoog met veel verse huis-geperste jus.
Nog nooit ergens zulke goedkope sinaasappelen gezien.

Vivre en France II

5 februari

Elke ochtend als ik wakker word heb ik een paar seconden nodig om te realiseren waar ik ben. Ik zie de grove houten balken aan het plafond en kijk naar de grote gouden spiegel die in de kamer hangt. We sluiten de gordijnen van het raam niet. Langslapers zoals wij hebben daglicht nodig om te ontwaken. In de spiegel zie ik de bomen van het bos die ons 'landgoed' afschermt van de rest van de wereld. Elke ochtend wakker worden met een bos alsuitzicht.. Serieus?!

Mijn liefde heeft me zijn ware gezicht laten zien.
Dat overkomt je als je langer samen bent.. Zijn gezicht ken ik van foto's maar ik heb hem nog nooit zonder baard mogen aanschouwen. Raar, hoe gewend je aan iets kan zijn. Ik kan nu naar hem kijken alsof hij een vreemde voor me is. Gelukkig ging ik voor zijn groene ogen en slimme, fascinerende, lieve karakter en kan geen baard of baardeloos gezicht daar iets aan veranderen.
Het is nog steeds fijn om elke avond samen voor de knisperende openhaard te liggen. Alleen verteld niemand je dat je van de rook op een gegeven moment hoofdpijn krijgt en dat je kleding gaat stinken...

Het huis is gedeeltelijk opgewarmd. De droger is gearriveerd. De buurman kwam ons vertellen dat we de radio moesten aanzetten en de luiken moesten sluiten ivm de aankomende storm. Braaf hebben we geluisterd en de luiken gesloten. Braaf hebben we geluisterd naar de regen die via de openhaard naar binnen kwam gesijpeld en braaf hebben we geluisterd naar de wind die nauwelijks 5 Beaufort had. Noemen ze dit een storm..?! Zeker nog nooit in Friesland gewoond? Waar op een gewone dag het standaard 'stormt' en we pas een storm een storm noemen als het boven windkracht 9 is en de dijkwacht word ingeschakeld. Gelukkig wonen we hier boven op een berg en zal de rivier de Dordogne zeker 200 meter moeten rijzen voordat wij natte voeten krijgen.

Na anderhalve week ontmantelen, verven, opmeten, gaten boren en schroeven, is de keuken klaar. Een aangepaste handgemaakte keuken door een echte timmerman. Deze wilde we niet afbreken, al was het alleen maar uit respect voor degene die hem heeft gezet. Schilderen werd het dus en zo hebben we de eerste duizenden euro's bespaart. Toen vriend-lief buiten op het terras een ruwe plank voor deze aan het opschuren was en ik naar zijn vakmanschap keek, rende er een groep van zes herten dwars door de achtertuin. Daar had ik op gehoopt; wilde dieren dichtbij. Twee dagen later tussen zonneschijn en hagel kwam dezelfde groep terug gerend, nog geen 30 meter van ons vandaan. En dat maakt me dag goed.

 

Vivre en France

29 januari

De reis is achter de rug. Precies 12 uur na vertrek en we prachtige uitzichten hadden op het besneeuwde Vulcania, zijn we 'thuis’.
Het huis is koud, guur en voelt verlaten aan. Naar alle waarschijnlijkheid hebben we geen water. We beginnen met een vuur te stoken in de grote open haart bij de keuken. Ik zeul bijna alle spullen uit de overbeladen auto. Je zal versteld staan hoeveel er eigenlijk in een stationwagen past. Met 4 dekens bedekt kruipen we later met warme kleding in bed. Binnen is het 10 graden. Het voelt als kamperen in eigen huis.

Vandaag precies zijn we een hele maand, zonder pauzes, bij elkaar. We hadden elkaar anderhalve maand niet gezien. Vorig jaar stapte ik in het Friese op de trein om 7 uur later op station Würzburg in de armen van mijn liefde te vallen. Na een week Duitsland zijn we weer naar Nederland gegaan en vervolgens door omstandigheden retour naar Duitsland. Daar stonden we te popelen om naar Frankrijk te vertrekken maar schoonmoeders werd in het ziekenhuis opgenomen. Wachten. Helaas overleed ook de matriarch van mijn moeders familie. Terug naar Nederland? Door de slechte weersvoorspellingen werd ons dit afgeraden en zijn we vertrokken naar het zuiden.

We hebben een kans in onze schoot geworpen gekregen. Hij wonend in Duitsland en ik in Nederland maar de gelegenheid gekregen om samen te zijn in Frankrijk. Ik heb jarenlang geroepen om nooit meer samen te gaan wonen maar ook ik wijk blijkbaar weleens van mijn principes af. We wonen nu een hele week in ons nieuwe huis in de Dordogne.
We hadden meteen water. Alleen jammer dat we pas de volgend dag ondervonden dat een buitenkraan wijd openstond. Daaaag duizend liter water..
Na een hele week stoken in de openhaard en een gaskachel van de buurman gekregen te hebben, was het zomaar 20 graden in de woonkamer. Hoe romantisch het ook klinkt om na een dag klussen met je liefde voor de knisperende haard te liggen met vers stokbrood en een fles wijn... Niemand bedenkt dat die blokken hout ook gehaald moeten worden... In de regen, in het donker bij 2 graden.
Niemand verteld ook bij de romantische gedachte van een oude boerderij in Frankrijk dat de sponzige schimmel op de muren groeit omdat het huis koud en donker voor een aantal maanden alleen is gelaten. Dat het huis zó vochtig en koud is, dat er meteen een droger gekocht moest worden omdat de was anders niet droogt. Dat er muizen in het huis hebben gewoond en dat de keutels als Venz hagelslag uit de balken van het plafond komen. Dat de vliegen tot leven komen zodra de kamer een temperatuur van 14 graden bereikt en dat er wonderwel in hartje winter een rode mier onder de dekens kruipt.

Ja, dat zijn niet echt verhalen die men in een roman wil horen.. Misschien wel dat we de eerste dag een welkomst comité van 6! herten voorbij zagen rennen. Dat we haasjes hebben zien rennen en er roofvogels en fazanten zijn. Dagelijks rijden we 2,5 km naar de bewoonde wereld, door een dicht begroeid bos, vol met mossen en varens. Schitterend! Of ik even terug ben in Nieuw Zeeland. En dan komen we aan bij de rivier de Dordogne die in deze tijd van het jaar, oever tot oever raakt met dobberende witte zwanen. De oversteek over de oude Romeinse brug naar onze dichtstbijzijnde stad met de oude kerk aan de oever en de balkons van eeuwenoude huizen die over de rivier heen hangen: adembenemend. (Google: Perigord en je weet wat ik bedoel)

De Fransen zijn zonder zomerse toeristen prima te doen. Ze doen hun best om ons gebrekkige Frans aan te vullen met hun gebrekkige Engels. We krijgen zelfs bij de bouwmarkt en supermarkt een kortingskaart aangeboden, net als de locale. Iedereen is sympathisant van de 'je suis Charlie' tendens. Affiches hangen dan ook overal; bij de supermarkt, de cafés, de salon de thé en bij de burgemeester. We moeten echter behoorlijk wennen aan de siësta. Van 12.00 tot 14.00 geen bouwmarkt open en van 12.15 tot 14.30 geen winkel, bakker of supermarkt die cliënteel welkom heet. Alleen de geïntegreerde Duitser 'Ulrich' die zijn bakkerij niet sluit. Hier staan de mensen dan ook braaf op de stoep te wachten totdat de rij binnen is geslonken. Hoe kan een maatschappij zo functioneren? En wat doet dit met het economische klimaat zul je denken? Wel, mensen wachten gewoon... Ze weten niet beter. Dat is het leven in Frankrijk.

 

Country Life

29 December 2014

 

The Atlantic Odyssey is en zal een reis blijven die me zal achtervolgen.

Het was niet alleen een reis die een verpletterende indruk heeft achtergelaten maar heeft ook een liefde in mijn leven gebracht waarvan ik dacht dat zoiets niet bestond. Doordat mijn lover en ik dezelfde reis en uitzichten hebben gedeeld, hebben we voor zo'n korte tijd samen best veel samen gezien. In 9 maanden tijd hebben we samen 5 continenten bezocht en nog binnen die 9 maanden gaan we in het buitenland samenwonen. Het geheel zou waarschijnlijk niet zo zijn gelopen als een van de medepassagiers 'Mary' zich wél vast had gehouden in onze eerste orkaan. Mary brak haar arm bij onze overtocht op de Drake passage. In South Georgia werd ze in een klein provisorisch ziekenhuisje onder de scan gelegd. Haar arm was niet één maal maar drie maar gebroken. Of we met een rotvaart naar de Falklands wilde overvaren om haar daar op het vliegtuig te zetten richting Chili. De consternatie en de volgende muiterij bracht mensen bij elkaar. Na 7 dagen op zee te hebben gezeten en een tweede orkaan te hebben overleefd was het plan om te 'zuipen in een English pub' snel gemaakt. Mijn schoonvader in spé, mijn lover en ik zaten meteen aan het bier en vanaf daar waren we onafscheidelijk. Nog niet gezoend maar wel onafscheidelijk..

 

Vorige week kregen we een update van Mary en haar echtgenoot. Ze berichten in een mailing naar de voltallige passagierslijst hoe hun verhaal verder was gegaan. Mary was overgevlogen naar Chili, daar geopereerd en ze konden na stabilisatie terug naar de VS. De verzekering had alles gedekt. Maar ze voelde zich zo schuldig dat het haar verantwoording was geweest dat de reis voor sommige (eigen keuze) afgelopen was en uiteindelijk voor alle andere consequenties had gehad. Er kwam een storm van reacties. Vooral van degene die de reis wel hadden afgemaakt. Sue en Jan zijn in Namibië verdoofde luipaarden gaan verslepen, in het kader van een protection-chip-plan. De Engelse en de Canadese werden vriendinnen op de boot en zijn dat gebleven. De Japanner heeft in de afgelopen 9 maanden de rest van de wereld rond gereisd en Don, nog steeds nummer 1 op de wereldranglijst van meest berezen persoon ter wereld, heeft de odyssee opnieuw overgedaan maar dan in het klein: 50 minuten op het Panama kanaal.

 

We hadden Rudi aan boord. Rudi ging in eerste instantie mee om als ornitholoog foto's te maken voor een vogel magazine. Tevens was hij daar als professioneel filmer om voor de Belgische zender 'Country life‘ een documentaire te filmen. Helaas stapte hij ook af op de Falklands maar hij wist wel zeven afleveringen te vullen met adembenemend beeldmateriaal. Voor mij is alles herkenbaar omdat ik vaak naast heb heb gestaan om dezelfde pinguïns, vogels, ijsbergen en zeehonden op de gevoelige plaat vast te leggen. In tegenstelling tot mijn afsluitende 'Atlantic Odyssey' verhaal, waar ik niet kon uitleggen hoe imponerend alles was, kan ik het nu laten zien.
Zeven officieel uitgezonden uitzendingen op de Belgische tv.

Lees dit keer niet mijn verhaal maar bekijk het visueel via Countrylife.be

 

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-1

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-2

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-3

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-4

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-5

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-6

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-7

 

De Dordogne

4 december 2014

Vraag me niet waarom ik perse 'dingen in het Frans wilde schrijven...'

{lees Hokjesgedrag dec' 2011}

Waarom ik altijd 'door wilde rijden naar Frankrijk, mijn vrijheid tegemoet'...

{lees Een terugblik nov' 2013}

Of waarom ik me 'zo fijn voel bij Franse temperaturen...'  

{lees Resume nov' 2013}

 
Fransen zijn arrogant, verwaand, stinken naar knoflook, zijn klein en spreken maar 1 taal.
Ze smijten met afstand je bord op tafel en bij het plaatsen van je glas, zijn ze al zo snel verdwenen als ze gekomen zijn.
 
Ze groeten niet op straat.
Zijn niet vriendelijk in de supermarkt of bij de bakker, rijden te hard, zeggen tegen alles nee, zijn eigengereid, vertrouwen hun overheid niet, sluiten de winkels 3 uur tussen de middag om te rusten... (Mjjaaa, in dat opzicht pas ik er misschien wel tussen...)
 
Ze zeiken over alles, terwijl de wijnboeren de hoogste subsidie binnen de EU krijgen, werken het minst hard binnen Europa oftans gewoon het minst..
Maken bagger-wijn die te duur word verkocht  en bovendien gemengd word met druiven geteeld op Marokaanse grond, dus waarom die verwaandheid om die naamgeving van streken als het daar helemaal niet vandaan komt..? way overrated..
Eten foie gras, eendenlever en rauwmelkse kazen (terwijl dat laatste in de EU is verboden maar de Fransen zeiden: no!) en niet te vergeten die gebruikte-sport-sokken-die-wekenlang-onderin-de-wasmand-hebben-gelegen-blauwschimmelkaas. Doe mij maar gewoon mosterdgas..
En voor de vegetariers maken ze nog steeds een omelet! Dat is echt zo 1993! French cuisine? Echt niet!
 
Ze waren onaardig, onmenselijk (of juist menselijk) onvriendelijk, gewoonweg nare mensen toen de Nederlanders in de tweede wereld oorlog een veilig heen komen naar het zuiden probeerde te vinden. Ze mochten niet eens uit de troggen van de varkens eten.. Zo onaardig zijn de Fransen!
 
Ze hebben etiquette uitgevonden maar weten het zelf niet te gebruiken.
Je zegt 2 woorden Frans en ze praten tegen je terug alsof je de Franse encyclopedie uit je hoofd hebt geleerd.
Ze zijn onhygiënisch. (Ooit wel eens een schoon toilet langs de Franse autowegen gezien?) 
En die tol op de Franse autobaan is zooo overdreven  duur!
 
Friezen zijn stug, torenen een halve meter boven de gewone mens uit, zijn met z'n alle tegen windmolens, (terwijl die wind er ALTIJD is) spreken hun eigen taal, zijn niet verstaanbaar als ze dat doen, hebben hun eigen vlag en hebben de grote (onafhankelijk) strijder de 'De grutte Pier' nog hoog in het vaandel staan. Eigenlijk net zo chauvinistisch als de Fransen..
 
Voor-oordelen. Er werd tegen mij ook verteld dat Friezen stug waren maar ik kan ze lezen als een open boek. Ja, ze hebben een andere taal maar ze schakelen eigenlijk altijd over naar het Hollands
(1 uitzondering daargelaten) en daarbij, na 15 lessen begrijp je echt wel wat ze zeggen.
 
Ik heb een cursus Frans in de auto draaien. 150 werkwoorden in verschillende tijden. Knettersaai maar wel leerzaam. Per januari 2015 verwissel ik het hoge noorden in voor het zuiden. Ik heb altijd gezegd dat ik na een paar jaar (3 jaar wat uiteindelijk 4,5 jaar is geworden) weer naar het zuiden wilde. Ik bedoelde Brabant of Zeeland of Zuid Holland, wat uitkwam. Het word een stuk zuidelijker; de Dordogne.
 
Ik heb alle continenten van de wereld moeten afreizen en heel wat zeemijlen moeten varen voordat ik aan de onderkant van de wereld, een andere dolende dertiger tegenkwam. Waarmee ik een lange toekomst zie zitten. We gaan samen naar Frankrijk voor een ander avontuur dan reizen. Al zullen we dat wel blijven doen, we zijn namelijk al begonnen met een lijst te schrijven.. O.a. IJsland, Birma, Transiberie express, Mexico, de Balkan, Armenie, Namibie, Botswana, Groenland..
Het volgende verhaal zal op een oude boerderij tussen de bossen, heuvels en vlakbij de rivier de Dordogne worden geschreven.
 
Waarom ik altijd naar Frankrijk trok? (25x in mijn leven) Ik heb geen idee. Waarom ik de vrijheid zocht en wilde doorrijden in mijn 'werkende' leven, om daar pas te stoppen. Ik heb geen idee. Parijs is een van mijn lievelingsteden. En al worden de Parijzenaars als een van de arroganste mensen weggezet, ik heb nooit moeite met ze gehad. Dus ik neem aan dat het met de truffel-etende-wijn-drinkende-Perigorenaars ook wel mee valt. We zullen ons toch aan moeten passen. Dat word namelijk van alle buitenlanders in Nederland ook verwacht. En dan stinken we maar binnen no-time naar knoflook, eten we alleen maar truffels en worden alcoholist..

Er was eens, hier ver vandaan..

12 oktober 2014 

In een land met kastelen en meren..

..een jongen en een meisje die vanuit een ander koninkrijk kwamen gereden. Na een lange rit van wel meer dan 12 uur kwamen ze aan bij een  oud stenen huis met een donkere houten deur. Op een geheime plek waar alleen de jongen van wist, lag een sleutel die precies in het slot paste. Ze opende de deur en ze kwamen binnen in een gang waar een donkere trap naar boven leidde. Het was al bijna middernacht en moe van de lange reis, wilde het meisje toch meteen op verkenning gaan. Ze verlichtte alle kamers in het huis en zwierde van de ene grote ruimte naar de andere. De jongen stond tevreden achter het huis over het landgoed te kijken wat door het maanlicht werd verlicht. Het was bronstijd voor de herten en aandachtig luisterde hij naar het geroep van het grote rode hert. De nieuwsgierigheid van het meisje was gestild en ze sloot zich geborgen tussen de armen van de jongenman. Samen keken ze uit op de vallei en volgden ze de wijze uilen die in het holst van de nacht hun terrein verkende. Een kleine traan rolde over de wang van het meisje. Het was te mooi om waar te zijn. .. En als iets te mooi is om waar te zijn… is dat ook meestal zo.. 

De dagen gingen voorbij en na lange nachten waren er lange dagen. Er werd gepoetst en geschrobd, er werd gemaaid en gesnoeid en er werd gedacht en gepraat. Er was eens die dag waar een uitstapje werd gemaakt naar het eeuwenoude Bergerac en er was de dag waar roze werd veranderd in beige.

De ouders van de jongen kwamen na eenzelfde lange reis op een middag aan en er werd gedronken en gegeten als koningen in Frankrijk. Er werd geproost en gepraat en er werd genoten van de wilde dieren in het bos. Er was ook eens die dag waar de hond in het zwembad viel en waar een muis uit hetzelfde bad werd gered. Er was ook die dag waar een bezoek werd gebracht aan de grotten van ‘’Gouffre de Proumeyssac” en de stad Sarlat. En er was die dag waar ze van Monseigneur Bernard en Madame Jaqueline een Armagnac met bubbels kregen, een dag waar de trekker begon te roken op het verste punt van het landgoed, de dag waar er om het haardvuur werd gepraat en de dag dat de hond bijna wist hoe die een haas ving.

De jongen en het meisje moesten verder. Ze trokken via kleine wegen, die langs fruit,- en wijngaarden leidde langs de immense burchtstad Carcassonne. Zo’n 255 kilometer voor Barcelona sloegen ze linksaf en waren ze bij de Mediterrane zee aangekomen. Na hevige regenbuien kwamen ze aan in het Maures gebergte waar ze bleven slapen in de herberg van vrienden. Daar was die dag met een een bezoek aan St. Tropez en  die dag met een wandeling naar de trollentoren bij Roche Blanche. Na een gezellige tijd met eten, drinken en veel geklets, vertrok het stel richting Nice, Cannes en Monaco om de grens naar Italië over te steken. Door het zwaarbewolkte Zwitserland werd er van tijd tot tijd door regen gereden maar kon er toch genoten worden van de uitzichten op de schitterende bergen. Bij Liechtenstein werd een pauze ingelast en ze werden door iedere voorbijganger bijzonder vriendelijk begroet. Vervolgens werd de grens naar het oude vorstendom van Oostenrijk over gegaan met het koningrijk van de jongen als einddoel.

Er was eens …dat idee... En er waren dagen rond het haardvuur, aan tafel met bier en wijn waar werd gepraat en gepraat en gepraat. Het idee kreeg vorm. De jongen en het meisje hadden elkaar leren kennen op een ‘Oddysee’’: een reis vol avonturen, tegenslagen, bittere kou, muiterij, brandende zon en ontdekkingstochten. Een nieuw avontuur samen..? dat klonk heel intressant.

Er was eens... in een land hier ver ver vandaan… een jongen en een meisje uit twee verschillende koninkrijken…